ชู : หืม ความทรงจำที่มีกับคุณปู่ที่ตายไปสินะ... จะรับฟังให้เอง ถึงดูท่าจะไร้สาระก็เถอะ

ไดมอน : เป็นกล่องดนตรีที่เมื่อก่อนปู่เป็นคนทำเองแล้วให้มาเป็นของขวัญน่ะ

เป็นเพลงที่ฉันฮัมเป็นครั้งแรกตอนยังเด็ก... ในนั้นมีสิ่งที่ปู่อุตส่าห์ทำออกมาให้สามารถจับต้องได้

ชู : เห... ให้กล่องดนตรีกับเด็กผู้ชายเนี่ยนะ คุณปู่นี่รสนิยมแปลกพอตัวเลยนะเนี่ย

ไดมอน : ฉันเรียนดนตรีมาจากปู่

ปู่บอกกับฉันที่พูดไม่เก่งว่า “จงสื่อความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาเป็นคำพูดได้ผ่านดนตรีสิ” แล้วเป็นคนสอนดนตรีให้กับฉัน

ชู : อะฮะๆ เรื่องธรรมดาชะมัด! ตกใจเลยเนี่ย

ไดมอน : ตั้งแต่พังเมื่อ 20 ปีก่อนก็ไม่ได้ฟังเสียงมันอีกเลย—

เพราะคิดว่าถ้าเป็นร้านเฉพาะทางในโตเกียวน่าจะซ่อมได้ เลยให้ที่บ้านส่งมาให้จากนาโกย่าน่ะ

ช่วยคืนมาได้หรือยัง? ถึงซ่อมไม่ได้ก็อยากเก็บรักษาไว้น่ะ

ชู : อย่างนี้นี่เอง... เข้าใจแล้วว่านี่คือสิ่งที่สำคัญมากๆ สำหรับพี่ชาย

ไดมอน : ฉันหักหลังเมมเบอร์ไม่ได้

เธอเองก็ควรหยุดแค่นี้ ชนะด้วยวิธีแบบนั้นไปก็มีแต่จะทำให้ทั้งตัวเองและเมมเบอร์รู้สึกไม่ดี

ชู : อะไรล่ะนั่น... น่าห่อเหี่ยวจริงๆ

...ช่างมันเถอะ ถ้าแบบนั้นก็แสดงว่าไม่ต้องการไอ้นี่แล้วก็แล้วกัน

ไดมอน : เดี๋ยว...

เพล้ง!

ไดมอน : ......

ชู : ...เห ทำหน้าแบบนั้นเป็นด้วยนี่นา? ตอนแรกนึกว่าจะเป็นคนสีหน้าไม่ค่อยเปลี่ยนแท้ๆ

อืม ไหนๆ ได้เห็นสีหน้าแบบนั้นแล้วก็ถือว่าโอเคแล้วกัน

เป็นการฆ่าเวลาที่ใช้ได้เลย งั้นไว้ค่อยเจอกันนะ พี่ชายจากวง Fantôme Iris

ไดมอน : ......

(แบบนี้แหละ...ถูกแล้ว ถ้าจะต้องหักหลังเมมเบอร์ล่ะก็...)

(แต่มัน... เจ็บจริงๆ นั่นแหละ... การที่จู่ๆ ต้องมาสูญเสียสิ่งสำคัญไปแบบนี้...)

...แย่ล่ะ เวลาป่านนี้แล้ว

ต้องกลับร้านแล้วสิ...

บทที่ 3

[ณ ร้าน Champs de fleurs]

โคฮารุ : ขอโทษนะครับ ร้านปิดแล้ว... อะไรกัน ไดมอนเองหรอกเหรอ เหนื่อยหน่อยนะ

ไดมอน : ...อา ขอบคุณที่เฝ้าร้านให้นะ

โคฮารุ : แล้วเรื่องกล่องดนตรีเป็นไงบ้าง ดูท่าจะซ่อมให้ได้หรือเปล่า?

ไดมอน : อะ อา น่าจะได้อยู่

(...คงไม่จำเป็นต้องบอกความจริงสินะ ยิ่งเป็นโคฮารุ... ถ้ารู้ขึ้นมาคงกลายเป็นเรื่องใหญ่)

โคฮารุ : งั้นเหรอ ดีแล้ว... เดี๋ยว มานี่ซิ! แล้วจ้องตาฉันตรงๆ!

