[ณ ร้านฮานามารุ]
ฟูตะ : โอ้! เมื่อก่อนเคยกินขนมอันนี้ด้วย! คิดถึงจังเลย~!
มิซากิ : เห— ยังมีขายอยู่ด้วยแฮะ! ตอนเด็กๆ กินกันบ่อยเลยเนอะ!
โคเฮย์ : ฟูตะ มิซากิ ระวังกันด้วยล่ะ นั่นของซื้อของขายนะ
คุณยายร้านขนม : อ๊า ไม่เป็นไร ไม่ต้องระวังอะไรกันขนาดนั้นหรอกจ้ะ
โคเฮย์ : ไม่ได้หรอกครับ แล้วอาโออิกับยามาโตะล่ะ นับกล่องตรงนั้นเสร็จกันหรือยัง?
อาโออิ : ของทางนี้จำนวนครบพอดี แล้วยามาโตะล่ะ ทางนู้นเป็นไงบ้าง?
ยามาโตะ : ส่วนใหญ่ก็ครบ
โคเฮย์ : ครบจริงๆ ไหมนั่น?
คุณยายร้านขนม : ร้านขนมสมัยนี้ก็เหมือนทำเป็นงานอดิเรกเฉยๆ นั่นแหละ ไม่ต้องละเอียดขนาดนั้นก็ได้
มีพวกเธอมาอยู่ชั้นบนของร้านที่ว่างอยู่ก็ได้ค่าเช่าบ้านมากพอแล้ว
โคเฮย์ : แต่...คนจ่ายค่าเช่าบ้านก็เป็นทางสำนักงานผู้จัดเฟสนะครับ
คุณยายร้านขนม : ไม่เกี่ยวหรอกว่าใครเป็นคนจ่าย
แถมยังให้มาคอยช่วยงานที่ร้านด้วย สำหรับคนแก่ที่ทำร้านคนเดียวก็ถือว่าช่วยได้มากแล้วล่ะ
โคเฮย์ : ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจครับ เพราะพวกเราเสียงดังรบกวนคุณเจ้าของบ้านตลอดเลย...
คุณยายร้านขนม : ยังหนุ่มยังสาวเสียงดังกันบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก ครึกครื้นดี ทางนี้เองก็สนุกไปด้วย
โคเฮย์ : ...ขอบคุณนะครับ เอ้าพวกนาย เก็บกวาดกันเร็ว!
อาโออิ : โคนี่ จำนวนกล่องลังอันนี้น่ะ...
โคเฮย์ : หืม ต่างจากจำนวนในสต็อกอยู่นิดนึงแฮะ น่าจะอยู่ในร้านเนี่ยแหละ เดี๋ยวไปลองหาดู
มิซากิ : โคนี่ กล่องเปล่านี่เอาไง? ทำลายทิ้งเลยมะ?
โคเฮย์ : เดี๋ยวเอาไว้ใช้ต่อ! ขนออกมาข้างนอกให้ก็พอ เดี๋ยวไปรวบรวมเอง
ยามาโตะ : โคเฮย์ซัง หาไม้กวาดไม่เจอ...
โคเฮย์ : อยู่ข้างทางเข้า เมื่อกี้นายยังเอาไปเล่นเป็นกีต้าร์อยู่เลยไม่ใช่เรอะ
ฟูตะ : โคนี่จัง—! คอแห้งแล้วอะ!
โคเฮย์ : เรื่องนั้นจัดการเอาเองซะ
...ฮึบ เก็บกวาดในร้านจนพอเริ่มเห็นทางบ้างแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันไปเริ่มจัดการห้องเก็บของต่อ
มิซากิ : ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะโคนี่เนี่ย... คล่องแคล่วไปไหม...
ฟูตะ : ก็เหมือนกับเรื่องวงนั่นแหละ! รู้ทุกอย่างแถมยังทำให้ทุกอย่างเลย!
