หลังจากเราตกลงเรื่องจะไปไม่ไปได้  ก็เข้าสู่ช่วงเตรียมตัวออกนอกประเทศ เราแบ่งหน้าที่กันแบบหลวมๆ เราอาสาเป็นคนจองตั๋วเครื่องบิน กานเป็นคนจองตั๋ว museum พี่พลอยและพี่น้ำตาลให้เป็นคนทำตารางการเดินทาง เราจองตั๋วเครื่องบินกันข้ามปีด้วยความที่อยากได้ตั๋วถูก แต่พบว่าไอ้ราคาตั๋ว

ครั้งแรกของหลายๆเรื่องพังลงในวันนี้เพียงวันเดียว การขึ้นเครื่องบินครั้งแรก ถูกบรรจุลงในสิบอันดับเรื่องสยองขวัญของเราอย่างง่ายดาย โอดครวญในใจว่า"ทำไมจะไปเที่ยวมันต้องทรมานขนาดนี้ด้วยวะ"  ไม่เคยกลัวขนาดนี้มาตั้งแต่อายุ 2 ขวบแล้ว ตอนนั้นบ้านอยู่ใกล้ดอนเมือง เป็นทางที่เครื่องบินต้องบินลงเสมอๆ เราในวัยเด็กนั้น ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเครื่องบิน ก็จะร้องแหกปากลั่น แต่เราตอนอายุ 24 นั้นทำไม่ได้แล้ว นั่นจึงทำให้เราต้องไล่ถามไถ่ความรู้สึกคนอื่นมาล่วงหน้า ว่าเวลาขึ้นเครื่องรู้สึกยังไง และก็ได้รับคำตอบที่คล้ายๆกัน ตัวอย่างเช่น

เวลาผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ จะข่มตานอนจะหลับก็หลับไม่ค่อยลง ทั้งเสียงเด็กร้อง เดินเสริฟอาหาร แจกแบบฟอร์มเข้าญี่ปุ่นให้กรอก กว่าจะได้นอนก็ปาไป 2 ชั่วโมงกว่า เครื่องก็สั่นตลอดเวลา ขณะที่คิดว่าตัวเองจะหลับนี่เอง สัญญาณรัดเข็มขัดก็ดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงแอร์ประกาศแบบไพเราะๆว่า “ขณะนี้สัญญาณรัดเข็มขัดดังขึ้น เนื่องจากกัปตันแจ้งว่าเจอกับสภาพอากาศแปรปวน ขอให้ทุกคนรัดเข็มขัดแล้วนั่งที่เพื่อความปลอดภัยค่ะ” สิ้นคำที่แอร์ประกาศ เราเหมือนโดนไอสไตล์เข้าสิง จินตรนาการสำคัญกว่าความรู้ขึ้นมาทันที คิดไปถึงฉากที่เครื่องตกลงไปกลางมหาสมุทรรอด...ไม่รอด...รอด...ไม่รอด พึมพำกับตัวเองว่าขึ้นครั้งแรกก็รับน้องกันเลยหรอ รู้สึกได้ถึงเครื่องที่สั่นจริงๆ แต่มองไปรอบๆกลับเห็นทุกคนนั่งเป็นปกติไม่ทุกข์ไม่ร้อน เรารู้สึกคนเดียวหรอเนี่ย พักนึงสัญญาณรัดเข็มขัดหายไป ก็เลยตัดสินใจไม่นอน ไม่เด็ดขาด นั่งเป็นหมีแพนด้าให้รู้แล้วรู้รอดไป ข้อดีของการไม่นอนและนั่งมองไปนอกหน้าต่าง คือได้เห็นม้องฟ้าที่ค่อยๆเปลี่ยนสีจากการโดนแสงอาทิตย์ในตอนเช้า ดูโรแมนติกเนอะ แต่ความจริงง่วงนอนมาก...

   ท้ายที่สุดเมื่อถึงปลายทางเครื่องลงจอดที่สนามบินนาริตะ พอล้อแตะพื้นได้รู้สึกเหมือนอยากจะก้มลงกราบพื้น ไม่เกรงใจก็จะจูบลงพื้นเลย  คำว่า”รอดแล้วโว้ย” ก้องดังอยู่ในหู ความกลัวในหัวหายไปหมดเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น มองหน้าเพื่อนร่วมทริปแล้วต่างรู้กันว่านอนไม่หลับกันหมด ทุกคนบนเครื่องดูตื่นเต้น เรามองหน้าต่างออกไปเห็นคนญี่ปุ่นตัวเป็นๆคนแรก เป็นคนที่ทำงานที่สนามบิน โค้งให้เครื่องบินตอนเข้าจอดด้วย ตอนแรกคิดว่าก้มเก็บอะไร แต่เขาทำความเคารพเครื่องจริงๆ เห็นแบบนี้เลยรู้สึกว่าเค้าใส่ใจทุกรายละเอียดเหมือนกันนะ อีกในนึงก็เหมือนให้เกียรติอาชีพตัวเอง เห็นแล้วก็ยิ้มๆทำอะไรไม่ได้นอกจากชื่นชม