ไดมอน : ...อย่างนี้เหรอ?

โคฮารุ : นายกำลัง... กำลังปิดบังอะไรอยู่

ไดมอน : ...ทำไมถึงได้รู้ล่ะ

โคฮารุ : อย่ามาดูถูกคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่ประถมนะเฟ้ย เวลาโกหก นายจะไม่กะพริบตา

ไดมอน : ...ไม่รู้มาก่อนเลย

โคฮารุ : แล้วสรุปมีเรื่องอะไร? เล่ามาเร็ว

ไดมอน : โดนบอกมาว่ากล่องดนตรีนั้นไม่มีร้านไหนซ่อมได้หรอก

โคฮารุ : งั้นเหรอ... แต่มันก็เก่าแล้วด้วยสิ คงช่วยไม่ได้... แล้วไง? ไม่ได้มีแค่เรื่องนั้นสินะ?

ไดมอน : ...โดนทำพังน่ะ

โคฮารุ : งี้นี่เอง... เดี๋ยว หาาา!? ทำไมล่ะ!? ไม่สิ ใครเป็นคนทำ!?

ไดมอน : อุจิกาวะจากวง εpsilonΦ บังเอิญเจอเข้าตอนออกจากร้านเลยโดนแย่งไป แล้วก็โดนทำพัง

โคฮารุ : ด...เดี๋ยวนะ! หัวตามไม่ทัน! แล้วทำไมเจ้านั่นต้องทำแบบนั้นเล่า!?

ไดมอน : บอกว่าอยากเห็นเลยให้ไป แล้วก็บอกว่าอยากฟังเลยเล่าเรื่องของปู่ไปเลยไม่ยอมคืนมา—

บอกว่าถ้าอยากให้คืนก็จงใจทำพลาดตอนขึ้นเฟสสิ พอปฏิเสธไปก็เลยโดนทำพัง

โคฮารุ : ไอ้การขโมยของ ข่มขู่ แล้วก็ทำลายทรัพย์สินนั่นมันอะไรกันน่ะ! แล้วนายก็ยืนดูอยู่เฉยๆ น่ะเรอะ!

ไดมอน : ก็ไม่ได้เฉย แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นเด็กด้วย

โคฮารุ : นายนี่นะ— ถึงจะเป็นเด็กแต่เป็นชูนั่นเลยนะ? จะซื่อก็ให้มันมีขอบเขตซะบ้าง!

ไดมอน : ขอโทษ ฉันพลาดเอง

โคฮารุ : แล้วทำไมนายถึงต้องเป็นคนขอโทษเล่า!!

......ไอ้เด็กเวรนั่น จะทำให้ร้องไห้เลยคอยดู!

ไดมอน : เดี๋ยวก่อนโคฮารุ ใจเย็นๆ

โคฮารุ : หนวกหู—! หลบไป!

ไดมอน : เรื่องกล่องดนตรีฉันเองก็เสียใจ แต่ฉัน...ไม่อยากทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่

โคฮารุ : นายนี่มัน... จะใจดีไปถึงไหนเนี่ย!? ของต่างหน้าที่สำคัญของปู่โดนทำพังแล้วจะยอมเขา ส่วนตัวเองมานอนร้องไห้ในผ้าห่มเฉยๆ หรือไง!?

ก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วน่ะสิ! ปู่เองก็ดีกับฉันมามากเหมือนกัน——

ไดมอน : ถ้าพวกเราทำอะไรก็จะยิ่งเป็นไปตามแผนของพวกนั้น ไม่ใช่แค่เรื่องเฟส แต่งานของแฟนท่อมเองก็จะทำไม่ได้ไปด้วย

โคฮารุ : ...บ้าเอ๊ย...บ้าเอ๊ย!

ไดมอน : ที่เหลือก็เป็นปัญหาของฉันเองแล้ว อยาก...จัดการความรู้สึกตัวเองสักหน่อย

โคฮารุ : ...แล้วกล่องดนตรีที่โดนทำพังล่ะ? ได้เอากลับมาไหม?