อาโออิ : ว่าแต่...พวกเราพึ่งพาโคนี่กันมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย? ทั้งเรื่องวง ทั้งในชีวิตประจำวัน
ยามาโตะ : ...ก็จริง พอมีปัญหาอะไรก็หันไปพึ่งโคเฮย์ซังกันจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
คุณยายร้านขนม : เด็กคนนั้นเป็นเหมือนพี่ชายของพวกเธองั้นเหรอ?
ฟูตะ : ใช่แล้ว! เป็นพี่ชายที่พึ่งพาได้มาตั้งแต่ตอนพวกเราเด็กๆ เลย!
คุณยายร้านขนม : อย่างนี้นี่เอง ก็จริงอยู่ที่เด็กคนนั้นดูพึ่งพาได้ แถมเด็กคนนั้นก็คงชอบเวลามีคนมาพึ่งพาตัวเองด้วย
อาโออิ : แต่ว่า...เอาแต่ไปพึ่งพาอย่างเดียวก็ไม่ค่อยดีเท่าไรหรือเปล่านะ
มิซากิ : ก็นะ...
คุณยายร้านขนม : งั้นพวกเธอก็หาอะไรตอบแทนซะสิ?
ฟูตะ : ...ใช่เลย! ขอรับไอเดียคุณยายไปล่ะนะ!
ยามาโตะ : แต่จะตอบแทนแบบไหนล่ะ? โคเฮย์ซังดูท่าจะเกรงใจจนไม่รับพวกของขวัญด้วยสิ...
ฟูตะ : ง่ายๆ น่า! วิธีตอบแทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่พวกเราทำได้... ก็ต้องเป็นเพลงไม่ใช่เหรอ!
อาโออิ : ก็คือ...จะแต่งเพลงให้โคนี่น่ะเหรอ?
ฟูตะ : ใช่แล้ว! แต่งเพลงสุดเท่ที่มีเบสเป็นเมนหลัก! มาแอบแต่งเพลงแล้วไปเซอร์ไพรส์โคนี่กัน!
ยามาโตะ : ...ก็ดีเหมือนกัน จะได้ได้ความรู้เรื่องไลฟ์มากขึ้นด้วย
มิซากิ : เฮ้ยๆ ...เท่ากับว่าจะแสดงความคูลของโคนี่ให้ผู้ชมได้เห็นกันงั้นเรอะ!? ไอเดียดีสุดๆ เลยนี่หว่า!
ฟูตะ : ดีล่ะ งั้นก็เป็นอันตกลงแล้วเนอะ!
โคเฮย์ : อา— พวกนายจะอู้กันแล้วล่ะสิ? มือน่ะขยับด้วย
บทที่ 2
[ณ แชร์เฮาส์ -FUJIN RIZING!-]
ฟูตะ : เฮ้อ— ทำงานไปเยอะเลย...
โคเฮย์ : ทุกคนเหนื่อยกันหน่อยนะ คุณเจ้าของบ้านให้นี่มาเป็นของตอบแทนด้วย
อาโออิ : ไหนๆ... น้ำอัดลมรสผลไม้กับขนม... ให้มาเยอะเหมือนกันเนอะ รู้สึกเกรงใจขึ้นมาแทนเลย
โคเฮย์ : เห็นว่าเป็นของเหลือจากการขาย ไม่ต้องเกรงใจน่ะ
ยามาโตะ : ขนมอันนี้มันอะไรน่ะ... “กัมมี่เผ็ดนรก”? แค่สีก็ดูอันตรายแล้ว... แต่ลองกินดูไหม
โคเฮย์ : โอ๊ะ ไหนๆ ขอลองบ้าง...
ฟูตะ : !? อ๊า อ๊าาาา! อันนี้ของโปรดของมิซากิเลยนี่!? เอ้ากินโลด!
มิซากิ : โอ้ววว โอ้! สุดจะชอบเลย! อ๊า อร่อยมาก อ๊า อร่อย ........เผ็ด!
