2 วันก่อน

นอกตัวเมืองหนึ่งในอังกฤษที่ดูเหมือนจะเป็นสถานที่สงบสุข มีต้นเชอร์รี่รายล้อมและมีอยู่ทุกบ้าน

กลางวันนั้นเต็มไปด้วยผู้คน จับจ่ายใช้สอยที่เป็นมิตรและแจ่มใส

เป็นสถานที่ที่น่าท่องเที่ยวใช้ได้เลย แต่กลับกลางคืนนั้น กลับเป็นช่วงที่ดูเงียบและวังเวง ราวกับเมืองร้าง

และทุกคืนมักจะมีเสียงประหลาดอยู่เสมอ

เสียงร้องของหญิงและชายที่ฟังดูแสนทรมาน และสยดสยอง

ไม่มีผู้ใดในเมืองนี้พูดถึงมัน เมื่อถึงตอนเช้าทุกคนในเมืองจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

และทุกเช้าทุกคนก็เห็นศพที่ไม่น่าจะน่าดูซะเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นคนในเมืองหรือนอกเมือง

ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พวกเขาเลือกที่จะไม่พูดถึงมัน

ศพแต่ละศพที่ดูโดนสูบเลือดจนหมด หรือบางศพมีสภาพเละจนระบุตัวไม่ได้

และการปรากฏตัวของชายวัยหนุ่มที่มองมายังพวกชาวบ้านด้วยความเย็นชาและไร้อารมณ์

พวกเขาก็รู้ว่าพวกเขากำลังเจอกับอะไรอยู่ พวกเขาเลือกจะไม่สุงสิงกับชายหนุ่มถ้าไม่จำเป็น

และพวกเขารู้ในฐานะ 'นักล่าแวมไพร์'

“แหม๋ๆ วันนี้งานหนักเชียวนะ”

เสียงจากหลังเคาน์เตอร์บาร์ดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงคนเข้าร้าน และเป็นเวลาเดิมๆ ที่นักล่าหนุ่มเดินเข้ามา

"เอานมอุ่นๆกับเค้ก”

“เฮ้ นี่ร้านเหล้าโว้ย ทำไมนายไม่สั่งเหล้าล่ะวะ?”

เลสลี่ย์ตะโกนออกมาจากหลังร้าน

“แล้วใครดันมาเปิดร้านกาแฟตอนช่วงเช้าด้วย?”

เลสลี่ย์ เจ้าของร้านบาร์เล็กๆ ในเมืองที่ไม่รู้คิดอย่างไรอยากมาเปิดร้านกาแฟและเค้กในช่วงเช้าๆ ด้วย...

เลสลี่ย์ เป็นคนเดียวที่เขาคุยกับเจ้าหนุ่มคนนี้ได้

“เอ้อๆ ยอมก็ได้ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ สคอร์?”

สคอร์...หรือ สคอร์ฟิลด์ นั้นคือชื่อของหนุ่มนักล่าคนนี้

“เริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ และทุกครั้งมันก็แข็งแกร่งขึ้น”

“พวกดูดเลือดสินะ”

สคอร์ฟิลด์ พยักหน้าช่วงนี้เขาเจอศึกหนักเป็นอย่างมาก พวกแวมไพร์เริ่มเยอะและออกล่ามากขึ้น

และบ่อยครั้งที่เจ็บตัวกลับมา

“แล้ววันนี้มีแผลกลับมาไหม?”

เลสลี่ย์ วางนมและเค้กตรงหน้า สคอร์ฟิลด์

สคอร์ฟิลด์ ถกแขนเสื้อขึ้นมันเป็นรอยแผลทางยาวแบบรอยข่วนที่ลึกมาก

"ลึกเหมือนกันนะเนี๊ย ปกติคนธรรมดาน่าจะตายไปแล้ว"

"นายก็พูดเหมือนเดิม"

สคอร์ฟิลด์ เป็นนักล่าที่ไม่ธรรมดา

ถึงแผลจะสาหัสแค่ไหนเขาก็ไม่เคยตายซะครั้ง แถมเขาน่าจะอายุยืนกว่าด้วยซ้ำเหมือนเขาเป็นอมตะ

สคอร์ฟิลด์ ไม่เคยเล่าอดีตให้ใครฟังเลยแม้แต่ เลสลี่ย์ ที่ดูจะคุยกับเขาบ่อยก็ตาม

เลสลี่ย์ จำความได้เขาเคยได้ สคอร์ฟิลด์ ช่วยชีวิตเมื่อครั้งวัยเด็กจากพวกแวมไพร์

จนตอนนี้เขาก็อายุ 40 เข้าไปแล้ว สคอร์ฟิลด์ ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

"เอาเถอะ ซะวันฉันคงแก่ตายไม่อยู่ทำแผลให้ตลอดหรอกนะ"

สคอร์ ยิ้มมุมปากและจิบนมอุ่นๆ เขาไม่ออกความคิดเห็นใดๆ เขาก็รู้ว่าไม่มีใครยืนยาวกว่าเขาแน่

"อ่ะ เสร็จแล้ว ทีนี้นายต้องระวังตัวเองบ้างนะ"

สคอร์ฟิลด์ พยักหน้าเมื่อเพื่อนซี้ทำแผลให้เสร็จแล้วกำลังจะเข้าไปหลังร้าน

ก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในร้าน มานั่งตรงเคาท์เตอร์ในร้าน

"ขอโทษครับ ผมขอมอคค่าแก้วหนึ่งครับ"

สคอร์ฟิลด์ ถึงกับตาโตเมื่อเขารู้สึกถึงความคุ้นชิงกับเสียงนี้

หนุ่มวัยรุ่นผิวขาว ผมน้ำตาลเข้มแต่จะสว่างเมื่อโดนแสงแดดและดวงตาสีฟ้านั้นที่ช่างคุ้นเคย...

