อืม...เริ่มไงดีนะ? จะว่าไงดีสำหรับคนนี้ เกินคำบรรยาย เกินคำพูดที่จะหามาเทียบเลย ศิริฉายเป็นคนที่เรียกได้ว่าเป็นตัวแทนทางด้านดีๆของกลุ่มเราเลยก็ว่าได้ กลุ่มเรามีกันอยู่ 10 คน ซึ่งแต่ละคนต่างกันมากๆ คนละขั้วกันเลย ถ้าให้บอกว่าในกลุ่มใครที่สามารถฝากความหวังไว้ได้มากที่สุดก็คงเป็นใครไม่ได้นอกจาก "ศิริฉาย หรือ เก่ง" ที่เพื่อนๆเรียกกัน สำหรับเราแล้วเก่งคือที่สุดของทุกๆเรื่อง เป็นบุคคลที่เป็นข้อยกเว้นในทุกเรื่อง จะด่าใครจะว่าใครก็ได้แต่อย่าว่าเก่งเด็ดขาด
ถ้าย้อนกลับไปวันแรกเลยที่ได้เจอกันได้คุยกัน เก่งพูดกับเราว่า ดูแลเขาด้วยนะ เขาไม่ค่อยรู้อะไรเลย ตัดภาพมาที่ตัวฉัน...อืมดูเขาด้วยนะเขาก็ไม่ค่อยรู้อะไร แต่พอเรียนไปได้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละ โอ้โห เก่งแม่งอัจฉริยบุคคลดีๆนี่เอง เก่งสมชื่อมาก แล้วพอนึกกลับไปวันแรก ไหนกันคนที่บอกฉันว่าไม่รู้อะไร คุณมันอัจฉริยะชัดๆศิริฉาย
สำหรับระยะเวลา 4 ปี ที่ได้รู้จักได้เป็นเพื่อนกันมา พูดเลยนะรักเก่งมาก เก่งคือคนที่ช่วยฉันในทุกเรื่อง แบบทุกเรื่องจริงๆ ไม่ว่าจะขอให้ช่วยอะไร เก่งช่วยหมดไม่เคยมีคำว่าไม่จากปากเก่งเลย ถ้าให้เทียบเก่งเป็นอะไรสักอย่างคงเทียบเก่งเป็นโดเรม่อน เพราะเก่งมีทุกอย่างที่คอยอำนวยความสะดวกให้ทุกคน เก่งจะคิดเผื่อเสมอว่าเพื่อนจะมีอันนี้ไหม จะลืมอันนี้ไหม เก่งจะเตรียมไปพร้อมสำหรับตัวเองและเตรียมไปเผื่อเพื่อนเสมอ เหมือนโดเรม่อนจริงๆนะ
เก่งเป็นคนน่ารัก นิสัยดีมากๆ เก่งเป็นคนภูไทย ชอบพูดภาษาภูไทยด้วยเวลาฟังแล้วมันน่ารักมาก คือแบบถ้ามีลูกอยากเลี้ยงลูกให้ได้แบบเก่งเลย อยากไปถามพ่อกับแม่เก่งมากเลี้ยงยังไงให้ลูกเป็นคนดีแบบนี้
นิสัยส่วนตัวของเก่งเท่าที่มองในมุมของเราเองคิดว่าเก่งเป็นที่ติดห้อง ชวนไปข้างนอกที่นอกจากในมหาลัย เก่งจะคิดดูก่อนว่าจะไปไหม แล้วถ้าไปจะกลับตอนไหน ถ้าดึกไปเก่งจะเกรงใจเพื่อนมากไม่อยากออกไป เพราะถ้าจะกลับเพื่อนจะขับรถมาส่งที่หอตลอด ด้วยความเก่งอะนะ เพื่อนเป็นห่วงมาก เก่งสายตาสั้น เวลาดึกๆก็กลัวเก่งมากไม่เห็นทางเพราะงั้นทุกครั้งเพื่อนเลยเลือกที่จะมาส่งเก่งเสมอ มันเลยทำให้เก่งเกรงใจ เลยชอบอยู่ห้องมากกว่าที่จะออกไปข้างนอก แต่โดยรวมนิสัยของเก่งคือดีหมดไม่มีไม่ดีเลยนะเท่าที่รู้จักกันมา 4 ปี หายากมากสิ่งที่ไม่ดีในตัวเก่ง
