'แม่ฮะ จะพาทอมไปไหนหรอฮะ...'
'แม่จะพาลูกไปอยู่บ้านใหม่นะทอม'
'แล้วพ่อว่านล่ะฮะ..'
'พ่อเขาไม่อยากมากับเราหรอก'
ภาพที่ของการจากลาของคนรักและลูกชายคนเดียวถูกฉายขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความมืดมิดและเงียบงัน มีเพียงแค่เสียงของหัวใจและลมหายใจ ปล่อยให้ตัวเองหลงไปอยู่ในป่าแห่งความเศร้าโศก ท่ามกลางป่าสนที่ไร้ทางออก มีเพียงแค่ความทรงจำที่เลวร้ายที่คอยตามรังควาน ควาทรงจำแย่ๆ ที่อยากลบทิ้ง
นี่มันก็นานมามากแล้ว ที่เขาป่วย. . .
เช้าวันใหม่ที่อึมครึมไปด้วยก้อนเมฆสีเทาพร้อมฝนตกพรำ เหมือนกับว่านในตอนนี้ที่เขากำลังนั่งมองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย หลุดเข้าสู่ภวังค์ของความเจ็บปวด แผลที่บอบช้ำพร้อมน้ำตา เขาพยายามที่จะไม่นึกถึงมัน ว่านส่ายหัวและลุกขึ้นออกไปที่โต๊ะรับประทานอาหาร ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่ความว่างเปล่า
'พ่อฮะ อันนี้แม่ทำอร่อยมากเลยฮะ!'
'ก็เห็นทอมอร่อยทุกวันไม่ใช่เลยหรอลูก'
'จริงหรอฮะ แหะๆ. . .'
ว่านนั่งแกะเม็ดยาออกมาจากแผงสีเงิน ยาที่จะไม่ทำให้เขาต้องนึกถึงเรื่องแย่ๆ ในอดีต ทำให้เขาดีขึ้นและมีความสุขเมื่อนึกถึงแต่เรื่องราวดีๆ และเรื่องราวที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาจำความได้
ว่านยืนมองเก้าอี้ไม้ตัวยาวสีขาวที่อยู่ภายนอกบ้าน สีที่มันกำลังลอกไปทีละเล็ดทีละน้อยที่เหมือนกับความสุขที่กำลังจะจางหายไป ความสุขที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน รอยยิ้มของเขา กอดที่อบอุ่นของเรา
ว่านกำลังตื่นเต้น ใช่แล้ว เขากำลังตื่นเต้นที่กำลังจะได้พบกับคนที่เขาแอบรักมาตั้งนาน และวันนี้เขาจะบอกความในใจของตัวเองไป ว่าน นายต้องใจเย็นไว้..เขามาแล้ว..!!
'สวัสดีครับ คุณภพธร'
'คือผม..ชอบพี่นะ'
'...คุณนี่ตลกจัง'
เขานั่งมองกระถางดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูเข้มตรงหน้า มันทำให้เขานึกถึงรอยยิ้มเวลาที่ภพธรเขินอายกับประโยคบอกเล่าที่แสนเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความหวานเลี่ยนเหมือนน้ำเชื่อมไซรัปบนแพนเค้ก สายตาที่อบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนในฤดูร้อน ภพธรคือคนที่ว่านรักที่สุด
ถึง ทอมลูกรักของพ่อ
พ่อต้องขอโทษด้วยที่ไม่สามารถไปอยู่กับแม่และลูกได้ เพราะพ่อรู้ตัวดีว่าพ่อนั้นไม่ปกติ ที่แม่ต้องพาลูกออกไปนั้นเพราะไม่อยากให้ลูกต้องมาทนเห็นเวลาพ่อกับแม่ทะเลาะกัน พ่ออยากให้ลูกได้พบกับสิ่งที่ดีและสวยงามกว่านี้ แต่ไม่เป็นไรนะทอม พ่ออยากให้ทอมยิ้มและมีความสุขเข้าไว้ นึกถึงเรื่องดีๆ ของเราที่เคยมีให้กัน รอยยิ้ม กอด ความรัก เก็บไว้เป็นความทรงจำ เป็นเรื่องดีๆ ของลูกตลอดไปนะ :)
ด้วยรัก
จาก พ่อว่าน
วันแล้ววันเล่าที่เฝ้ามองดูรูปถ่ายบนโต๊ะ รูปของคนที่ว่านรักทั้งสองคนที่ว่านนั้นทั้งถ่ายและล้างภาพออกมาด้วยตนเอง พร้อมกับกรอบรูปตั้งโต๊ะที่เรียบง่าย ว่านมองดูรอยยิ้มในภาพ รอยยิ้มที่อบอุ่นของทั้งสองที่ทำให้เขานึกถึงแต่เรื่องดีๆ ในวันที่ท้อใจ เขาก็จะเป็นคนเข้ามากอดปลอบ ในวันที่มีความสุข เราก็จะกอดกันอย่างมีความสุข มือคู่นั้นที่ปาดน้ำตาเมื่อยามทุกข์ใจ มือคู่นั้นที่จับและกุมมันไว้อย่างอ่อนโยนและทนุถนอม และบอกรักกันในทุกๆ วัน ตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน รวมทั้งทอมด้วย
"แม่ฮะ พ่อว่านจะกลับมาหรือเปล่าฮะ.." ทอมเอ่ยถามผู้เป็นแม่อย่างภพธร คำถามที่เต็มไปด้วยความใสซื่อของเด็กน้อย ภพธรเงียบไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ลูกชายสุดที่รักของเขาอย่างอ่อนโยนพร้อมกับคำตอบที่เขาไม่สามารถจะตอบได้ตามตรง เพราะกลัวว่าเด็กน้อยคนนี้จะเสียใจ
"วันไหนที่พ่อต้องการ พ่อจะมาเอง" ภพธรเหลือบมองเล็กน้อยไปในห้องนอนของตัวเขาเอง มีเพียงแค่รูปถ่ายขาวดำพร้อมรอยยิ้มของคนในภาพบนโต๊ะข้างเตียงและซองจดหมายที่เขาจะไม่มีวันให้ทอมเปิดอ่านจนกว่าทอมจะพร้อม
(end.)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in