สำหรับการจะพิจารณา MV นั้น จำเป็นต้องดูเนื้อเพลงประกอบ โดยเนื้อหาของเพลงพูดถึงการที่ต้องอยู่ห่างไกลจากคนที่เรารักและเฝ้ารอคอยที่จะเจอกันอีกครั้ง ในกรณีนี้คือกลุ่มเพื่อนเจ็ดคน (ถ้าเชื่อมกับ BU** ก็คงเป็นช่วงที่ทั้งเจ็ดคนแยกย้ายกันไป) และแม้เพลงจะใช้ชื่อว่า Spring Day แต่ตัวเนื้อเพลง รวมถึงฉากใน MV ต่างก็เกี่ยวข้องกับฤดูหนาวทั้งสิ้น

             “이젠 얼굴 한 번 보는 것도 힘들어진 우리가여긴 온통 겨울 뿐이야 8월에도 겨울이 와”
             “การจะเจอหน้ากันสักครั้งกลายเป็นเรื่องยากไปเสียแล้ว ที่นี่เหลือแต่เพียงฤดูหนาว
              แม้แต่เดือนสิงหา ฤดูหนาวก็มาเยือน”
              (*เดือนสิงหาถือเป็นฤดูร้อนในเกาหลี)

           การนำฤดูหนาวเข้ามาใช้ในเพลง เป็นการใช้สัญลักษณ์ (symbol) แทนความเศร้า เพื่อให้เห็นว่าความเศร้าที่ต้องจากกับใครสักคนนั้นก็เหมือนกับฤดูหนาว ช่วงเวลาที่แสนเหงา อ้างว้าง และหนาวเหน็บ เราติดอยู่ในนั้นโดยหวังว่าฤดูใบไม้ผลิ (ความสุข) จะมาเยือนเสียที นอกจากนี้ ในเกาหลีมักจะอธิบายถึงฤดูใบไม้ผลิว่า "따뜻하다" ซึ่งหมายถึงรู้สึกอุ่น (อุ่นขึ้นจากฤดูหนาว)  การเปลี่ยนผ่านมาเป็นฤดูใบไม้ผลิจึงเปรียบได้กับเรื่องราวดี ๆ นั่นเอง

          ในบทความเรื่อง “Regarding Happiness” ชาร์ลส์ แบ็กซ์เตอร์ได้ให้นิยามความสุขเอาไว้ว่า เป็นพื้นที่เล็ก ๆ ของมนุษย์ เปรียบได้กับสวนดอกไม้ท่ามกลางไฟแห่งความทุกข์ทรมาน

           เราจะรู้จักความสุขได้ดีขึ้นก็ต่อเมื่อรู้จักความทุกข์เสียก่อน ก็คงเหมือนตอนรอคิวหน้าร้านอาหาร พอถึงเวลาได้ทานอาหารที่รอมานานก็รู้สึกอร่อยขึ้น ความสุขใน Spring Day เองก็เช่นกัน เป็นพื้นที่เล็ก ๆ ของกลุ่มคน 7 คน การมีอยู่ของฤดูหนาวจึงทำให้ฤดูใบไม้ผลิที่พวกเขารอคอยมีคุณค่ามากขึ้น

            ใน MV มีฉากที่จองกุกนั่งอยู่ข้างหน้าต่างรถไฟ  เหม่อมองเหมือนกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง ตัดกับฉากที่ทั้งเจ็ดคนอยู่ด้วยกัน เล่นสนุกกันด้วยรอยยิ้ม จึงเข้าใจได้ว่าเขากำลังหวนระลึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับเพื่อน ไม่ใช่แค่จองกุก แต่คนอื่น ๆ เองก็กระจายไปอยู่ในที่ที่ต่างกันเพียงลำพังเช่นกัน (โดดเดี่ยวด้วยกัน-- getsunova...)

