เคนตะ : .........เอ๊ะ?

ยูโตะ : .........ฮะ?

โคเฮย์ : ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าทำไมถึงมีรีแอคชั่นแบบนั้นกัน แต่นี่ไม่ใช่เรื่องตลกเลยน่ะสิ
มีทั้งเจ้าคนที่ใช้ที่อยู่ปัจจุบันให้เป็นประโยชน์แล้วซื้อแต่ขนม... ทั้งเจ้าคนที่จะทำซาระอุด้งจานพิเศษทีก็กว้านซื้อวัตถุดิบมันหมด...
หรือเจ้าคนที่กินข้าวอย่างกับเป็นเครื่องดื่ม กับเจ้าคนที่เครียดกับการตบมุกเจ้าพวกนั้นเลยกินไม่หยุด...

รู้ตัวอีกทีก็กลางเดือนแล้ว งบค่าอาหารของพวกเราก็ใกล้เหลือศูนย์เต็มทน...

เคนตะ : อย่างนี้นี่เอง ไม่ใช่เรื่องตลกจริงๆ ด้วย

ยูโตะ : เจ้าพวกนั่นดูท่าจะกินเก่งกันทั้งนั้นเลยนี่นะ...

โคเฮย์ : นี่ พอจะ...รู้จักงานพิเศษอะไรที่จ้างแบบรายวันบ้างไหม? ถ้าเป็นงานใช้แรงก็ถนัดอยู่น่ะ

ยูโตะ : เฟสใกล้จะเริ่มแล้วด้วย งดทำงานที่ดูจะบาดเจ็บได้ไม่ดีกว่าเหรอครับ?

เคนตะ : เห็นด้วย ว่าแต่ฉันไปได้ยินอะไรดีๆ มาล่ะ ถึงจะไม่ใช่งานพิเศษก็เถอะ

โคเฮย์ : ...เอ๊ะ?

เคนตะ : กำลังคุยเรื่องนี้กับยูโตะอยู่พอดี ดูนี่สิ เมื่อกี้เขาแจกอยู่น่ะ

โคเฮย์ : ใบปลิว...? “การประกวดส่งเสริมวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยคาโมกาวะ”...

ยูโตะ : ถึงจะมีการชื่นชมนักเรียนที่อุทิศตนเพื่อรักษาวัฒนธรรมเป็นการบังหน้า... แต่ที่จริงแล้วเห็นว่าเป็นงานคัดเลือกมิสเตอร์หรือมิสแคมปัสนั่นแหละครับ

โคเฮย์ : แล้วมันทำไมเหรอ?

เคนตะ : ลองดูรางวัล “สาขานักศึกษาใหม่ชาย” สิ

โคเฮย์ : เอ่อ... จะได้รับถ้วยรางวัล... พร้อมคูปองทานอาหารที่โรงอาหารฟรี... เป็นเวลาครึ่งปี!?

เคนตะ : กำลังคุยกันว่าเรื่องรางวัลยังไม่ต้องพูดถึง ขอแค่เมมเบอร์สักคนเข้าประกวดก็จะเป็นการโปรโมทวงไปในตัวน่ะ

ยูโตะ : ดูเหมือนพวกสื่อกับนักข่าวจะมากันค่อนข้างเยอะด้วย ทำให้ได้โชว์เสน่ห์ให้กับคนที่ปกติไม่ดูไลฟ์วงดนตรีด้วย!


โคเฮย์ : …น…นี่แหละ!

บทที่ 1

กรรมการนักศึกษา : งั้นขออธิบายภาพรวมการประกวดเลยนะครับ! ผู้ที่เข้าร่วมช่วยตั้งใจฟังอย่างละเอียดด้วยนะครับ!

ยามาโตะ : …หิว

เรออน : ขอโทษนะครับ ข้างๆ ว่างไหม… อ้าว สึบากิเองเหรอ

ยามาโตะ : มิโซโนะ…

เรออน : นายเป็นตัวแทนของฟูไรนี่เอง ส่วนฉันโดนเคนตะซังวานมาน่ะ
บอกมาว่า “ไปสนุกกับผู้เข้าร่วมเฟสคนอื่นๆ แล้วโปรโมทให้โดดเด่นเลย” แล้วก็นี่ บอกมาว่าถ้าเจอคนจากฟูไรให้เอานี่ให้น่ะ

ยามาโตะ : …อะไรน่ะ?