ไดมอน : ก็เก็บมาได้เกือบหมด... อะ แย่ล่ะ...

โคฮารุ : ทำไมน่ะ?

ไดมอน : เผลอปล่อยเศษแก้วไว้แบบนั้น ต้องกลับไปเก็บแล้ว

โคฮารุ : นายนี่มัน... บ้าจริงๆ ด้วย...

กริ๊งกริ๊ง

ไดมอน : หืม? ลูกค้ามาเวลานี้น่ะเหรอ? ตอนเข้ามาคิดว่าติดป้ายร้านปิดไว้แล้วนะ...

??? : ขอโทษครับ เมมเบอร์ของ Fantôme Iris... อยู่ที่นี่สินะครับ?

พอดีมีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับกล่องดนตรีครับ

โคฮารุ : หา? เรื่องกล่องดนตรี? นายคือ...

บทที่ 4

ไดมอน : เธอคือ มือกลองของ εpsilonΦ...

เรย์จิ : คาราสุมะ เรย์จิครับ ขอโทษที่มาโดยพลการนะครับ ผมต้องขอโทษแทนอุจิกาวะจริงๆ ครับ

โคฮารุ : นาย...รู้เรื่องที่เกิดขึ้นแค่ไหน?

เรย์จิ : เมื่อกลางวัน ตอนที่ผมกำลังตามหาอุจิกาวะที่ออกไปข้างนอกก็บังเอิญไปเห็นตอนที่กำลังคุยกับคุสุโนกิซังเข้า

ไดมอน : พอแล้ว โคฮารุ

เรย์จิ : ไม่หรอกครับ ที่มิตสึรุกิซังพูดนั้นถูกต้องแล้ว แต่ว่า... อุจิกาวะไม่ใช่คนที่จะมาขอโทษตามที่ผมบอกหรอกครับ

เพราะฉะนั้นอย่างน้อยๆ ผมถึงได้ขออนุญาตมารบกวนแบบนี้ครับ

ไดมอน : ...เข้าใจล่ะ ขอบคุณมากที่อุตส่าห์มา

โคฮารุ : เฮ้ย ไดมอน!

เรย์จิ : ขอบคุณมากครับ แล้วก็เรื่องกล่องดนตรี... อาจจะซ่อมได้ก็เป็นได้ครับ

ไดมอน : ...เอ๊ะ?

เรย์จิ : ถ้าใช้เส้นสายของอุจิกาวะกรุ๊ป การไปรวบรวมช่างทำกล่องดนตรีระดับโลกมาก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรครับ

อาจต้องใช้เวลา แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะซ่อมได้ แน่นอนว่าไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายครับ

เรย์จิ : ...ของต่างหน้าจากคนในครอบครัว งั้นเหรอครับ

โคฮารุ : แล้วมาโดนทำพังโดยไม่ได้คาดคิดมาก่อนแบบนี้... รู้รึเปล่าว่าไดมอนรู้สึกยังไง!?

เรย์จิ : ผมเข้าใจครับว่าต้องการจะบอกอะไร... แต่ถึงได้รับคำขอโทษไปก็เป็นสิ่งชั่วคราวแค่ตอนนั้นไม่ใช่เหรอครับ

เพราะแบบนั้นเลยมีทางเลือกแค่ว่าจะรับความจริงใจเป็นสิ่งที่จับต้องได้ หรือว่า—

จะแก้แค้นอีกฝ่ายด้วยเรื่องแบบเดียวกัน ผมคิดว่ามีแค่สองทางเลือกนี้เท่านั้นที่จะยอมรับได้

ไดมอน : ไม่คิดจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แล้วก็ไม่จำเป็นต้องซ่อมหรอก แค่ได้ฟังคำขอโทษจากเธอก็พอแล้วล่ะ

โคฮารุ : นาย... โอเคกับแค่นี้หรือไง!?