           “Happiness isn’t something you experience, it’s something you remember” (Levant)

         หลายครั้งความสุขก็เป็นสิ่งที่เราจดจำได้ ไม่ใช่สิ่งที่เราเผชิญ ในช่วงเวลานั้นเราอาจไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเจอคือความสุข ตอนคุยเล่นกับเพื่อน หรือเล่นอะไรแผลง ๆ อะไรที่เป็นเหมือนเรื่องทั่วไป แต่เมื่อมองย้อนกลับมาถึงได้พบว่า ตอนนั้นเรามีความสุขนะ

           รถไฟออกเดินทางไปเรื่อย ๆ แต่ความคิดของจองกุกก็ยังย้อนกลับมาตอนที่ได้อยู่ด้วยกันกับเพื่อน เพราะถึงแม้ฤดูหนาวจะทำให้หนาวและโดดเดี่ยวไปจนถึงหัวใจ  แต่พอนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ยังอยู่ด้วยกัน มันก็กลายเป็นความสุขเล็ก ๆ ที่สร้างขึ้นมาให้หัวใจอุ่นขึ้น

           เพราะช่วงเวลานั้นนั่นแหละ ที่เป็น ฤดูใบไม้ผลิ ของเขา

          เรื่องนี้พูดถึงเมือง Omelas ที่ซึ่งผู้คนต่างใช้ชีวิตอย่างมีความสุข จัดงานรื่นเริงบันเทิงใจ แต่ทว่าความสุขนั้นมีเบื้องหลังที่ไม่น่าอภิรมย์นัก กล่าวคือ มีเด็กคนหนึ่งถูกจับมาขังเอาไว้ในห้องใต้ดิน โดยเชื่อว่าความทุกข์ทรมานของเด็กคนนี้จะทำให้ทั้งเมืองมีแต่ความสุข คนในเมืองบางคนที่รู้ความจริงอันน่าโหดร้ายนี้ก็ตัดสินใจหันหลังให้เมืองนี้แล้วเดินจากมา

         จะเห็นได้ว่าเมืองแห่งนี้ปฏิเสธความทุกข์โดยสิ้นเชิง หากมีสุขก็ต้องไม่มีทุกข์ มีทุกข์ก็ต้องไม่มีสุข เป็นเหมือนขั้วตรงข้ามที่ไม่มีทางบรรจบกัน แต่จริง ๆ แล้ว ทั้งสองอย่างจำเป็นต้องเกิดควบคู่กันไป ไม่มีใครที่จะสามารถอยู่ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งได้ตลอด

           Omelas จึงเป็นตัวแทนแห่งยูโทเปียของทั้งเจ็ดคน เป็นเหมือนที่ที่พวกเขานึกถึงแต่ความสุข พยายามลบความเศร้าออกไป แต่ความสุขนั้นก็ไม่ได้ถาวรอย่างที่คิด และความเศร้านั้นก็ไม่สามารถลบออกไปได้อย่างแท้จริง เหมือนสวนดอกไม้สีชมพูที่แท้จริงรายล้อมด้วยไฟนั่นแหละ

           จองกุกยึดติดกับความทรงจำในอดีต พยายามจุดไฟที่มอดขึ้นมาใหม่ หวนกลับไปที่เดิมครั้งแล้วครั้งเล่า เขาหลงทางในความทรงจำของตัวเอง วิ่งหาอะไรบางอย่างในห้องที่ปิดไฟ  ถ้ามองในแง่จิตวิทยาอาจจะเป็นตัวน้องที่อยู่ในจิตใต้สำนึก ที่คอยแต่จะมองหาพี่ ๆ ในขณะที่ตัวตนที่แท้จริงก็ต้องมุ่งหน้าไปตามทางของตัวเอง

           เด็กหนุ่มทั้งเจ็ดมองไปยังต้นไม้ที่แห้งเฉาด้วยความโหดร้ายของฤดูหนาว

           จริง ๆ แล้ว ความสุขของทั้งเจ็ดคนอาจเป็น การปล่อยวาง และความหวัง ก็ได้ หวังว่าสักวันจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ณ ปลายเส้นทางรถไฟ ทิ้งรองเท้าเอาไว้กับกิ่งไม้ที่ไร้ใบ รอคอยให้สายลมของฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านมา เพื่อที่ดอกไม้จะงอกงามขึ้นใหม่อีกครั้งในอนาคต