โคเฮย์ : เอ้าๆ ชอบขนาดต้องแย่งจากคนอื่นเลยหรือไง? ไม่แย่งหรอกน่า ค่อยๆ กินซะ
ยามาโตะ : ...ชอบขนาดนั้นเลยเหรอ? งั้นฉันให้ด้วย
มิซากิ : ห...ห...หอบใฮฮะ... ฮัมฮี่ฮี่หองโหดฮั้นเฮย... (ข...ข...ขอบใจนะ... กัมมี่นี่ของโปรดฉันเลย...)
โคเฮย์ : จริงด้วย คุณเจ้าของบ้านวานให้ฉันไปช่วยงาน เดี๋ยวกลับมานะ
อาโออิ : ง...งั้นเหรอ! ให้ช่วยไหม?
โคเฮย์ : ไม่เป็นไรๆ น่าจะกลับก่อนค่ำ เดี๋ยวซื้อข้าวเย็นมาฝากนะ ไปล่ะ!
ฟูตะ : เกือบไปแล้ว...
ยามาโตะ : ...เรื่องอะไรเหรอ?
อาโออิ : ไหนๆ โคนี่ก็ไม่อยู่แล้ว มาคุยเรื่องเพลงกันเถอะ!
มิซากิ : โฮ่ว! ฮาแห่งเฮงให้ฮีฮุดๆ ไฮเฮย! (โอ้ว! มาแต่งเพลงให้ดีสุดๆ ไปเลย!)
(เวลาต่อมา)
อาโออิ : .......หาข้อสรุปกันไม่ได้สักที
ยามาโตะ : ก็บอกว่าควรทำเป็นเพลงที่มีไลน์เบสแบบมีเทคนิคไง
มิซากิ : เอาเป็นเพลงแบบ แมนๆ อะไรงี้ดีกว่าน่า!
ฟูตะ : เอาเบสแบบเหมือนมีสัตว์ประหลาดโผล่มาแล้วโคนี่จังเป็นคนจัดการเจ้านั่นเป็นไง!?
อาโออิ : ทุกคนเสนออะไรตามใจตัวเองกันเกินไปแล้ว! เอาเป็นว่าแต่ละคนลองพูดอิมเมจของโคนี่มาก็แล้วกัน
มิซากิ : เป็นคนแมนๆ และพึ่งพาได้!
อาโออิ : ใจดีและเอาใจใส่
ยามาโตะ : เบสมีความมั่นคง
ฟูตะ : เท่!
อาโออิ : อืมมม สรุปแล้วก็เป็นคนพึ่งพาได้ เอาใจใส่ มีความมั่นคงและเท่...สินะ
...จะออกมาเป็นเพลงแบบไหนเนี่ย?
ฟูตะ : คิดไปก็ไม่ได้อะไร! ลองแต่งเลยดีกว่า!
(เวลาต่อมา)
ฟูตะ : อืม~ ...เหมือนยังขาดอะไรไป!
มิซากิ : เหมือนขาดอะไรไปจริงๆ นั่นแหละ... แบบนี้ยังแสดงความสุดยอดของโคนี่ออกมาได้ไม่หมดเลย!
อาโออิ : ...อืม คิดเหมือนกัน
ยามาโตะ : งั้นเหรอ? ฉันว่าก็เป็นรูปเป็นร่างดีแล้วนะ
ฟูตะ : มันยังไม่ใช่อะ จะว่ายังไงดี... อย่างโคนี่จังต้อง...เท่กว่านี้อีก!
ยามาโตะ : งั้นเหรอ...
อาโออิ : จะว่ายังไงดี... เหมือนยังเป็นแค่ภายนอก คือยังแสดงความเป็นโคนี่ออกมาได้แค่ด้านเดียว...
ฟูตะ : นั่นสิ... ไม่รู้สึกถึงไอ้นั่นที่ซ่อนอยู่ในตัวโคนี่จังเลย!
ยามาโตะ : ไอ้นั่น...? เรื่องอะไรน่ะ?