ไดมอน : พอแล้วล่ะ เพียงแต่... ช่วยบอกอุจิกาวะให้ที

ว่ามาแข่งขันเฟสอย่างเท่าเทียมกันเถอะ แล้วก็—

เรย์จิ : ...รับทราบครับ

ไดมอน : งั้นเรื่องที่จะพูดก็มีเท่านี้ล่ะ ค่ำซะแล้ว เธอเองก็ควรรีบกลับได้แล้ว

——————————————

[ณ แชร์เฮาส์ -Fantôme Iris-]

โทโมรุ : ทำกล่องดนตรีที่เป็นของต่างหน้าจากคุณปู่พังนี่มัน... โหดร้ายเกินไปแล้วครับ...!

จุน : เด็กสมัยนี้น่ากลัวว... ให้ไปโรงเรียนเดียวกันนี่ไม่ไหวแน่ๆ...

เฟลิกซ์ : ถ้าเป็นช่างซ่อมกล่องดนตรี ถึงไม่ให้ทางนั้นช่วยหาให้ ทางนี้ก็น่าจะมีคอนเนคชั่นที่บ้านเกิดอยู่นะ ให้ลองถามให้ไหม?

ไดมอน : ทุกคน ขอบคุณมาก แต่เรื่องกล่องดนตรีน่ะไม่เป็นไรแล้วล่ะ เพราะไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว สักวันของก็ต้องพังลงอยู่ดี

โคฮารุ : นายมันว่านอนสอนง่ายเกินไปแล้ว...

ไดมอน : แต่... มีอยู่อย่างนึงที่อยากได้กลับคืนมา

โทโมรุ : สิ่งที่อยากได้กลับคืนมา... เหรอครับ?

ไดมอน : อา แล้วก็อยากให้ทุกคนช่วยด้วย

บทที่ 5

โทโมรุ : อยากทำเพลงในกล่องดนตรีขึ้นมาอีกครั้ง... แล้วเอามาทำเป็นเพลงใหม่...?

ไดมอน : อา เรื่องที่มันพังไปแล้วก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ยังไงเสียงก็ไม่ดังอยู่แล้วด้วย

แต่อยากเอาเพลงในกล่องดนตรีนั้น— เพลงที่ฉันฮัมแล้วปู่ช่วยทำออกมาให้มันจับต้องได้กลับคืนมา

ก่อนที่ความทรงจำของฉันจะเลือนหายไป... ก็อยากฟื้นคืนมันขึ้นมาเป็นเพลงของแฟนท่อม

เฟลิกซ์ : นั่น...เป็นไอเดียที่วิเศษมากเลย!

ขอแค่มีคนเล่นและคนฟัง ดนตรีก็จะคงอยู่ไปได้ตลอด นั่นคือสิ่งที่ของที่มีรูปร่างไม่สามารถทำได้

จุน : ผมก็คิดว่าเป็นไอเดียที่ดีมากๆ เลย... แต่เอาจริงๆ ไดมอนซังจำเพลงได้แค่ไหนเหรอ?

ไดมอน : พูดตรงๆ ก็จำได้ไม่แม่นยำขนาดนั้น ถึงจะเป็นเพลงที่ตัวเองแต่งเอง แต่ตั้งแต่ที่พังเมื่อ 20 ปีก่อนก็ไม่เคยฟังอีกเลยน่ะ

จุน : อืม... งั้นจะทำใหม่ให้ตรงกับอันเก่าเป๊ะๆ คงยากสินะ...

ไดมอน : ไม่ต้องเหมือนเป๊ะก็ได้

ถึงเพลงจะไม่เหมือนกัน แต่เรื่องที่นั่นเป็นความทรงจำของฉันก็ไม่เปลี่ยนแปลง

แล้วก็... ถ้าเป็นเพลงใหม่ของ Fantôme Iris ก็ควรเป็นเพลงที่มาจากอิมเมจของทุกๆ คน

โทโมรุ : หรือก็คือเอาความทรงจำของไดมอนซังยึดเป็นหลัก แล้วสร้างเพลงขึ้นมาใหม่... สินะครับ

จุน : ป... เป็นการรีเมคเพลงแห่งความทรงจำเลยเหรอ... ความรับผิดชอบสูงเหลือเกิน... จะทำได้ไหมนะ...

