นายูตะคุงจริงๆ ด้วย วันนี้ก็มาคนเดียวเหรอ?

นายูตะ : ...หา?

บันริ : อืม... สีหน้างั้นเหรอ... ดูไม่ออกจริงๆ ด้วยแฮะ

นายูตะ : .........

บันริ : ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่กับเรออนคุงก็บังเอิญเห็นนายูตะคุงเข้าน่ะ เอ่อ...ถ้าจำไม่ผิดเป็นตอนที่พวกซาโตสึกะซังไปค่ายกันนะ

นายูตะ : .........

บันริ : เรออนคุงเป็นห่วงที่สีหน้าของนายูตะคุงดูไม่ดีน่ะ
หลังกลับแล้วเรออนคุงได้พูดอะไรบ้างไหม?


นายูตะ : ......ลืมไปแล้ว
มิโซโนะก็ชอบบ่นเสียงดังแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ไม่มานั่งจำหรอก

บันริ : เอ๋—? น่าสงสัยนะเนี่ยคิดก่อนตอบแบบนี้?


นายูตะ : ......ชิ ไปล่ะ

บันริ : อ๊า— เดี๋ยวสิๆ ถ้าทำให้อารมณ์ไม่ดีก็ขอโทษนะ
แค่รู้สึกติดอยู่ในใจนิดหน่อยเหมือนกันน่ะว่าสบายดีไหม เห็นสบายดีก็ดีแล้ว

นายูตะ : .......


บันริ : นายูตะคุง สุขภาพต้องมาก่อนนะ! ห้ามฝืนตัวเองล่ะ!

นายูตะ : ...หึ

——————————————