มิซากิ : ยามาโตะยังไม่รู้นี่นะ... เรื่องโคนี่เมื่อก่อน
ยามาโตะ : โคเฮย์ซัง...เมื่อก่อน...
บทที่ 3
[ณ แชร์เฮาส์ -FUJIN RIZING!-]
ยามาโตะ : โคเฮย์ซัง...เมื่อก่อน...
อาโออิ : ไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดหรอกนะ แต่โคนี่เมื่อก่อนน่ะต่างจากตอนนี้ลิบลับเลยล่ะ
จะบอกว่าเลือดร้อนมากกว่านี้หรือยังไงดี…แบบว่า…ค่อนข้างอันตราย…
มิซากิ : จนตอนนี้ฉันก็ยังมีจุดที่นับถือโคนี่สมัยนั้นอยู่เลย…
ฟูตะ : ที่คิดว่าเพลงที่แต่งยังขาดอะไรอยู่ก็คงเป็นจุดนั้นนั่นแหละ… แต่ไม่ว่ายังไงอิมเมจโคนี่ในตอนนี้ก็ชัดเจนกว่า…
ยามาโตะ : ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด… ถ้าเป็นเรื่องเมื่อก่อนก็นึกขึ้นมาแล้วใส่ลงไปในเพลงก็ได้ไม่ใช่เหรอ?
อาโออิ : คือ… แต่ก็นะ ก็มีวิธีดูได้ตอนนี้อยู่หรอก
ยามาโตะ : เอ๊ะ?
โคเฮย์ : กลับมาแล้ว— ซื้อข้าวมาให้แล้วด้วย—
มิซากิ : แย่ล่ะ กลับมาแล้ว!
อาโออิ : ยามาโตะ ไว้ค่อยคุยกันนะ! พักเรื่องแต่งเพลงไว้ก่อนด้วย! ถ้าโคนี่รู้ขึ้นมาก็จบเลย!
(เวลาต่อมา)
อาโออิ : …วันนี้เป็น…แกงกะหรี่เหรอ?
โคเฮย์ : ไม่ต้องห่วงน่า เป็นแกงกะหรี่แบบหวาน อาโออิกินของเผ็ดไม่ได้นี่นะ
อาโออิ : อ๊า อะฮะๆๆ! ใช่ๆ จริงด้วย—! ค่อยยังชั่ว!
ยามาโตะ : …ไม่นานนี้เรายังไปกินราเมงเผ็ดนรกตอนโคเฮย์ซังออกไปข้างนอกกันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?
มิซากิ : ชู่… เรื่องมันซับซ้อน!
อาโออิ : ยังไงแกงกะหรี่ก็ต้องเป็นแบบหวานนี่แหละเนอะ!
ยามาโตะ : แกงกะหรี่เข้ากับข้าวขาวได้ดีเลยชอบอยู่หรอก… แต่ถ้าเผ็ดกว่านี้อีกนิดก็คงดี—
โคเฮย์ : ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่ตอนไปกินกับทุกคนก็จะกินแบบหวานตามอาโออิกันตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วน่ะ
อาโออิ : ข…ขอโทษนะโคนี่! ที่ต้องให้กินตาม
ฟูตะ : แต่ว่านั่นไง! แกงกะหรี่แบบหวานก็มีรสชาติเฉพาะของมันใช่ไหมล่ะ? ฉันชอบมากเลย!
โคเฮย์ : ก็ไม่อะไรหรอก… ว่าแต่เครื่องดนตรียังอยู่กลางห้องอยู่เลยนะ
แต่งเพลงกันหรือไง? งั้นกินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวช่วยนะ มีความเห็นเรื่องเบสด้วยจะดีกว่าใช่ไหมล่ะ
มิซากิ : ไม่ต้องหรอกน่าๆ! ถ้างั้นก็ไม่มีความหมายน่ะสิ… ไม่ใช่สิ แค่แต่งกันเล่นๆ เฉยๆ น่ะ!
อาโออิ : ใช่ๆ! คือว่า…ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างอะไรเลย เลยว่ากันว่าจะไม่เอาแล้ว!