คุณเคยชวนใครเอาเงินไปแลกความลำบากไหม ใช่จ้า เราชวนเก่งเอาเงินที่มีไปแลกความลำบาก เอาจริงไม่คิดว่าเก่งจะไปด้วยเลยนะ เพราะคืออย่างที่บอก เก่งไม่ชอบไปไหนนอกจากในมหาลัย แต่เราเคยชวนเก่งไปนั่งรถไฟเล่นได้นะข้ามจังหวัดด้วย แต่นั้นก็ไม่ลำบากเพราะแค่ไปเช้า เย็นก็กลับ แต่ครั้งนี้เราชวนเก่งไปภูกระดึงจ้า ไม่น่าเชื่อเก่งตรงลงไปเฉยเลย ช่วงที่เราไปมันเป็นวันก่อนงานวันเกิดเก่งแค่หนึ่งวัน ซึ่งวันที่เดินขึ้นเขาคือวันเกิดพอดีเลย ความคิดมากมายเกิดขึ้นในหัวว่าจะทำอะไรให้เก่งดีนะในวันเกิด พอเดินขึ้นภูแค่นั้นแหละ แพลนในหัวทุกอย่างจบหมด เพราะมันเหนื่อยมากกกกกกก กว่าจะเดินไปถึงจุดพักนะเล่นเอาเหนื่อยจนอยากเดินกลับลงไปไม่อยากขึ้นแล้ว แต่ด้วยมีเก่งและเพื่อนอีกสองคนที่คอยสู้ คอยเดินมาด้วยกัน มันทำให้ความรู้สึกตอนนั้นบอกว่าต้องไปต่อ จนเดินไปถึงเป้าหมายได้สำเร็จ ทริปนี้เป็อีกทริปที่ให้อะไรหลายอย่างกับเรา และที่ได้จากทริปนี้แบบเต็มๆเลยคือความประทับใจในตัวเพื่อนๆทุกคนที่ร่วมเดินทางไปด้วยกันกับเรา เขาว่ากันว่ามันยากมากที่จะหาคนที่พร้อมแลกของสำคัญกับความลำบาก แต่อยากจะบอกเลยนะว่าความลำบากมันก็ให้หลายอย่างกับเราเช่นกัน
.
และสุดท้ายก่อนจบเรื่องเล่าของเก่งอยากจะบอกว่า เก่งคือคนที่สำคัญมากคนหนึ่งในการเรียนจบของเราเลย ด้วยความที่เราเป็นคนที่ไม่ได้ภาษาอังกฤษแบบไม่ได้เลย เรียกว่าโง่มากๆวิชานี้ มันทำให้เราต้องพยายามมากๆในการเรียนวิชานี้ซึ่งพยายามมากๆแต่ก็นะคนมันไม่ได้จริงอะก็คือโง่เกินต้านมาก จนเกือบเรียนไม่จบเพราะไม่ผ่านวิชานี้ แต่ก็นั้นแหละเรามีเก่งคอยช่วยจนผ่านวิชานี้มาได้ คือไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว ขอบคุณมากๆที่ทำให้เราผ่านตัวนี้ได้ ขอบคุณที่คอยช่วยคนโง่ๆคนนี้ โดยที่ไม่เคยหวังอะไรตอบแทน คอยช่วย คอยเป็นกำลังใจ คอยห่วงใยในทุกเรื่องจริงๆ ยิ่งทำให้รู้สึกว่าขอบคุณทุกอย่างเลยที่วันนั้นเรานั่งข้างเก่งแล้วได้คุยกันได้เป็นเพื่อนกันมาถึงทุกวันนี้ขอบคุณมากจริงๆ?
นี่พึ่งคนแรกเหลืออีก 8 คนนะ รอบทต่อๆไป