รีวิวฉบับ 2 บรรทัด

รีวิวฉบับ 41.0 ข้อ (คอนเซ็ปตาม 410 ทวิตของ mary)

1. Mary is happy มีชื่อเต็มว่า " Mary is Happy , Mary is Happy." 

2. เป็นหนังที่เอา ทวีตจริงๆ ของ @marylony จำนวน 410 ทวีต ติดต่อกัน มาสร้างสรรค์เป็นบทหนัง

    โดยเล่าผ่านตัวตนของ แมรี่ (นางเอก) ที่ต้องเจอเหตุการณ์ต่างๆ 410 เหตุการณ์

3. สำหรับคนที่ไม่รู้จักทวีต ทวีตคือสิ่งที่เกิดจากการโพส Twitter จะคล้ายๆการตั้ง Status ใน Facebook 

4. แต่สิ่งที่ ทวีต ต่างกับ สเตตัส คือ ทวีตมันมีลิมิตตัวอักษรอยู่ คือแค่ 140 ตัวอักษรเท่านั้น

    ไม่สามารถพิมพ์เยอะๆแบบ Facebook ได้ 

5. อีกอย่างคือ คนที่เล่นทวิตเตอร์หลายๆคน จะทวีตเล่าสิ่งที่เจอมา,สิ่งที่คิดอยู่,ความในใจ,ระบาย

6. และด้วยความที่มันพิมพ์เยอะไม่ได้ หลายๆครั้งมันเลยดูลอยๆ เพ้อๆ จับความไม่ได้

    ซึ่งส่วนนี้แหละที่ทวิตแตกต่างกับสเตตัส

7. สัส สรุปมึงจะมารีวิวหนัง หรืออธิบายความแตกต่างของ Facebook และ Twitter กันแน่ (เสียงผู้อ่าน)

8. และความมั่วซั่วของหนังเรื่องนี้ มันก็เกิดจากการเอาทวีต 410 ทวีต ที่ติดต่อกัน มาสร้างนี่แหล่ะ

9. เพราะปกติเวลาเราทวีต เราไม่ได้ทวีตเป็นเรื่องราว ตอนนี้อาจทวีตว่า "เบื่อจัง อยากกลับบ้าน"

    ทวีตต่อไปเป็น "นึกถึงไข่ดาวที่กินตอนกลางวัน" และอีกทวีตหนึงเป็น "หมึกปากกาหมดอีกแล้ว"

10. แต่ด้วยความสร้างสรรค์ของพี่เต๋อ เค้าก็ได้เนรมิตหนังเรื่องนี้ออกมาจนได้ (และมันดีมากด้วย)

11. ณ จุดๆนี้ เราพูดถึงหนัง(แบบไม่สปอยส์) จบไปแล้ว รวมๆแล้วหนังเรื่องนี้ เป็นหนังอินดี้ที่สนุก

      ภาพสวย เพลงเพราะ ดูง่าย ไม่หลับ ไม่น่าเบื่อ ทุกคนสามารถสนุกได้ โดยไม่ต้องปีนบันไดดู

      และการดูหนังเรื่องนี้ เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่จะรู้จักผู้กำกับคนนี้ เต๋อ นวพล ธํารงรัตนฤทธิ์

   (คำเตือน : ต่อไปนี้อาจมีสปอยส์ !)

12. หนังพูดถึงชีวิตของแมรี่ (นางเอก) เด็กนักเรียนม.ปลาย ที่อยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง

13. เธอมีเพื่อนสนิทชื่อว่า ซูริ เรียกได้ว่าตัวติดกันเป็น ปาต๋องโก เลยก็ว่าได้

14. พอหนังเริ่ม ก็เหมือนเราเริ่มอ่านทวีตของ @marylony

15. และความมั่วซั่ว (หรือบางทีอาจเรียกได้ว่า ความมันส์) ก็เริ่มตั้งแต่ตรงนั้น

16. ยิ่งเดินเรื่องไป เราก็ยิ่งรู้จักตัวตนของแมรี่มากขึ้นเรื่อยๆ

17. ทุกๆครั้งที่แมรี่เจอเหตุการณ์อะไร หนังจะตัดทวีตนั้นขึ้นมากลางจอ 

18. ผมชอบเทคนิคการเล่าเรื่องของเรื่องนี้มาก มันเหมือนนำทางคนดู ว่าเหตุการณ์นี้มันคืออะไร

      ทำให้คนดูไม่หลงทาง , หลายครั้งก็เป็นการเล่นมุข , หลายครั้งก็เป็นสิ่งที่แม่รี่คิดในใจ

19. และอะไรพวกนี้ มันก็คือสิ่งที่เราชอบๆทวีตกันทั้งนั้น (เหมือนเห็นชีวิตจริง ผ่านจอหนัง)

20. สิ่งที่ชอบมาก คือเคมีการแสดงที่โคตรเข้ากัน ระหว่าง แมรี่ และซูรี่ 

21. หนังส่วนใหญ่เดินเร่ื่องโดย บทสนทนาระหว่าง 2 ตัวละครนี่แหละครับ

      และทั้งคู่ก็คุยกันสนุกและเป็นธรรมชาติจริงๆ เหมือนนั่งดูเพื่อนสนิท 2 คน คุยกันอยู่จริงๆ

22. หนังทำให้ 2 ตัวละครนี้มีชีวิตขึ้นมา เชื่อว่าหลายคนที่ได้ดูเรื่องนี้ ก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

       ชอบเวลาที่ 2 ตัวละครนี้อยู่ด้วยกัน , รักบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างแมรี่และซูริ 

