รักของเราคือพาหนะทรุดโทรมที่มุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเกินกว่ากฎหมายกำหนด เราเห็นสัญญาณไฟจราจรสีแดงผ่านกระจกที่พร่าเลือนไปด้วยหยาดฝน ผมไม่ได้ร้องเตือนและเท้าคุณคงมั่นอยู่บนคันเร่ง เรารู้ดีว่าปลายทางข้างหน้าคือหุบเหว แต่คุณก็ยังไม่ปล่อยมือจากพวงมาลัยและผมกระชับเข็มขัดนิรภัยให้แน่นกว่าเดิม

รักของเราคือวาทยกรบนเวทีที่มีนักดนตรีเพียงคุณและผม นอกจากเขาแล้วไม่มีใครรู้ว่าคือบทเพลงอะไรที่เราเล่นอยู่ ไม่รู้ว่าคือใครที่เป็นผู้ประพันธ์ แต่เราไม่ได้ตั้งคำถาม เราไม่เคยตั้งคำถาม เราเพียงแต่บรรเลงไปตามจังหวะของไม้บาตองอย่างเชื่อมั่น หลายครั้งวาทยกรแสดงสีหน้าเบื่อหน่ายให้กับเราที่เป็นนักดนตรีมือสมัครเล่น แต่ผมยังพยายามไล่ตามจังหวะอันสับสนของเขาอย่างไม่ย่อท้อและคุณยังพยายามบรรเลงบทเพลงให้สมบูรณ์ที่สุด วาทยกรหมดศรัทธาในเราระหว่างภาคที่สี่ เขาจากไป ทิ้งเราไว้บนเวทีอันเงียบงัน

ณ ด้านล่างของหุบเหว ความรักของเราจะหายใจรวยริน คุณจะได้สติกลับคืนมาหลังจากผ่านไปแล้วหลายชั่วโมง เอื้อมมือที่เปื้อนเลือดมากุมมือที่เริ่มจะเย็นชืดของผมไว้แล้วบอกว่าน้ำในทะเลทรายเป็นเพียงภาพลวงตาของเราสองคน