ไดมอน : ต้องทำได้แน่ ถ้าเป็นจุน... ถ้าเป็นพวกเราล่ะก็

เฟลิกซ์ : ดีล่ะ งั้นมาทำเพลงที่สุดยอดสุดๆ ให้เจ้าเปี๊ยกจากเกียวโตฟังกันเลยดีกว่า!

ไดมอน : ...ขอโทษนะทุกคน ที่ขอให้ทำตามความเอาแต่ใจของฉัน

โคฮารุ : อย่าขอโทษเซ่— ...พวกเราก็ทำเพราะอยากทำเองนี่แหละ!

[ไม่กี่นาทีต่อมา]

ไดมอน : ...ผิดคาด

ไม่คิดเลยว่าการเล่นเพลงที่ตัวเองเป็นแต่งครั้งแรกจะน่าอายขนาดนี้...

โทโมรุ : ไม่หรอกครับ! ผมว่าเป็นเมโลดี้ที่เพราะมากเลยนะ!

เนื้อเพลงที่ผมเขียนเป็นครั้งแรกตอนอยู่ม.ต้นมันยัง... เอ่อ คือจะว่าไงดี หนักกว่านี้อีกครับ

ไดมอน : ขอบคุณนะ แต่...ปลอบใจแบบนั้นก็ได้ผลไม่ต่างกัน...

โคฮารุ : อย่ามามัวแต่อายแล้วเล่นต่อเร็วสิ นี่เพิ่งช่วงต้นเพลงเองไม่ใช่เหรอ?

ไดมอน : ก็อยากเล่นต่ออยู่หรอก... แต่นึกโมเลดี้ต่อจากนี้ไม่ออกแล้วน่ะสิ

โคฮารุ : ติดแล้วหรอกเรอะ... เอ่อ... อย่างนี้หรือเปล่า?

(เสียงเปียโน)

ไดมอน : ...! ใช่ แล้วถ้าจำไม่ผิด ต่อจากนั้นก็...

(เสียงเปียโน)

โคฮารุ : ใช่ๆ! คิดถึงเลย!

จุน : เอ๊ะ...? ทำไมโคฮารุซังถึงรู้ล่ะครับ?

โคฮารุ : อ่า... จะว่าไปถ้าจำไม่ผิดเหมือนเคยฟังมาก่อนเลยเพลงนี้

ไดมอน : ฉันเองก็นึกออกแล้ว ปู่กับฉันเคยเอากล่องดนตรีไปอวดโคฮารุด้วยสินะ

เฟลิกซ์ : อื้มๆ เป็นเพลงแห่งความทรงจำอย่างแท้จริงเลยเนอะ!

ผมที่ไม่รู้จักไดมอนเมื่อก่อนเองก็ยังสัมผัสได้ถึงภาพความทรงจำและความรู้สึกในตอนนั้นเลย

สัมผัสได้ถึงความดีใจของไดมอนในวัยเด็กที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ที่เรียกว่าดนตรี และความรู้สึกที่มีต่อคุณปู่เลย

ไดมอน : ...งั้นเหรอ

โคฮารุ : ดีล่ะ เท่านี้ก็นึกเพลงออกเกือบหมดแล้วสินะ? แต่... ถ้าเป็นเพลงก็น่าจะสั้นไปหน่อย

จุน : งั้น... ลองเพิ่มแบบนี้ไปไหม?

ไดมอน : อืม... ดีเลย

โทโมรุ : งั้นกีต้าร์ริฟที่ผมคิดไว้อาจจะเหมาะกับอิมเมจเพลงนี้ก็ได้ครับ!

เฟลิกซ์ : นึกอิมเมจเนื้อเพลงขึ้นมาได้เรื่อยๆ เลยด้วย! ความทรงจำ อดีต ภาพลวงตา... จดเร็วโคฮารุ!

โคฮารุ : เดี๋ยว อย่าพูดพร้อมกันสิ! ตามไม่ทัน!

ไดมอน : (ที่นี่... ครื้นเครงดีจัง... ทั้งที่ตอนเด็กๆ อยู่คนเดียวบ่อยแท้ๆ)

(ที่ฉันอยู่ตรงนี้... ที่ได้อยู่กับทุกคนเป็นเพราะปู่ช่วยสอนเครื่องดนตรีให้ตอนเด็กๆ)