โคเฮย์ : งั้นเหรอ? งั้นก็โอเค… อ๊ะ ฟูตะ หยิบน้ำอัดลมรสผลไม้ตรงนั้นให้หน่อยสิ
ฟูตะ : เอ้า เปิดฝาให้เรียบร้อย!
โคเฮย์ : แต้งกิ้ว อ้อ อันนี้ที่คุณเจ้าของบ้านให้มาสินะ ไอ้นี่เหลืออยู่ในตู้เยอะเหมือนกัน… อึกๆ ฮ่า!
อาโออิ : บอกว่าขายไม่ออกใช่ไหมนะ เพราะมันเก่าแล้วหรือเปล่านะ?
โคเฮย์ : เหมือนจะไม่มีคนซื้อมากกว่าเก่านะ เห็นว่าไม่ค่อยถูกปากเด็กๆ เท่าไร
มิซากิ : มันไม่อร่อยเหรอ?
โคเฮย์ : ไม่นี่? แต่ก็นะ อาจจะเป็นรสชาติที่เร็วไปสำหรับเด็กๆ อยู่หน่อยว่ะ! (สำเนียงแยงกี้)
อาโออิ : ……เอ๊ะ?
โคเฮย์ : อ๊า กินไปเยอะเลย! ขอบคุณสำหรับอาหาร! กินข้าวกับทุกคนแล้วอร่อยจริงๆ โว้ย! (สำเนียงแยงกี้)
แต่ว่านะ… ไอ้แกงกะหรี่นี่ยังเผ็ดไม่พอ! นายก็คิดอย่างนั้นใช่ไหมหา ยามาโตะ? (สำเนียงแยงกี้)
ยามาโตะ : …โคเฮย์ซังดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัดเลยไม่ใช่เหรอ?
มิซากิ : เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น!? แกงกะหรี่ก็เป็นแบบหวานไม่ใช่เรอะ!?
อาโออิ : อื้ม ไม่ผิดแน่ ที่กินไปนอกจากนั้นก็มีแต่น้ำอัดลมรสผลไม้ด้วยสิ…
มิซากิ : เดี๋ยวนะ… ยามาโตะ น้ำอัดลมนั่นมันเขียนไว้ว่าอะไร? รสอะไร!?
ยามาโตะ : เขียนไว้ว่า… รสน้ำขิงแบบเผ็ด
ฟูตะ : น้ำอัดลมมีแบบเผ็ดด้วยเหรอ!?
อาโออิ : มีสิ! ถึงจะไม่ใช่อะไรที่ร้านขนมจะมีขายกันก็เถอะ!
โคเฮย์ : หา? พวกนายทำอะไรกัน!? แอบคุยกันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ… ไม่ชอบใจเลยโว้ย! (สำเนียงแยงกี้)
มิซากิ : ม…ไม่ผิดแน่ สวิตช์ตอนกินของเผ็ดเข้าไปติดแล้ว…
ฟูตะ・อาโออิ・มิซากิ : โหมด ”ลูกพี่”… ของโคนี่!
บทที่ 4
[ณ แชร์เฮาส์ -FUJIN RIZING!-]
ยามาโตะ : …โหมด “ลูกพี่” คืออะไรน่ะ?
มิซากิ : เมื่อก่อน…โคนี่เคยเป็นแยงกี้เลื่องชื่อที่นางาซากิมาก่อนน่ะ…
อาโออิ : ถึงตอนนี้จะเปลี่ยนไปแบบไม่เหลือเค้าเดิมและใจดีแล้วก็เถอะ แต่ถ้าเลือดขึ้นหน้าเมื่อไรก็จะกลับไปเป็น “ลูกพี่” เมื่อสมัยนั้น
ฟูตะ : เพราะงั้นเลยห้ามโคนี่จังแตะของเผ็ดเด็ดขาด ก็เวลากินของเผ็ดเลือดจะไหลเวียนดีขึ้นใช่ไหมล่ะ?