เรออน : โอนิกิริ นายคงกำลังหิวเลยให้เอามาให้ด้วยน่ะ


ยามาโตะ : ...เป็นพระเจ้ามาโปรดเหรอ

เรออน : เว่อร์เชียว...

ยามาโตะ : จะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลย... ง่ำ...

เรออน : (ยังไม่เคยคุยกับหมอนี่แบบจริงๆ จังๆ เลยสินะ... เหมือนมีบรรยากาศว่าจะไม่เข้าไปใกล้ใครอยู่...)
(ถึงอย่างนั้น พอดูใกล้ๆ ดีๆ แล้วหมอนี่... หน้าตาดีเหมือนกันแฮะ)
(ถ้าการประกวดเน้นหน้าตาก็อาจจะชนะได้เลยนะเนี่ย?)

ยามาโตะ : มองทำไมน่ะ...? ไม่แบ่งหรอกนะ

เรออน : ...ก็ไม่ได้จะเอาอยู่แล้ว

??? : พวกนายก็มากันแล้วเหรอ

เรออน : หืม?

ยามาโตะ : ไม่แบ่งหรอกนะ

ริโอะ : ...พูดเรื่องอะไรน่ะ?

เรออน : คิเคียว... นายเป็นตัวแทนจาก Argonavis นี่เอง

ริโอะ : อา โดนบอกมาว่าชินกับเวทีใหญ่ๆ อยู่แล้วเลยมาตกที่ฉันน่ะ
อ้อใช่ โกเรียวบอกว่าถ้าเจอคนจากฟูไรก็ฝากเอานี่ให้ด้วย

เรออน : ทางนั้นก็เหมือนกันเรอะ... อย่างกับเอาอาหารมาล่อให้เชื่องเลยแฮะ

ยามาโตะ : ...นี่คือ?

ริโอะ : แซนด์วิชน่ะ

ยามาโตะ : ขอบคุณนะ... ถึงจะไม่ได้ชอบขนมปังขนาดนั้นก็เถอะ

ริโอะ : ...ขอคิดว่านั่นคือคำขอบคุณได้ไหมน่ะ?

ยามาโตะ : แน่นอน ขอเอานี่กลับไปกินกับทุกคนแล้วกัน

กรรมการนักศึกษา : ...เอ่อ ขอโทษนะครับตรงนั้น ช่วยหยุดทานอาหารกับกระซิบกระซาบกันก่อนได้ไหมครับ?

เรออน : ขอโทษครับ จะรีบเก็บเดี๋ยวนี้แหละครับ นายก็รีบเก็บของกินได้แล้ว!

ยามาโตะ : นี่ มิโซโนะ

เรออน : ฟังที่คนอื่นพูดบ้างสิ! เขาเพิ่งบอกให้หยุดซุบซิบกันเองนะ?


ยามาโตะ : ช่วยสอนกีต้าร์ฉันที

เรออน : ...หา!?

บทที่ 2

ริโอะ : พวกนายนี่เด่นกันตั้งแต่งานแจ้งรายละเอียดเลยนะ อย่างนี้ตอนเลือกผู้ชนะก็ได้เปรียบเลยสิ?

เรออน : ...นั่นประชดเหรอ?

ยามาโตะ : ขอโทษที เพราะเป็นเรื่องที่คิดมานานแล้วเลยเผลอพูดออกไปตรงนั้นเลย
เพราะมิโซโนะเล่นกีต้าร์เก่ง เลยมีหลายเทคนิคที่อยากถามน่ะ

เรออน : อ...อื้ม...

ริโอะ : หึ กระตือรือร้นเชียวนะ งั้นฉันขอตัวล่ะ

เรออน : อ้าวๆ จะทิ้งกันไว้แล้วไปไหนเนี่ย?

