Jupiter Unknown : เจ้าว่านไฉ is offline :)

นั่นแหละครับ 
ผมเคยคอลกับเขาอยู่ครั้งหนึ่ง เขาไม่พูดคุยอะไรกับผมเลยแม้แต่คำเดียว แต่สิ่งที่ได้คือเสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียง เขาบอกว่ามันเจ๋งมากเลย ต้องได้ฟังนะ ส่วนใหญ่ที่ผมฟังคือเพลงแนวลูกกรุง(เป็นแนวโปรดของเขา) เขาคงเป็นพวกชอบสะสมของวินเทจ จากการอนุมานของผมนะ 
แต่ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรของเขาอีกเลย นอกจากข้อมูลพื้นฐานที่ต้องรู้ ก็แค่นั้น
















ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอเขาอยู่ที่ขั้นบันได ซึ่งน่าจะพบเจอกันได้ง่ายมากกว่า .ในกระเป๋าของผมนั้นมีกล้องอยู่ ซึ่งเป็นกล้องแบบใช้แล้วทิ้ง นี่เขาจะมาสายจริงๆใช่ไหม...







2Popetorn
: เฮ่ จูปิเตอร์

2Popetorn
: อยู่ไหน

ผมหันหลังไปมอง สิ่งที่ผมเห็นคือผู้ชายที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา สะพายกระเป๋า และอยู่เหนือผมไปเจ็ดขั้นจริงๆ เขาเงยหน้าจากโทรศัพท์และมองมาที่ผม เขาหยิบแก้วชานมไข่มุกขึ้นมาดูด






เดดแอร์! !






เขาต่างจากที่ผมคิดมาก เรียกได้ว่าหลุดจักรวาลไปเลยดีกว่า 
สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดตาคือถุงเท้าที่โผล่ออกมา ข้างซ้ายคือลายลูกตาจำนวนมาก ส่วนข้างขวาคือลายสุนัขจิ้งจอกใส่สูทดูดไปป์พื้นหลังสีดำ ระหว่างที่ผมกับเขานั้นสบตากันอยู่ ในแววตานั้นเหมือนกำลังคิดว่าจะทักก่อนดีไหม? หรืออะไรดี? ผมรวบรวมความกล้าและทักเขาก่อนทันที



"เฮ่ จูปิเตอร์"
"ครับ"
"จะดูเรื่องอะไรกันดี"
"ผมไม่ได้คิดไว้"
"งั้น..ไปเดินดูกันไหม?"
"คนผีทะเล"



เขาและผมลุกขึ้นยืนพร้อมกัน และเดินไปพร้อมๆ กัน เขายื่นมือมาหาผมเหมือนจะอยากจับมือแล้วจูงเขาไปด้วย ส่วนอีกมือของเขายังถือแก้วชานมไข่มุกอยู่





"ผมตู่"
"นี่ผมมาเที่ยวกับนายกเหรอ"
"คืนนี้อยากได้ข้าวผัดหรือข้าวมันไก่ล่ะ"
"ผมว่าน"
"ว่านเหรอ แล้วทำไมใช้ชื่อจูปิเตอร์ล่ะ"
"มันใหญ่ แล้วก็แปรปรวนดี ไม่มั่นคง เคลื่อนไหวตลอด ผมชอบนะ"





"แล้ว..จะดูเรื่องอะไรดี"
"เดอะ เชป ออฟ วอเตอร์"