       และรักตัวละคร 2 ตัวนี้ เหมือนกับที่ผมรัก

23. แต่โลกนี้ไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดไป ถึงจุดๆหนึงในหนัง เมื่อซูริไม่อยู่แล้ว ซูริได้ตายจากแมรี่ไป

      ตอนนี้เหมือนหนังเปลี่ยนม้วนใหม่หมด จากการดำเนินเรื่องเร็วๆ สนุกๆ  กลายเป็นหนังช้าๆทันที

24. ชีวิตของแมรี่ เกิดการเสียสมดุลครั้งยิ่งใหญ่ เธอต้องเจ็บปวด

       ต้องผ่านเหตุการณ์อะไรมากมาย และก็จะเติบโตขึ้น

25. ส่วนนี้คล้ายกับชีวิตของเด็กม.ปลายคนหนึง ที่ชีวิตเสียสมดุล , มีความรัก , 

      สูญเสียอะไรบางอย่าง , เกิดความสงสัยในกฎระเบียบของสังคม ,ฯลฯ

26. ณ จุดนี้ รู้สึกได้ว่า หนังมีความเป็น coming of age สูงมาก

      คือเป็นหนังที่ตัวละครจะต้องข้ามผ่านวัยๆหนึง ไปสู่อีกวัยหนึง

27. และพาร์ทหลังของหนังมันก็เป็นโทนอะไรแบบนี้ ซึ่งเรียกได้ว่า เป็นโทนหนังแบบนวพล

28. โทนหนังแบบนวพล คือเวลาเศร้า มันไม่ได้ฟูมฟาย มันมาแบบน้อยๆ เหงาๆ บางๆ แต่คงอยู่นาน

29. เป็นความเศร้าที่เกิดจากการคิดถึงใครบางคน หรือของบางอย่างที่เคยผูกพันธ์ แต่วันนี้ไม่อยู่แล้ว

30. ซึ่งเราไม่สามารถทำให้สิ่งนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เราทำอะไรไม่ได้เลย ทำได้แต่คิดถึง

31. เหตุการณ์ตั้งแต่ ผอ.คนเก่าตายไป ความดิสโทเปีย ของหนังก็ชัดเจนขึ้นมาก

32. คำว่า ดิสโทเปีย หมายถึงสังคมในจินตนาการ ส่วนมากคำนี้จะใช้เรียก สังคมที่กฏระเบียบของสังคม

      ถูกกำหนดโดยคนกลุ่มเล็กๆเพียงกลุ่มหนึง 

33. ที่เห็นได้ชัด ก็คือ โรงเรียนตั้งกฎระเบียบใหม่บังคับให้นักเรียนย้ายเข้าหอใน 

       การห้ามตั้งคำถาม ต้องทำตามอย่างเดียว , ครูใช้ระบบอำนาจนิยม รังแกนักเรียนที่แหกกฏ ,ฯลฯ

34. และผมก็ระลึกขึ้นได้ว่า นี่มันค่อนข้างเดจาวูกับตอนเราอยู่โรงเรียนเลยนิหว่า บางครั้งเราต้องทำ

      ตามกฏระเบียบ ที่เราก็งงว่า กฏข้อนี้มีไว้ทำไม , รู้สึกได้ถึงชนชั้นที่ต่างกันของครูและนักเรียน , ฯลฯ

35. เวลาทำผิดกฎ หรือพยายามแหกกฏ จะต้องโดนลงโทษร้ายแรง อย่างที่แมรี่โดนไปขังในห้องมืด

36. หลังจากออกจากห้องมืด แมรี่ ก็เลิกต่อต้านระบบของโรงเรียนไปเลย

      บางทีเธออาจรู้ว่า แม้เธอจะต่อต้านหรือทำอะไร ก็ไม่มีวันที่คนตัวเล็กๆ จะชนะระบบที่มันใหญ่กว่าได้

37. และอีกอย่างที่ผมคิดว่า สังคมแบบที่แมรี่นี่มันดิสโทเปีย คือการที่ครูพยาบาล พยายามสะกดจิตและ

      สอนแมรี่ให้พูดประโยค " แมรี่มีความสุข , แมรี่มีความสุข "

38. พอเราเติบโตขึ้น เราก็เห็นความจริงอะไรต่างๆมากขึ้น ซึ่งความจริงนั้นมันก็ไม่ได้สวยงามเท่าไหร่

      บางครั้งต้องบอกตัวเองว่า เรามีความสุข , โลกมันสวยงามนะ หรือสะกดจิตตัวเองหลอกแบบนี้แหล่ะ

39. การที่ต้องบอกกับตัวเอง หรือต้องสะกดจิตตัวเอง ว่า "เรามีความสุข" นี่สรุปแล้วมันดีรึเปล่า ?

      คำถามนี้ผมตอบไม่ได้จริงๆ และผมก็บอกไม่ได้ว่า สังคมแบบนี้สรุปแล้วมันดี หรือไม่ดีกันแน่

      แต่ผมบอกได้เลยว่า ทุกๆครั้งที่ผมได้ดูหนังเรื่องนี้ ผมแม่งมีความสุขแบบออโต้ ไม่ต้องสะกดจิตเลย

40. สัส นี่มึงจะมารีวิวหนัง หรือมาอวยหนังกันว้ะเนี่ย (เสียงผู้อ่าน) 

41. แต่ผมก็เชื่อว่า หลายๆคนที่ได้ดู Mary is happy , Mary is happy 

      ก็คงรู้สึกแบบเดียว กันอย่างที่ผมรู้สึก :)