ยามาโตะ : …เดี๋ยวสิ ไอ้เรื่องอย่างกับในมังงะแบบนั้น—
โคเฮย์ : เฮ้ย อาโออิ! จะซุบซิบกันอีกนานไหมหา!?
อาโออิ : อ๊ะ ครับ… ขอโทษครับ
แบบนี้คงต้องรอให้หัวเย็นลง ไม่งั้นก็มีแต่ต้องเอาของหวานให้กินถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…
ยามาโตะ : พอกินของเผ็ดก็จะสวิตช์ติด แล้วพอกินของของหวานก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…ร่างกายเป็นยังไงกันแน่น่ะ?
มิซากิ : จะไปรู้เรอะ! ก็ไปถามสายเลือดโคนี่เองสิ!
โคเฮย์ : เสียงดังน่ารำคาญน่ามิซากิ!
มิซากิ : อ๊า ครับ… ขอโทษครับ
อาโออิ : เป็นแบบนี้ไปแล้วก็ช่วยไม่ได้หรอก ไหนๆ แล้ว… ก็ชวนคุยหลายเรื่องๆ เลยดีกว่า
ฟูตะ : นั่นสินะ… อาจจะทำให้รู้ว่าเพลงนั้นขาดอะไรไปก็ได้… อาจจะรู้ก็ได้…
มิซากิ : โอเค ถามซิ ยามาโตะ!
ยามาโตะ : แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ?
มิซากิ : ไอ้เรื่องแบบนี้มันนายไม่ใช่รึไงที่ดูจะไม่ตื่นเต้นที่สุดน่ะ ถามๆ ไปเถอะน่า!
ยามาโตะ : …โคเฮย์ซัง ขอคุยด้วยหน่อยสิ
โคเฮย์ : หา มีอะไรยามาโตะ?
ยามาโตะ : …งานอดิเรกคือ?
อาโออิ : ถามเพื่อ!
โคเฮย์ : งานอดิเรกงั้นเรอะ… เล่นดนตรี ต่อยตี แล้วก็ไพ่นกกระจอก!
ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นวงดนตรีรึอะไรก็ตาม เวลาได้บดขยี้พวกเก่งๆ มันสุดจะมันส์เลยล่ะ!
มิซากิ : ไอ้ความตั้งใจตอบคำถามนี่ก็สมกับเป็นโคนี่จริงๆ…
โคเฮย์ : แต่ก็นะ เรื่องนั้นน่ะจะเป็นยังไงก็ช่าง! ว่าแต่ฟูตะ มานี่ซิ!
ฟูตะ : อุหวา…จะไปเดี๋ยวนี้แหละ…
อาโออิ : มาแล้ว! สิ่งที่โคนี่ชอบทำเวลาอยู่ในโหมด “ลูกพี่”…
โคเฮย์ : ฟูตะ—!! โอ๋—โอ๋ๆๆๆ! โตขึ้นแล้วเนอะ! นี่สูงขึ้นอีกหน่อยรึเปล่าเนี่ย?
ฟูตะ : ร้อน! ลูบแบบนั้นเดี๋ยวไฟก็ติดหรอกโคนี่จัง!
อาโออิ : จะใจดีแบบสุดๆ เฉพาะกับฟูตะ…!
โคเฮย์ : เอ้า—เอ้าๆๆ! เป็นอะไรไปฟูตะ!? พึ่งพาพี่ให้มากกว่าอีกก็ได้นะ!?
มิซากิ : ยังทนดูไม่ได้เหมือนเดิม…
โคเฮย์ : …เฮ้ย อีก 3 คนที่เหลือยกเว้นฟูตะ!
ทั้งสามคน : ค…ครับผม!!
โคเฮย์ : พวกนายแอบทำอะไรกันน่าสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว… วางแผนอะไรกันอยู่รึไงหะ?