ริโอะ : มีฟังบรรยายต่อน่ะ ที่เหลือมือกีต้าร์สองคนก็ค่อยๆ คุยกันไปแล้วกัน

เรออน : นี่มันนัดดูตัวรึไงเล่า!

ยามาโตะ : งั้นก็ ช่วงอินโทรเพลง『REVOLUTION』เนี่ย——

เรออน : นี่ก็ไม่อะไรแต่เล่นถามเลยเรอะ!?
เออ รู้แล้วน่า เดี๋ยวสอนให้ก็ได้... แต่วันนี้ฉันไม่ได้เอากีต้าร์——

ยามาโตะ : ถ้ากีต้าร์ล่ะก็ฉันมีนะ

เรออน : เตรียมพร้อมเชียวนะ... นี่พกไปไหนมาไหนด้วยตลอดเลยเหรอ?

ยามาโตะ : อา จะได้ซ้อมได้ทุกเมื่อ มิโซโนะไม่พกติดตัวเหรอ?

เรออน : ...วันนี้ล่ะนะ เอ้า ยืมหน่อย จะลองเล่นดู

——————————————

ยามาโตะ : อย่างนี้นี่เอง ทำแบบนั้นให้ดูมี Nuance สินะ งั้นเวิร์สแรกต่อจากนั้น——

เรออน : เอ่อ เดี๋ยวนะ...

นักศึกษา A : หมอนั่นเล่นกีต้าร์เก่งมากเลยแฮะ... ใครน่ะ?

นักศึกษา B : นายไม่รู้จักเรอะ? มือกีต้าร์ของวง GYROAXIA ไง ถ้าจำไม่ผิดคนข้างๆ ก็แข่ง LR Fes เหมือนกันนะ...

เรออน : คนเริ่มมุงแล้วนะ... ยังจะต่ออีกเหรอ?

ยามาโตะ : ไม่มีปัญหา ต่อได้เลย

นักศึกษา A : อ๋อ ใช่ๆ หมอนั่นมือกีต้าร์วงฟูไรไง! เพราะวงนั้นเด่นแซกโซโฟนมากกว่าเลยนึกไม่ออกน่ะ

นักศึกษา B : ถ้าเทียบกับไจโรแล้วเอาจริงๆ ฝีมือยังไม่ถึงขั้นเลยนี่น้า—

เรออน : ...จงใจพูดให้ได้ยินเลยนี่หว่า

ยามาโตะ : ไม่เป็นไร เพราะยังไงก็เป็นเรื่องจริงที่ว่าฝีมือสู้ไม่ได้

เรออน : ...ยอมรับง่ายๆ เลยเนอะว่าสู้ไม่ได้


ยามาโตะ : ถ้าไม่ยอมรับความจริงก็ก้าวต่อไปไม่ได้ ฝีมือการเล่นกีต้าร์เองก็จะไม่พัฒนา
แล้วก็... ถึงเรื่องฝีมือจะสู้ไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดหรอกนะว่าพวกเราฟูไรสู้ไม่ได้

เรออน : ...กล้าพูดใช้ได้เลยนี่

ยามาโตะ : เป็นอะไรไป? รีบๆ สอนเวิร์สแรกสักทีสิ


เรออน : ช่วยไม่ได้แฮะ... จะอยู่ต่ออีกสักนิดแล้วกัน

บทที่ 3

เรออน : —งั้นแปลว่าถึงขนาดไปจากที่นี่เพื่อไปร่วมอีเว้นท์ที่นางาซากิเลยเหรอ

ยามาโตะ : ใช่ ถึงสุดท้ายจะกลับมาอยู่โตเกียวอยู่ดีก็เถอะ

เรออน : ฉันก็บ้านอยู่โตเกียว แต่เพราะพ่อแม่ย้ายที่ทำงานเลยไปเรียนม.ปลายที่ซัปโปโร

ยามาโตะ : แล้วก็เจอกับเมมเบอร์ไจโรที่นั่นน่ะเหรอ

เรออน : ก็ประมาณนั้น... ฮะๆ

ยามาโตะ : ทำไมถึงขำน่ะ?