เหมือนเขาคนนั้นจริงๆ ...

"ได้ๆ เอ้อไอ้หนุ่ม หน้าไม่คุ้นเลย ไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม?"

"อ้อ ผมมาจากลอนดอนครับ ผมมาทำวิจัยอย่างหนึ่งที่เมืองนี้น่ะครับผม"

หนุ่มน้อยคนนั้นยิ้มให้กับเจ้าของร้านอย่างสดใส

"ไม่ค่อย เห็นคนในเมืองมาที่นี่นานแล้วนะ แล้วมีอะไรที่ทำให้นายสนใจล่ะ"

เลสลี่ย์ ถามถึงหนุ่มคนนี้พร้อมกับม็อคค่าและเสิร์ฟเค้กนมสดที่ราดซอสเชอร์รี่ให้

"เออ... ผมไม่ได้สั่งเค้กนะครับ..."

"ฉันให้ ถือเป็นการต้อนรับจากคนในเมือง..."

เลสลี่ย์ ยิ้มให้กับหนุ่มแปลกหน้าคนนี้โดยมี สคอร์ฟิลด์ แอบมองอยู่ไม่วางตา

"แล้ว... คำถามฉันล่ะ..."

"อ้อ ผมมาวิจัยต้นเชอร์รี่น่ะครับ"

"หา ต้นเชอร์รี่? ต้นเชอร์รี่มีอะไรน่าสนใจ? "

"อืมมม....ที่นี่เป็นเมืองที่แปลกน่ะครับ เพราะทำเลทางภูมิศาสตร์มันไม่น่าปลูกต้นเชอร์รี่ได้ ผมเลยมาศึกษาน่ะครับ"

เลสลี่ย์ ทำท่าคิดตามถึงเขาจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ก็เถอะ

"แล้วที่นี่มีที่พักบ้างไหมครับ? "

"ห่างจากร้านฉันไป 500 เมตร ก็จะเจอโรงแรมราคาถูก นายน่าจะชอบนะ"

เลสลี่ย์ ยื่นนามบัตรโรงแรม เด็กหนุ่มขอบคุณกลับ

ในระหว่างที่เด็กหนุ่มกำลังดื่มอยู่นั้น เขารู้สึกว่าเขาถูกจ้องอยู่นานแล้ว

เขามองไปที่ข้างในร้านก็เห็นชายคนหนึ่งกำลังมอง สคอร์ฟิลด์ รีบหันกลับทันที

"เฮ้ คุณมองอะไรผม ผมรู้สึกจ้องผมนานแล้วนะ"

"เฮ้ๆ ขอโทษลูกค้าแทนคนนั้นด้วย เขาอาจจะเมาๆ เหม่อๆ ไปหน่อย"

"แต่..."

"ถือว่าขอโทษแทนนะ"

เลสลี่ย์ ออกรับหน้าแทนเพราะเขารู้ถ้า สคอร์ฟิลด์ มีปัญหากับใครร้านชอบเละทุกที

ยิ่งเป็นตอนที่ปราบปีศาจเสร็จด้วยเขาก็ไม่อยากให้มีเรื่องกับใคร

"โอเค ขอบคุณสำหรับเค้กครับ"

"เอ้อ แล้วนายชื่ออะไร? "

"เบลค ครับ โทมัส เบลค ขอบคุณนะครับ"

สคอร์ฟิลด์ ถึงกับใจหล่นวูบของชื่อของชายหนุ่มคนนั้น

"ฉัน เลสลี่ย์ เช้าๆ ก็มากินอีกนะ... เอ้อหนุ่ม!"

เบลค หันมามองอย่างสงสัย 

"ขออย่างเดียว ให้รีบกลับโรงแรมก่อน 2 ทุ่ม และห้ามออกมาไม่ว่าอย่างไรก็ตาม"

เบลค พยักหน้าและแบกกระเป๋าเดินออกไป เลสลี่ย์ กำลังเข้าหลังร้านก็เห็นหน้าของ สคอร์ฟิลด์ ดูแปลกๆ

"นายคิดอะไรอยู่? "

"เปล่านี่"

"นัยน์ตา,นัยนามันฟ้องนะ"

ถึงหน้าเขาจะนิ่งแต่นัยน์ตา,นัยนาของเขากลับไม่นิ่งอย่างนั้นเหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่

"เด็กคนนั้นหรอ? "

สคอร์ฟิลด์ หันมาแว๊บหนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้า

"ฉันไม่รู้ว่านายคิดอะไรนะ ยิ่งเป็นคนนอกด้วยฝากนายดูแลเขาด้วยนะ"

สคอร์ฟิลด์ ไม่ตอบได้แต่นิ่งไปก่อนที่ เลสลี่ย์ จะเข้าไปหลังร้าน

สคอร์ฟิลด์ รีบออกไปจากร้านและมองหาเด็กคนนั้นที่จะไปทันที

เขาภาวนาอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับเด็กนั้น

-TBC-