ทุกคนมีความฝัน... สุดท้ายแล้วก็ต้องขึ้นด้วยประโยคแบบนี้... คนส่วนใหญ่ก็มีความฝันกันทั้งนั้น จะเล็กหรือจะใหญ่ ได้ทำหรือไม่ได้ทำ ก็ต้องฝันกันไว้ก่อน มีคนเคยบอกว่า ความฝันเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ชีวิตมีค่า เป็นเครื่องเตือนใจให้รู้ว่าต้องทำเพื่ออะไร ทำเพื่อใคร

ช่วงชีวิตวัยเด็กเราเองก็ฝันอยากเป็นแบบผู้ใหญ่ได้ทำโน่นนี่มากมาย ได้จับผู้ร้าย ได้รักษาคนป่วย ได้ทำอะไรแบบที่เด็กตัวเล็กๆคนนึงทำไม่ได้ แต่พอได้เป็นผู้ใหญ่จริงๆขึ้นมา ก็ฝันว่าอยากกลับไปเป็นเด็ก มีเวลาเที่ยวเล่น ไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง ทำผิดแค่ไหนก็มีคนคอยให้อภัย คอยปลอบ "เป็นเด็กนี่มันดีจริงๆเลยนะ" คำอุทานทั่วไปของมนุษย์เงินเดือน บ่นกันไปพร้อมมองบน แต่เวลาย้อนกลับไปไม่ได้ ความแก่ก็เหมือนเวลาที่เดินไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว... ว่าแต่... เรามาปล่อยให้ข้อความทั้งหมดที่เขียนมานี้ เป็นแค่การเขียนคำขึ้นต้นแบบเก๋ๆเถอะ

   เข้าเรื่องจริงๆเลยดีกว่า  ในชีวิตมีโครงการว่า ก่อนตายจะเหยียบไปประเทศญี่ปุ่นให้ได้ซักครั้ง 
เป็นเรื่องที่ถูกหยิบมาพูดในวงเหล้า เอ้ย! วงสนทนาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย และเป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้ทำจริงๆในตอนโต อันเนื่องมาจากการไม่คิดจะขึ้นเครื่องบินอยู่แล้วเพราะกลัวความสูงมาก เลยตัดใจปล่อยความฝันนั้นไว้ ทิ้งขว้างความอยากไปไว้ระหว่างทาง  ปล่อยเวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ความอยากไปประเทศในฝันนั้นไม่ได้ลดลงเลย ช่วงเวลาการเรียนมหาลัยก็เลือกเรียนสาขาเกี่ยวกับการ์ตูนแอนนิเมชั่น พบปะเพื่อนสายมังงะ โอตาคุมากมายหลายคน กระตุ้นความอยากเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว แต่ด้วยสภาพเงินในบัญชีติดลบตอนเรียน ทำให้การไปญี่ปุ่นในตอนนั้นกลายเป็นแค่ภาพการ์ตูนที่วาดขึ้นในใจ 

แต่ความฝันพวกนั้นไม่ได้หายไปไหน เรานั่งวาดฝันกันทุกวัน ถี่ขึ้นๆ แก๊งค์เด็กเนิร์ด โอตาคุ แอนนิเมะของพวกเราต้องได้ไปเยือนถิ่นแม่ให้จงได้ ยิ่งคุยก็ยิ่งเหมือนมันเข้าใกล้ความจริงเข้าไปอีกเพราะมีผู้อยากร่วมทริปมากขึ้น วางแผนกันว่าเรียนจบจะไปต้องซักครั้ง แต่พอจบมาจริงๆ ไม่มีท่าทีจะได้ไป เพราะต่างคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านเกิด เวลาจะนัดกินข้าวกันยังมายากกันเลย นับประสาอะไรกับไปต่างประเทศล่ะ ทำได้แต่ชวนคนนั้นคนนี้แล้วก็ล้มแผน ล้มโครงการกันหลายต่อหลายรอบ พับเก็บความฝันใส่กระเป๋าไว้ จนกระทั่งเข้าสู่ชีวิตการทำงาน เป็นมนุษย์เงินเดือนกันครบทุกคน โครงการไปญี่ปุ่นเลยถูกกางขึ้นมาใหม่