เรออน : เปล่า... แค่ลองคิดดูน่ะว่าถ้าที่ที่เราไปสลับกันจะเป็นยังไง

ยามาโตะ : ฉันไปอยู่ซัปโปโร... แล้วมิโซโนะไปอยู่นางาซากิน่ะเหรอ?

เรออน : ถ้าเป็นแบบนั้น... นายคิดว่าฉันจะเข้าฟูไรแล้วนายเข้าไจโรหรือเปล่า?

ยามาโตะ : ฉันเข้าไจโรงั้นเหรอ... น่าจะเทียบไม่ติดด้วยซ้ำ

เรออน : ฉันก็คงไม่ได้เข้าฟูไรเหมือนกัน

ยามาโตะ : งั้นเหรอ? ฉันว่าเจ้าพวกนั้นไม่ปฏิเสธคนที่อยากเข้าหรอกนะ


เรออน : ไม่อะ ฉันก็ไม่เข้าฟูไรอยู่ดี

ยามาโตะ : ......

เรออน : อย่าเอาไปตีความแปลกๆ ล่ะ ไม่ได้จะว่าแล้วก็ไม่ได้จะดูถูกด้วย
สำหรับฉัน ถึงจะขัดแย้งกันแค่ไหนแต่ที่ที่ต่างคนต่างก็สามารถพัฒนาฝีมือของตัวเองได้เนี่ยแหละที่เหมาะแล้ว
อืม แต่ก็เพราะแบบนั้น... ตอนนี้ถึงได้เถียงกันอยู่ตลอดไม่ใช่แค่ตอนซ้อมนั่นแหละนะ

ยามาโตะ : พวกฉันก็ทะเลาะกันบ่อยเหมือนกัน ถึงจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องดนตรีก็เถอะ

เรออน : ฮะๆ... ก็ดูสนุกดีนี่?

ยามาโตะ : ...นั่นแหละ

เรออน : เอ๊ะ?


ยามาโตะ : สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับฟูไรคือ “สนุก” ซึ่งต้องเริ่มจากตัวเองก่อน ก่อนผู้ชมหรืออย่างอื่นซะอีก
ก็ไม่ใช่ว่ามองข้ามเรื่องความสามารถ... ตอนแรกฉันเองก็รู้สึกแปลกๆ กับเรื่องนั้นเหมือนกัน แต่ว่า—
พออยู่วงเดียวกับเจ้าพวกนั้นก็ได้รู้ว่ามีวงรูปแบบนั้นอยู่ด้วย แล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรตัวเองก็รู้สึก “สนุก” ไปด้วย

เรออน : หืม... มีวงแบบนั้นอยู่ด้วยสินะ

ยามาโตะ : มิโซโนะไม่สนุกเหรอ? ที่เป็นมือกีต้าร์ของไจโร

เรออน : ก็... ไม่เคยทำเป็นเล่นระหว่างแสดงนะ
นายูตะก็ติอย่างเดียว แถมยังชอบบอกว่า “เลิกซะ ออกไป” อีก...
แต่ถึงอย่างนั้น——

ยามาโตะ : ?

เรออน : ...ฉันก็อาจจะสนุกอยู่เหมือนกัน เวลาแสดงไลฟ์ได้ดีก็รู้สึกไฟมาแล้วก็คึกขึ้นมาด้วย

ยามาโตะ : ...เป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมายเหมือนกันแฮะ

เรออน : “ถ้าไม่ยอมรับความจริงก็ก้าวต่อไปไม่ได้ ฝีมือการเล่นกีต้าร์เองก็จะไม่พัฒนา” ใช่ไหมล่ะ?

ยามาโตะ : ...เป็นคำพูดที่ดีนะ


เรออน : ก็เมื่อกี้นายเป็นคนพูดเองไงเล่า!

บทที่ 4

[—วันงาน การประกวดส่งเสริมวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยคาโมกาวะ]

กรรมการนักศึกษา : ต่อไปเป็น “สาขานักศึกษาใหม่ชาย” ครับ! จากผลโหวตล่วงหน้า ผู้ที่ผ่านเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้แก่ 3 คนนี้ครับ!

