"ใจที่ว่างเปล่า อาจไม่ใช่ใจที่สงบ"

ฉันเรียกสิ่งนี้ว่าพายุ Depression เหมือนชื่อพายุตามข่าวพยากรณ์อากาศใช่มั้ยล่ะ แต่ในความหมายของฉันมันคือ Depression ที่แปลว่าความหดหู่ หลายๆครั้งที่ผ่านมามีทั้งพายุความเศร้าหมอง พายุความหงุดหงิด และพายุอารมณ์อีกหลายรูปแบบ 

ฉันไม่รู้ว่าจะจัดการกับพายุพวกนี้ยังไง เหมือนกับว่าฉันติดอยู่ในบ้านแล้วถูกพายุพวกนี้โหมกระหน่ำเข้าใส่ หน้าต่างเปิดอ้า ตีกระทบตัวบ้านเสียงดังโครมครามด้วยแรงลม เม็ดฝนอันหนาวเหน็บพร้อมกับเศษใบไม้ปริวสาดเข้ามา ฉันพยายามปิดมัน...แต่ปิดไม่ได้ ฉันทำได้แต่นั่งหลบที่มุมห้อง คู้เข่า ก้มหน้า เอามือปิดหู หลับตา และทนกัับผลกระทบจากพายุอารมณ์เหล่านั้นที่เข้ามาเล่นสนุกในหัวฉันจนกว่ามันจะผ่านไป

และครั้งนี้มันเป็นพายุ...ไม่สิ มันเหมือนหมอกหนา อากาศนิ่ง เงียบ และหนาวเย็น แฝงความน่ากลัว (ถ้าเธอเคยอ่านหรือดู แฮร์รี่ พอตเตอร์ ช่วงเวลาก่อนที่พวกผู้คุมวิญญาณจะมานั่นแหละคือสิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้) ฉันตั้งชื่อให้มันว่า "หมอกแห่งความเฉยชา" เหมือนในหมอกนั้นคือไอระเหยของยาชา หลายครั้งที่ฉันอยากจะร้องไห้ โวยวาย หรือทำตัวสดใสร่าเริง แต่ก็ทำได้แค่นอนมองเพดาน ไม่ก็นั่งนิ่งๆ สีหน้านิ่งเฉย หัวเราะตลกแบบฝืดๆ น้ำเสียงนิ่งเรียบ ต้องใช้พลังงานอย่างมากที่จะทำตัวให้ดู active ขึ้นมา ทำได้ไม่นานก็กลับไปนิ่งเฉยตามเดิม เหนื่อยนะ...

แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถลากตัวเองออกไปวิ่งตามตารางฝึกซ้อมของฉันได้ ฉันรู้แค่ว่าถ้าฉันออกไปวิ่ง พวกนี้มันจะทำอะไรฉันไม่ได้ ซึ่งก็ได้แต่หวังว่าวันนึงฉันจะชนะมัน ไม่ว่าจะเป็นพายุรูปแบบไหนก็ตาม

ฉันไม่อยากเสียอะไรไปอีกแล้ว