*ได้แรงบันดาลใจจากชื่อหนังสือ ‘เพลงที่เธอให้แปลยังไม่เสร็จ’ ของภู่มณี ศิริพรไพบูลย์

1
ผมไม่รู้ว่าจำนวนเพลงทั้งหมดในโลกนี้มีอยู่เท่าไหร่
เป็นร้อย เป็นพัน เป็นล้าน หรือสิบๆ ล้าน
ทั้งยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะฟังเพลงเหล่านั้นได้หมด
(หรือทั้งชีวิตนี้อาจไม่มีทางทำได้ก็ได้)
แต่เอาเถอะ, นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่าไหร่หรอก

2
ผมเชื่อว่าชีวิตของเราผูกพันและเชื่อมโยงกับบทเพลงมาโดยตลอด
ตั้งแต่เด็ก วัยรุ่น เติบโต และแก่ชรา
รสนิยมการฟังเพลงของเราเปลี่ยนไปตามช่วงวัย 
และอีกสิ่งหนึ่งที่กำหนดการฟังเพลงของเราก็คือ ความรู้สึกร่วมของเราที่มีต่อเพลงๆ นั้น
และก็ปฏิเสธอีกไม่ได้ว่า ความรู้สึกร่วมที่คนมีต่อกันมากที่สุดก็คือ
ความรัก

3
ผมไม่แปลกใจที่เห็นใครฟังเพลงแล้วร้องไห้ หรือลงไปกองกับพื้นจะเป็นจะตายอย่างกับคนบ้า
ผมไม่หัวเราะ ไม่มองว่าเขาประหลาด เพราะครั้งหนึ่ง ผมก็เคยเป็นอย่างนั้นท่ามกลางผับบาร์ที่ทุกคนเต้นกันอย่างลืมโลก 
บทเพลงและความรัก (ที่ไม่สมหวัง) ทำให้เราเป็นอย่างนั้น
เสียสติ ร้องไห้ฟูมฟาย กลบตัวตนที่เคยร่าเริงให้หายไป 
ทิ้งไว้แต่คราบน้ำตาและร่องรอยของความเศร้าเอาไว้

4
เรามีเฟซบุ๊กหรือโซเชียลมีเดียอื่นๆ เอาไว้แสดงความเป็นตัวตน รสนิยม หรือบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง
เพลงก็เป็นหนึ่งในการแสดงออกถึงความคิด ความรู้สึกของเราได้เช่นเดียวกัน
ถ้าหากคนเพิ่งรักกันใหม่ๆ ก็ย่อมไม่พ้นเพลงหวานๆ ทำนองว่าจะรักกันไปตลอด 
คนอกหัก คงจัดเพลย์ลิสต์ช้ำในมาฟังได้ทั้งคืน กะให้ร้องไห้ตายคาเตียงไปเสียอย่างนั้น
หรือจะโพสต์เพลงอินดี้ล้ำๆ โชว์รสนิยมเท่ๆ ให้คนอื่นฟังก็ดูดีไม่น้อย 
ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่เลือกจะโพสต์เพลงที่ตรงกับความรู้สึกของตัวเอง
เพลงที่แทนความหมาย แทนคำพูด แทนความรู้สึก
แต่ก็ไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

5
นึกย้อนไปถึงเวลาที่เราแลกเพลงกันฟัง
มีเพลงใหม่ๆ มาให้กันและกันเสมอ 
มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข เสียงเพลงของเราช่างไพเราะจนไม่อาจลืมเลือน
แต่น่าเสียดายที่บทเพลงเหล่านั้นต้องถูกปิดลงพร้อมๆ กับความสัมพันธ์ของเรา
มีเพลงอีกหลายเพลงที่ผมอยากให้เธอได้ฟัง แต่ก็ไม่มีสิทธิ์อีกแล้ว
แค่ก๊อปปี้ลิงก์จากยูทูบ เปิดกล่องข้อความ วาง แล้วกดส่ง
แต่ความเป็นจริงมันไม่ง่ายอย่างนั้น เพลงของผมคงไม่มีความหมายอีกแล้ว
เพราะเธอมีเพลงใหม่ที่ไพเราะและถูกใจกว่าเพลงของผมอยู่แล้ว 
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะวาดฝันหรือคาดหวังอะไรต่ออีกแล้ว
มันจบแล้ว

6
ผมรู้ว่าเธอคงไม่ได้อ่านสิ่งที่ผมเขียนหรอก
เพราะฉะนั้นถ้าจะหลอกตัวเองว่าได้ส่งเพลงให้เธอแล้วคงไม่เป็นไรหรอกนะ
ขอให้เธอโชคดี มีความสุขมากๆ
‘ลา’ ก่อนนะ 

ไม่ใช่ความรัก ที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน แต่เป็นแค่ฝันที่ฉันตื่นมาก็ลาจาก 
ไม่มีเหตุผลจะฉุดรั้ง เหตุผลอะไรทั้งนั้น 
ไม่ต่างอะไร กับเรื่องใด ๆ ที่ผ่านพ้นมา แด่เป็นชะตาที่ต้องเกิดมาเพื่อลากัน 
มีสิ่งที่หวังก็ต้องหยุดหวัง ฝันก็หยุดมัน เท่านั้นพอ**(เพลง ลา / polycat)