เราตื่นขึ้นเพราะสายฝนพาเอาความจริงอันหนาวเหน็บสาดกระทบใบหน้า ดวงตาเปิดขึ้นอย่างแท้จริงเพื่อพบว่าเราต่างทุรนทุรายจากการเติบโตอยู่บนผืนดินของความฝันที่ถูกบิดงอ ความเจ็บปวดจากความรักที่แตกสลายแทรกเซาะลงไปถึงหัวใจ กัดกินจนปวดสะท้านถึงไขกระดูก สายลมแห่งทิฐิกรีดร้องอยู่ข้างใบหู การมีอยู่ของเราทำให้เราพะอืดพะอมจนต้องเบือนหน้าหนีจากกัน เราหลับตาลงอีกครั้งเพราะไม่สามารถทนมองเศษซากของความสัมพันธ์ที่ถูกทิ้งอยู่ตรงนั้นได้อีกแม้แต่หนึ่งลมหายใจ

เราโยนเศษแก้วแห่งความโกรธที่คมที่สุดใส่กันอย่างมืดบอด แหวกว่ายอยู่ในทะเลแห่งความขุ่นเคืองจนอ่อนล้าและถูกเกลียวคลื่นของความรู้สึกผิดซัดวนลงไป เราสำลักและตระหนักขึ้นได้ว่ากำลังผลาญเวลาอันมีค่าทิ้งไปเสียเปล่า เราลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพื่อพบว่าเราลืมตาช้าเกินไป

ช้ากว่ากระสุนนัดนั้นที่พรากนายไปจากเราแค่เสี้ยววินาที