"ทุกรูปที่ลูกวาดก็อยู่ในห้องเก็บภาพนี่จ๊ะ หาไม่เจอเหรอ"

"หาดูทุกห้องแล้วฮะ แต่ไม่เจอเลย"

คำตอบของลูกชายทำให้คนเป็นแม่วางจานที่กำลังล้างก่อนจะหันมาหาคนถาม เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก 

"หรือจะเป็นตอนนั้น...ก่อนที่จะเสียความทรงจำมีวันที่แม่เห็นชงค์เอารูปออกไปรูปนึง แม่ถามลูกก็บอกว่าจะเอาไปเป็นของขวัญ แถมห่อซะอย่างดีแม่เลยไม่เห็นว่าเป็นรูปอะไร" 

แต่พอมานึกดูอีกที ตั้งแต่ที่เขาฟื้นขึ้นมาวันนั้นก็ยังไม่เคยฝันถึงเธออีกเลย แต่ดันมาฝันถึงอาอรแทนก็ยิ่งทำให้สงสัย

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าช่วงเวลา 6 เดือนที่เขาจำอะไรไม่ได้มันต้องมีเหตุการณ์บางอย่างที่หล่นหายไปจากความทรงจำ

แถมเวลาเขาถามอะไรกับคนรอบข้างอย่างภามหรืออัยร์ ทั้งคู่ก็ดูไม่ค่อยอยากเล่ารายละเอียดมากนัก เหมือนจงใจข้ามบางสิ่งที่ชายหนุ่มรู้สึกว่าตรงนั้นแหละที่เป็นคำตอบของคำถามทั้งหมด

หลังจากแพลนตารางทัวร์ของเดือนหน้าจนดึกดื่นและยังไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จ ทิชงค์จึงตัดสินใจว่าจะนอนค้างที่ออฟฟิศ พอคิดได้ดังนั้นจึงหยิบมือถือมาโทรบอกกล่าวผู้เป็นแม่ ร่างสูงเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อดูว่าคืนนี้พอจะเหลือเสบียงสำหรับมื้อเย็นของเขาหรือไม่ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะในนั้นมีเพียงน้ำผลไม้และนมกล่อง 

งั้นคงต้องออกไปกินข้างนอก

ไวเท่าความคิด ชายหนุ่มก็เดินกลับไปที่โต๊ะก่อนที่จะคว้าเอากุญแจรถ ขายาวก้าวไปยังหน้าบ้านเพื่อจะเปิดประตูรั้วแต่ทว่าสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่รถสีดำที่กำลังจะจอด และเมื่อเจ้าของรถลดกระจกลง ทิชงค์ก็เผลอหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ

ก็อีกคนที่กำลังทำหน้าเหรอหราอยู่บนรถนั่นน่ะ เป็นคนเดียวกับที่มาวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของเขาบ่อยๆ ทั้งยามหลับยามตื่น

"คือ...อามาเอาของน่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่"

"เอ่อ...ครับ"

ชายหนุ่มผายมือเป็นเชิงว่าให้อีกฝ่ายเอารถเข้าจอดก่อนที่ตัวเขาเองจะเดินกลับมาในบ้านเช่นกัน

"วันนี้ทิชงค์นอนนี่เหรอ"

อรรพีพยายามหาเรื่องคุยเพื่อทำลายความเงียบขณะที่กำลังเดินเข้าบ้าน ร่างบางยกขาข้างหนึ่งขึ้นเพื่อที่จะปลดตะขอรองเท้ารัดส้นสีครีม แต่กลับเสียการทรงตัวจนล้มพับลงไปกับพื้นอย่างแรง

"โอ๊ย!"

"อาอร!?"

ชายหนุ่มรีบก้าวเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ สีหน้าเจ็บปวดของอาอรยิ่งทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก 

"เจ็บมากไหมครับ ลุกได้ไหม"

"เหมือนข้อเท้าจะพลิกเลย"

"งั้นเดี๋ยวผมพาไปนั่งพักก่อน"

เมื่อพูดจบทิชงค์ก็สอดแขนเข้าจากด้านหลังเพื่อช่วยพยุงคนเจ็บให้ลุกขึ้นก่อนที่จะพาเดินไปที่โซฟากลางบ้าน

"ช้าๆ นะครับ ทิ้งน้ำหนักตัวมาได้เลยเดี๋ยวผมช่วย"

"ขอบใจนะ"

"ไม่เป็นไรเลยครับ ไหน ขอผมดูหน่อย"

ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะเอื้อมมือไปจับข้อเท้าของอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนโซฟา อรรพีตกใจจึงชักเท้ากลับแต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไวยิ่งกว่า มือใหญ่ยึดข้อเท้าเล็กไว้พลางเงยหน้าขึ้นมามอง สีหน้ากังวลของทิชงค์ทำให้หญิงสาวนิ่งไป

"อยู่นิ่งๆ ก่อนสิครับ เดี๋ยวจะยิ่งเจ็บนะ"

แรงนวดเบาๆ ที่ข้อเท้าสลับกับการเงยหน้าขึ้นมาถามเป็นครั้งคราวของชายหนุ่มทำให้คนด้านบนใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ เต้นแรงจนกลัวว่าคนที่เป็นต้นเหตุจะได้ยิน

ตากลมสวยแอบลอบมองคนตรงหน้าที่กำลังทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ตัวเองอยู่เป็นระยะก่อนจะเผลอยิ้มออกมา

............................................TBC.....................................