"เวลาผมชอบอะไรมากๆ ผมชอบเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในนั้น"

          ผมว่าใครๆ ก็เป็นนะ

          ตอนมัธยมต้นผมติดเกม เลิกเรียนเป็นต้องเข้าร้านเกมกับเพื่อนจนเจ้าของร้านสนิทใจพอจะฝากร้านไว้กับผมเวลาไปไหนมาไหน

แต่ความชอบและหลงใหลในเนื้อเรื่องของเกมกลับส่งผลให้ผมชอบออกแบบตัวละครของตัวเองบนหน้ากระดาษ วาดออกมาจากน้ำมือและจินตนาการในสมอง และคิดระบบเกมของตัวเองเล่นๆ ผมวาดหน้าจออินเทอร์เฟซออกมาเป็นฉากๆ 

และทุกวันนี้ิผมก็ยังคงวาดรูปและออกแบบตัวละครอยู่เหมือนเดิม

แค่เปลี่ยนจากวาดมาเป็นเขียนมากขึ้นก็เท่านั้น

          พอมัธยมปลายจับพัดจับผลูอะไรไม่รู้จนกลายเป็นติ่งเกาหลี 

          บางคนอาจมองว่าไร้สาระเหมือนเด็กติดเกม 

          แต่สิ่งที่ผมได้จากการเป็นติ่งคือผมเข้าร้านหนังสือซื้อตำราสอนภาษาเกาหลีเบื้องต้นมานั่งเรียนด้วยตัวเองหลังเลิกเรียนวันละ 2 ชั่วโมง

          ตั้งใจกว่าอ่านหนังสือสอบซะอีก

          ช่วงนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองมีระเบียบแบบแผน มีการจัดวางเวลาที่ดี เวลานี้อ่านหนังสือสอบของโรงเรียน ชั่วโมงต่อไปอ่านเพื่อเข้ามหาวิทยาลัย ชั่วโมงต่อจากนั้นอ่านเพื่อฝึกฝนในสิ่งที่ตัวเองชอบ

          "ผมฝึกเพื่อจะได้เข้าใจภาษา เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองชอบมากขึ้น"

          ตอนนี้ผมเลิกติ่งแล้วก็จริง แต่ผมยังอ่านภาษาเกาหลีได้อยู่ ถึงจะแปลไม่ได้ แต่การอ่านได้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีและถือเป็นคลังข้อมูลที่เหลือติดตัวไปใช้ได้ในอนาคต 

          ผมไม่รู้ว่าความชอบของผมเท่ากับของคนอื่นรึเปล่า แต่ผมว่าคนอื่นๆ ก็เป็นเหมือนผมนี่แหละ

          "การได้รักอะไรสักอย่าง ได้ชอบอะไรสักอย่าง จะทำให้คุณมีเป้าหมาย มีแรงจูงใจ" 

          บางครั้งตัวคุณเองอาจมองว่ามันไร้สาระไปบ้างในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ แต่เชื่อเถอะ คุณก็รู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่คุณทำมันให้อะไรกับคุณ

          ......

          ตลอดเวลายาวนานตั้งแต่จำความได้จนถึงก่อนเข้ามหาวิทยาลัย เหมือนผมจะอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบมาโดยตลอด แต่อยู่มาวันหนึ่งช่วงใกล้จบมัธยมปลายกลับมีสิ่งหนึ่งที่ผมหาไม่เจอ

          กีฬา

          หลังเลิกเรียนผมเห็นเพื่อนนัดกันเตะบอลที่สนามของโรงเรียน บางกลุ่มแยกย้ายกันไปซ้อมดนตรี บางคนก็ไปเล่นบาสเกตบอล บางคนไปเดินเล่นสยาม

          ตอนนั้นทำให้ผมรู้ว่าตัวเองชอบหมกตัวอยู่กับบ้านมากแค่ไหน ผมมีเพื่อนสนิทก็จริง แต่หลังเลิกเรียนผมแทบไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนนอกจากแถวโรงเรียน ผมกลับบ้าน เอาเวลาไปติ่ง ดูหนัง ฟังเพลง แต่งนิยาย วาดรูป อ่านหนังสือ

          ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองควรหากิจกรรมนอกบ้านทำบ้างได้แล้ว