อาโออิ : ป…เปล่า จะไปวางแผนอะไรได้ยังไง… ฮะๆ…
โคเฮย์ : ทำอะไรกันตั้งแต่ก่อนกินข้าวแล้วสินะ? แอบทำอะไรอยู่โดยไม่บอกฉันกันล่ะสิ?
มิซากิ : เปล่านะ นั่นมัน…
ฟูตะ : โคนี่จัง! ที่จริงแล้วพวกเรา… กำลังแต่งเพลงใหม่ให้โคนี่จังอยู่ล่ะ!
ยามาโตะ : เฮ้ย ไหนว่าจะเก็บเป็นความลับ?
ฟูตะ : ช่างมันเถอะ ยังไงซะเดี๋ยวกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ลืม!
แต่ว่ารู้สึกเหมือนขาดอะไรไป… พวกเราติดปัญหากันตรงที่ว่ามันยังขาดความดุดันที่ซ่อนอยู่ในตัวโคนี่จังไป
โคเฮย์ : อะไรล่ะนั่น… ฟูตะ ดูห่างเหินเชียว… อย่างนี้นี่เอง… ดีล่ะ ฟูตะ! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง!
เฮ้ยมิซากิ! ไปเอาเบสกับแอมป์มาซิ!
มิซากิ : ฮะ!? ค…ครับผม!!
โคเฮย์ : การแต่งเพลงน่ะนะ…ไม่ต้องไปคิดให้มันยุ่งยากหรอก สิ่งสำคัญที่สุด…ก็คือการกู่ร้องจิตวิญญาณออกมายังไงล่ะ!
เพราะงั้นจะให้พวกนายได้ฟังเอง… เสียงเบส…แห่งจิตวิญญาณของฉัน!!
บทที่ 5
[ณ แชร์เฮาส์ -FUJIN RIZING!-]
โคเฮย์ : เอ้า ตั้งใจฟังให้ดีๆ! นี่แหละ…เสียงเบสแห่งจิตวิญญาณของฉัน!!
ยามาโตะ : โคเฮย์ซังตบเบสเป็นด้วยเหรอเนี่ย…
มิซากิ : อะไรเนี่ย… พลังนี่มันอะไรกัน…
โคเฮย์ : ยังหรอก! พวกนายน่ะ ฉันจะพาไปสู่จุดสูงสุดเอง!!
ฟูตะ : นี่แหละ! สิ่งที่เพลงนั้นยังขาดไป ก็คือพลังแบบนี้ของโคนี่!
อาโออิ : อื้ม จริงด้วย…!
ยามาโตะ : เอาเป็นว่าอัดเสียงไว้ก่อนแล้วกัน
(เวลาต่อมา)
โคเฮย์ : จะทำให้สนุกยิ่งกว่านี้อีก! จะแสดงอีกฟากหนึ่งของขีดจำกัดให้ดูเอง!!
ยามาโตะ : …จะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไรเนี่ย? เลือดยังไม่ลงอีกเหรอ?
มิซากิ : กำลังมือขึ้น เลือดเลยยังไม่ลงล่ะสิ? ต้องไปห้ามแล้ว ไม่งั้นโคนี่เป็นลมแน่
อาโออิ : ไม่มีใครมีอะไรหวานๆ เลยเหรอ? จะลูกอม ช็อกโกแลตหรืออะไรก็ได้
ฟูตะ : ลูกอม… อ๊ะ จริงด้วย! เหมือนจะมีลูกอมที่พี่ๆ แฟนท่อมให้มาอยู่… เจอแล้ว!
ยามาโตะ : เหนียวหนืดเชียว…
อาโออิ : ขอแค่หวานก็พอน่า! ฟูตะ เอาให้กินซิ!
ฟูตะ : โคนี่จัง เอ่อ… เดี๋ยวเอาของอร่อยๆ ให้กินนะ อ้ามซิ!
โคเฮย์ : โอ้ ไหนๆ มีอะไรจะให้พี่งั้นเหรอ? ฟูตะนี่เด็กดีจริงๆ เลยนะ! เอ้า อ้ามมมมม!
