ฉันออกจากบ้านในวัยสิบแปดปีหรือก่อนหน้านั้นเล็กน้อย ไม่ได้ในแบบชีวิตอเมริกันชนทที่ได้อิสระหลังบรรลุนิติภาวะหรอก เป็นความล้มเหลว ไปไม่รอดของครอบครัวเรามากกว่า 

แม่

ไม่หย่าเพราะเธอไม่รู้จักวิธีสู้เพื่อตัวเอง หญิงสาวเพรียบพร้อมแต่เธอยอมตกเป็นเบี้ยล่าง เธอบอกว่าเธอทำเพื่อครอบครัว แต่มันเป็นเพียงแค่ครอบครัว’ในนาม’ เราอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแค่ในทะเบียนบ้านเท่านั้น ชีวิตจริงพังไม่เป็นท่า เธอร้องไห้เหมือนจะตายในทุกวัน แม่ไม่เคยยืนหยัดเพื่อตัวเองหรืออย่างน้อยเพื่อฉัน ไม่เลยสักครั้ง มันไม่เคยเกิดขึ้น

พ่อ

ที่บอกว่าฉันเป็นเพียงตัวซวย ใช่ ฉันไม่สามารถเป็นลูกผู้ชายแบบที่เขาอยากมี เป็นการตั้งข้อหากันตั้งแต่เกิด ต่อให้พยายามใช้ชีวิตให้ดีเพื่อหาข้อพิสูจน์ แก้ต่าง และหลักฐานว่าฉันไม่ใช่ ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่ก็ไม่มีวันหลุดพ้นจากข้อกล่าวหา จากความเชื่อของเขาได้  ฉันไม่ใช่ตัวซวย ฉันรู้ดี  เขาหลอกหลอนฉันด้วยคำพูดระยำมากมายที่ไม่ควรมีใครได้รับ ฉันนึกสาปเขาที่พูดคำเหล่านั้นกับฉันไปทั้งชีวิต

และน้องสาว 

พ่อแม่รักเพราะพวกเธอหน้าตาเหมือนพวกเขา เป็นแบบนั้นมาตลอดไม่มีผิดเพี้ยน แม้เธอจะพลาดพลั้งพวกเขาก็จะรักเธอ ปลอบโยนและอ้าแขนต้อนรับกลับบ้าน

หลายคนบอก ฉันไม่ใช้ลูกที่ดีเพราะฉันไม่มีความกตัญญู ไม่มีความรักห่าอะไรทั้งนั้น 

เป็นกระป๋องเปล่าก้นรั่ว

ฉันไม่มีความรักให้ใครในครอบครัวนั้นสักคน พวกเราเหมือนคนแปลกหน้าที่นานๆจะเจอกันครั้งแต่ก็ยังหาเรื่องทะเลาะกันเก่งเป็นบ้า 

ความกตัญญูมีลักษณะแหลมคม 

ถ้ามันเป็นสิ่งของคงเป็นมีดกอดเท่าภูเขา ถ้าคิดจะอยู่กับมันก็ต้องโชกเลือดตัวเองไปตลอดชีวิต 

ความเดียวดายทำให้ฉันบูชาความผิดพลาด 

ตั้งแต่เนื้อหนังไปถึงกระดูกดำ ฉันผิดพลาด นั่นอาจจะเป็นเรื่องที่ฉันเก่งที่สุดในชีวิตเฮงซวย แต่ไม่เคยเป็นข้ออ้าง

ถึงส่วนมากชีวิตทำให้ฉันหายใจไม่ออก 

แต่ถ้ามีใครสักคนที่ทำให้ฉันยังเกาะเกี่ยวกับชีวิตนี่

ก็คงเป็นคนที่ตายไปแล้ว ชายวัยแปดสิบกว่าที่อวยพรให้ฉันได้มีชีวิตที่ดีในลมหายใจสุดท้ายของเขา

เขาอาจเห็นว่าฉันมีค่าพอให้เสี่ยงดู

แต่มีเรื่องยุ่งยาก 

ฉันไม่เคยนึกถึงตอนแก่เลย มันยากที่จะเดินทางไปถึงจุดที่เราเหี่ยวย่นโดยยังคงชื่นชมชีวิต ต้องมีพลังชีวิตขนาดไหนกัน

ฉันไม่เคยคิดจะใช้ชีวิตยาวนานขนาดนั้น 

ฉันเฝ้ารอ อาจจะเป็นวันที่แมวตัวสุดท้ายของฉันตาย แล้วฉันก็จะเดินทางไกลครั้งสุดท้าย หายไปอย่างเงียบเชียบ เป็นครั้งแรกที่ฉันวางแผนอนาคตอย่างดิบดี 

นั่นคงเป็นจุดประสงค์อะไรสักอย่าง

แต่ฉันไม่เคยมีแมวตัวสุดท้าย.

ผิดแผนนิดหน่อย

ฉันนั่งอยู่ที่บ้านริมทะเลรับสายลมและความชื้นที่มีเกลือผสม พระอาทิตย์ไม่ได้ตกที่ฝั่งนี้ ล่วงเลยเข้าสู่ปีที่72 โดยมีแมวลายเสือโคร่งขดตัวหลับบนตักมันกรนเบาๆเมื่อฉันเกามันที่คางนุ่มนิ่มแบบที่ทำมาตลอด 

ไม่ได้โดดเดี่ยวอย่างที่คาดคิดเหมือนในวัยยี่สิบปลายๆ หรือทั้งชีวิตที่ผ่านมา 

มันจะเป็นวันที่ดี 

"Was I deceived? or did a sable cloud/

Turn forth her silver lining on the night?"