ริโอะ : ฝากตัวด้วย

เรออน : สวัสดี...

ยามาโตะ : คูปองกินข้าวฟรีที่โรงอาหาร...

อาโออิ : ยามาโตะสู้เขา! คว้าชัยชนะมาให้ได้!

มิซากิ : ข้าวกลางวันของพวกเรา... อนาคตของพวกเราขึ้นอยู่กับนายแล้วนะ! อย่าแพ้ล่ะ!

โคเฮย์ : ฝากด้วยนะยามาโตะ...!

ฟูตะ : ยามาโตะะะะะ!! ชนะให้ได้นะ!! ต้องชนะะะะะะ!!

ริโอะ : เชียร์กันสุดยอดเลยแฮะ...

กรรมการนักศึกษา : ต่อไปรอบตัดสินจะโหวตโดยคณะกรรมการครับ! แต่ก่อนหน้านั้น——
จะขอให้ทั้ง 3 คนช่วยพูดสปีชสุดท้ายกันก่อนครับ! หัวข้อคือ... “จดหมายรักถึงสิ่งที่รัก”!!

เรออน : ...อะไรน่ะ?

ริโอะ : นี่ใช่…ส่งเสริมวัฒนธรรมเหรอ?

ยามาโตะ : “สิ่งที่รัก” งั้นเรอะ…

กรรมการนักศึกษา : งั้นขอเริ่มจากคิเคียว ริโอะซังเลยนะครับ!

ริโอะ : …ขอคอนเฟิร์มก่อนนะ “สิ่งที่รัก” นี่ไม่จำเป็นต้องเป็นคนใช่ไหม?

กรรมการนักศึกษา : เอ๊ะ? ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะครับ…

ริโอะ : งั้นใจล่ะ งั้นเริ่มเลย

——————————————

เรออน : อะไรเนี่ย… บ้าเอ๊ย… น่าอายชะมัด

ริโอะ : เป็นสปีชที่ดีใช้ได้เลยนะ รับรู้ได้ถึงความรักอันลึกซึ้งของมิโซโนะที่มีต่อคร็อกเก้โซบะเลย

เรออน : ขอเลยนะ…แต่ก็นะ ช่วยได้มากเลยที่นายเอาข้าวแกงกะหรี่มาเป็นธีม
ก็จู่ๆ ถึงจะบอกว่า “จดหมายรักถึงสิ่งที่รัก” ก็นึกไม่ออกหรอก เพราะนายเลยพอแถๆ ไปได้

ริโอะ : เพราะฉันเป็นอัจฉริยะยังไงล่ะ


เรออน : …นี่เอาพรสวรรค์มาใช้ผิดทางหรือเปล่าเนี่ย?

กรรมการนักศึกษา : เอาล่ะ คนสุดท้ายคือสึบากิ ยามาโตะซังครับ!

ริโอะ : เอ้า ขอดูฝีมือหน่อยแล้วกัน

เรออน : …หมอนั่นพูดสปีชดีๆ เป็นกับเขาด้วยเหรอ?

กรรมการนักศึกษา : งั้นก็รบกวนด้วยครับ! เชิญเลยครับ!!

ยามาโตะ : ฉัน……………

เรออน : เงียบไปแล้ว… ไหวไหมนั่น?

ริโอะ : แต่… ผู้ชมมองกันเป็นตาเดียวเลย ทุกคนกำลังรอฟังคำพูดต่อไปของหมอนั่นอยู่…


ยามาโตะ : ฉัน… ชอบข้าวขาว ชอบยิ่งกว่าอาหารหลักจานไหนๆ ยิ่งกว่ากับข้าวจานไหนๆ
ไม่รู้ว่าจะสื่อความรู้สึกนี้ออกไปได้มากแค่ไหน แต่ก็อยากใช้คำพูดให้ดีที่สุดเพื่อสื่อออกไป
ช่วยฟังที หัวข้อคือ——
“NO RICE NO LIFE”

บทสุดท้าย

กรรมการนักศึกษา : จะถึงเวลาประกาศผลแล้วครับ! ผู้ชนะใน “สาขานักศึกษาใหม่ชาย” ก็คือ——
สึบากิ ยามาโตะซังครับ!