อืม…หืม…นี่มันลูกอมนี่…หวาน…เหมือนกันแฮะ…อืม…หืม?
อาโออิ : ดีมาก! แววตาโคนี่เริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว…!
โคเฮย์ : ………อืม? ………เอ๊ะ?
เป็นอะไรกันน่ะทุกคน? ดูเหนื่อยเชียว …ไม่สิ ฉันก็รู้สึกเหนื่อยๆ แฮะ
มิซากิ : โยชช่า! โคนี่คนเดิมกลับมาแล้ว!
โคเฮย์ : เอ๊ะ? ฉันจับเบสตั้งแต่เมื่อไร… หลังกินข้าวเย็น… เหมือนมีอะไรเกิดขึ้น…
ฟูตะ : ไม่มีอะไรหรอก! แค่พอโคนี่จังกินข้าวเย็นเสร็จก็กอดเบสหลับไปน่ะ
โคเฮย์ : งั้นเหรอ? จำไม่ค่อยได้เลยแฮะ…
อาโออิ : ก…ก็เมื่อกลางวันช่วยงานที่ร้านขนมไปเยอะเลยนี่ คงเหนื่อยน่ะ!?
โคเฮย์ : งั้นเหรอ… งั้นก็ตามนั้นแล้วกัน!
(เวลาต่อมา)
ฟูตะ : …ก็ตามนั้น นี่คือเพลงใหม่ที่แต่งขึ้นโดยมีอิมเมจมากจากโคนี่จัง!
โคเฮย์ : ได้ยินแบบนั้นแล้วเขินหน่อยๆ แฮะ… อื้ม… เป็นเพลงที่ดีมากเลย!
มิซากิ : ใช่ไหมล่ะ! แบบดูแมนสุดๆ!
อาโออิ : แล้วก็ทำให้รู้สึกได้ถึงความใจดีด้วย!
ยามาโตะ : เบสเองก็มีเทคนิค
ฟูตะ : แล้วก็เป็นเพลงที่เท่สุดๆ เลยใช่ไหมล่ะ!
โคเฮย์ : ย…อย่าสิ มันเขินนะ!
แต่เบสเพลงนี้…ไม่ยากไปหน่อยเหรอ? จุดที่โชว์เสียงเบสเองก็ค่อนข้างมีเทคนิค… จะเล่นได้ไหมนะ?
ฟูตะ : ไม่ต้องห่วง ก็เคยเล่นอยู่นี่!
โคเฮย์ : เคยเล่นอยู่?
อาโออิ : อ๊า~ เปล่าๆ ตรงจุดนั้นก็ไว้ค่อยปรับแก้ไปตอนลองเล่นจริงก็ได้!
ยามาโตะ : ถ้าเป็นโคเฮย์ซังล่ะก็เล่นได้แน่ แค่ใส่จิตวิญญาณแห่งเบสเข้าไป
มิซากิ : เอาเพลงนี้ไปเล่นในไลฟ์นี่ต้องสนุกแน่ๆ! พาเราไปสู่จุดสูงสุดด้วยเพลงนี้เลยนะ!
โคเฮย์ : ฮะๆ คาดหวังกันขนาดนั้นทางนี้ก็แย่เลยสิ
แต่ก็ขอบคุณนะ… ทุกคน อืม ดีใจมากๆ เลยล่ะ
ถึงจะเป็นเพลงที่ยาก… แต่ถ้ากับพวกนายแล้วก็คงหาทางได้แน่
ฟูตะ : นั่นมันคำพูดของพวกเราต่างหาก
อาโออิ : พวกเราได้โคนี่คอยซัพพอร์ตเสมอเลย
ยามาโตะ : นานทีๆ ก็ออกไปยืนข้างหน้าแล้วคอยนำทางพวกเราที
มิซากิ : จัดเต็มไปเลยนะ โคนี่!
โคเฮย์ : …อา นั่นสินะ… ดีล่ะ! มาเริ่มซ้อมกัน!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in