          วันหนึ่งตอนกินข้าวเย็นกับที่บ้าน หนังหุ่นยนต์บุกโลกชื่อดังกำลังถูกฉายบนจอทีวีผ่านระบบเคเบิ้ลเป็นหนึ่งในภาพยนตร์ที่ผมชอบ มีพระเอกชื่อ แซม วิทวิคกี้  เป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นผู้ดวงดีหรือไม่ดีไม่ทราบมีรถที่ดันกลายร่างเป็นหุ่นยนต์ได้ซะอย่างนั้น

          ผมจำได้ดี

          ฉากที่แซม ตัวเอกในเรื่องวิ่งกระโจนข้ามกระโปรงรถที่จอดขวางหน้าก่อนทิ้งตัวไถลไปกับพื้นลอดใต้ท้องรถอีกคันเพื่อไปหาเพื่อนหุ่นยนต์ของเขา

          แค่ 10 วินาที เท่านั้น

          ทำให้ผมตัดสินใจได้ทันทีว่านี่แหละคือสิ่งที่ต้องทำให้ได้ จะบอกว่าชอบเพราะเท่ก็ไม่ใช่ซะทีเดียว ที่ผมชอบเพราะมันเป็นการเคลื่อนไหวที่สวยงามมาก ทุกวันนี้ย้อนกลับไปดูก็ยังอดชมไม่ได้อยู่ดี และดันเป็นฉากเดียวที่เวลาได้ยินชื่อหนังแล้วจะนึกขึ้นมาได้

          หลังมื้อเย็นผมนั่งหาทันทีว่าการเคลื่อนไหวในฉากที่เห็นนั้นเรียกว่าอะไร ผมรู้แหละว่ามันต้องมีแน่แค่ผมไม่รู้ และไม่นานผมก็หาเจอ

          มันคือ ปากัวร์

          แต่สิ่งที่เห็นบนยูทูบมันไกลเกินฉากในหนังมาก ในหนังแค่วิ่งข้ามรถข้ามสิ่งกีดขวาง แต่ที่ผมเห็นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าคือการตีลังกาหลายตลบราวกับนักยิมนาสติก การเคลื่อนไหวแบบที่ผมหามีอยู่ก็จริง แต่แทบเรียกว่าเศษเสี้ยว

ผมหาข้อมูลว่าในประเทศไทยมีคนเล่นไหม แต่ไม่เจอ รู้อีกทีก็ในห้องเรียนเพราะเพื่อนบอก

          “เย็นนี้มึงไปกับกู อยู่แค่สวนสาทรนี่เอง”

          ต้า เพื่อนสนิทในห้องคนหนึ่งผู้ชื่นชอบกีฬาบาสเกตบอลและเล่นกล้ามเป็นพิเศษ มันรู้ว่ามีคนเล่นกีฬานี้ก็เพราะมันชอบไปเล่นกล้ามและเล่นบาสฯ ที่สวนเป็นประจำ

          ……

          หลังเลิกเรียน ผมกับต้าและเพื่อนอีกคนพากันไปที่สวนสาทรทันที

          ภาพแรกที่เห็นเหมือนกับที่ผมเห็นในหนังราวกับแปะวาง เปลี่ยนก็เพียงสถานที่ ผมเห็นกลุ่มคนหลายสิบ บ้างโหน บ้างกระโดด บ้างกระโจนข้ามแท่นปูน นี่แหละกีฬาที่ผมตามหา ผมยังจำความคิด ณตอนนั้นได้

          แต่วันนั้นผมยังไม่ได้เล่น ผมกับเพื่อนแค่นั่งดูเฉยๆ

"เราจะเล่นกันจริงๆ เหรอวะ"     

เพื่อนสองคนที่พาผมมาดูพอเห็นเขาเล่นก็เกิดความอยากเล่นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ลังเลเพราะบางท่าช่างน่าหวาดเสียวเหลือเกิน แต่ผมตัดสินใจไปแล้วนี่ ก็เลยปลุกปั่นพวกมันให้มาเล่นเป็นเพื่อนซะเลย ซึ่งก็ได้ผล

ตอนนั้นผมตอบกลับเพื่อนทั้งสองแบบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ

"เออดิ"

……

อ่านตอนที่เเล้ว กดที่นี่!