โคเฮย์ : โยช!!

มิซากิ : โยชช่าาาาาาา!!

อาโออิ : ทำได้แล้ว… ทำได้แล้ว!!

ฟูตะ : ยามาโตะะะะะะะะะะะะะ!!!

ริโอะ : แพ้แล้วสินะ…

เรออน : ถ้าพูดถึงความรักที่มีต่อข้าวอย่างเร่าร้อนขนาดนั้นล่ะก็นะ… ว่าแต่สรุปนี่แข่งอะไรน่ะ?

ยามาโตะ : ฉันชนะแล้ว…

กรรมการนักศึกษา : ถ้างั้นสึบากิซัง ช่วยพูดอะไรหน่อยครับ!

ยามาโตะ : เอ่อ… ฉันรู้สึกดีใจทุกคนเห็นค่าของความรักที่มีต่อข้าวของฉัน จากนี้ก็อยากให้ทุกคนยิ่งรักข้าวขาวขึ้นไปอีก

กรรมการนักศึกษา : ……อ่า จบหรือยังครับ? เอ่อ— ขอบคุณนะครับ! งั้นก็ขอ—

โคเฮย์ : เดี๋ยวๆ ยามาโตะ! โปรโมท! เรื่องวง!


ยามาโตะ : อา ลืมไปเลย
ฉันอยู่วงชื่อ FUJIN RIZING! แล้วตอนนี้กำลังเข้าร่วม LR Fes อยู่ ถึงจะอยู่คนละวงกันแต่อีกสองคนเองก็เหมือนกัน
เมื่อกี้พูดถึงความรู้สึกที่มีต่อข้าวขาวในหัวข้อ “สิ่งที่รัก” ไป——
แต่ก็รักกีต้าร์พอๆ กับข้าวขาวเลย เพราะงั้นช่วยเป็นกำลังใจให้วงด้วยนะ

กรรมการนักศึกษา : ……คราวนี้จบแล้วจริงๆ ใช่ไหมครับ? ขอบคุณมากครับ! ผู้ชนะคือสึบากิ ยามาโตะซังครับ!

——————————————

เรออน : เฮ้อ… แต่ก็อยู่ถึงรอบชิงล่ะนะ แล้วก็ได้โปรโมทไจโรด้วย…

เคนตะ : เหนื่อยหน่อยนะ เรออน

เรออน : เอ๊ะ มาด้วยเหรอครับ?

เคนตะ : อา ดูอยู่ข้างหลังกับพวกวาตารุน่ะ เรียวกับมิยูกิกำลังจะแข่งของปี 2 กับปี 3 ด้วย

เรออน : นายูตะ… หมอนั่นไม่มาสินะ

เคนตะ : อย่างที่คิดไว้นั่นแหละ ทำเพลงอยู่ที่บ้านน่ะ แล้ว… เป็นยังไงบ้างที่ได้เข้าร่วม?

เรออน : …ว่ากันตามตรงก็เรื่องเยอะครับ เพราะงั้นไม่เอาแล้วนะครับ แต่ว่า—— 

เคนตะ : หืม?


เรออน : ก็ได้คุยกับเจ้าคนแปลกๆ ที่บ้ากีต้าร์ด้วยเลยสนุกอยู่เหมือนกัน

เคนตะ : ฮึ… งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ดีแล้ว
ทางนี้เองก็สนุกเหมือนกัน โดยเฉพาะตอนนายบรรยายถึงตอนใส่คร็อกเก้ลงไปในซุปโซบะได้อย่างยั่วยวน—— 

เรออน : พอเถอะครับ!!

——————————————

ลงในวันเกิดยามาโตะพอดีเลยค่ะ!

ยามาโตะ สุขสันต์วันเกิด! ขอให้ได้ทานข้าวเยอะๆ นะ☺︎☺︎

「NO RICE NO LIFE / FUJIN RIZING！」Music Video【AAside】

「ARGONAVIS from BanG Dream! AAside」Event Story NO RICE NO LIFE