จุดเริ่มต้นของการเขียนก็คงเป็น อยากมีพื้นที่ระบายเรื่องรางต่างๆของตัวเอง

สาเหตุเพราะ 'โรคซึมเศร้า' และเพราะในชีวิตจริงไม่มีใครอยากรับฟังอาการและเรื่องราว :)

เราปิด Facebook ปิดมันทั้งๆที่เพื่อนฝูง สังคม เรื่องงาน มหาลัย อยู่ในนั้นแทบจะทั้งหมด

ปิดมันเพราะทุกสิ่งทุกอย่างในนั้นมันบั่นทอนจิตใจเราให้แย่ลงเรื่อยๆ

ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ ที่ทุกคนมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับเราคือ 'ไม่'

ปมของเราหลักๆคือมาจากเพื่อน และมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอมา

เหนื่อยจัง เหงาจัง เศร้าจัง...

แล้วก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม...

จริงๆเราเป็นโรคนี้มานานมากแล้ว ก็รักษาตามอาการมาตลอด

แต่ทุกครั้งที่อาการเริ่มดีขึ้น ก็จะมีจุดเปลี่ยนในชีวิตให้ดิ่งลงเหวอีกทุกครั้ง

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แต่ที่ต่างคือมันแย่กว่าที่เป็นมาทุกครั้ง 

เราปิดตัวเอง เฟดตัวเองออกมาจากทุกคน 

เพื่อนบางคนก็พยายามบอกให้เรา

- อย่าคิดมาก

- พยายามออกไปเจอเพื่อนๆบ้าง

- อย่าอยู่คนเดียว

แล้วทุกคนก็หายไป.. ตลกดีเนอะ :)

เราเลือกที่จะใช้ไลน์ในการติดต่อเพื่อนๆ ติดต่องาน ติดต่อครอบครัว

และเราก็อยากมีเพื่อนสักคนที่เราไว้ใจ เล่าเรื่องราวต่างๆให้เค้าได้รับฟัง

ลึกๆในใจ ไม่ต้องการให้เค้ามาปลอบ ไม่ต้องการให้เค้ามาคอยตอบ ขอแค่รับฟัง

นั่งอยู่ข้างๆในเวลาที่เราต้องการก็พอ..

แต่ก็คงเป็นความผิดพลาดของเรา ที่ไม่เคยเอ่ยถามว่าเค้าต้องการรับฟังมั้ย ?

ไม่เคยเอ่ยถามว่าเค้าอยากรับรู้เรื่องราวของเรารึเปล่า ?

มันเป็นความผิดของเราเอง..

สุดท้ายที่ทำได้ตอนนี้คือ 'หายไปจากทุกคน'

เรื่องเหล่านี้ไม่มีใครผิด มีแต่เราที่ผิด ผิดที่เราป่วย ผิดที่เราเป็นแบบนี้

ก็ได้แต่หวังว่าสักวันเราคงดีขึ้น ยืนได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง..