เนื้อเพลงพูดถึงช่วงเวลาที่เป็นหัวเลี้ยวหัวต่อของอายุ 19 ถึง 20 ซึ่งก็คงคล้ายๆ ช่วง 18 to 19 บ้านเรา จะเข้ามหาลัยไหม? ทำงานล่ะ หรือว่าจะทำตามฝันตัวเอง

เพลงมันทำให้เรานึกถึงช่วง 19-20 ของตัวเอง

นั่นเป็นช่วงที่แย่ที่สุดของชีวิตเลย

ความทรงจำทุกอย่างเมื่อสิบปีก่อนกลับมาในช่วงเวลา 3 นาทีกว่า แล้วเราก็นั่งรเองไห้อยู่ 15 นาที

ในตอนนั้นเหมือนทุกโลกที่เราอยู่ถล่มลงมาต่อหน้า การเรียน ครอบครัว การทำงาน ความฝัน หนักหนาขนาดดีเพรส หวาดกลัวผู้คน ซึมเศร้า (แต่เราไม่ได้หาหมอนะ ใครเป็นนี่แนะนำไปหาเถอะ) วันๆ หนึ่งนอนได้แค่ 3-4 ชั่วโมงแล้วก็ตื่น เป็นแบบนี้ครึ่งปีได้มั้ง ออกจากบ้านทุกวันแต่นั่งรถไปในที่ที่ไม่มีอะไรผูกพันกับเรา ดูหนัง นั่งรถวน ไม่มีจุดหมายอะไรทั้งนั้น

พูดไม่ได้ อธิบายไม่ได้ เพราะพูดไปแล้วสิ่งที่ได้กลับมาคือการโยนความผิดทั้งหมดกลับมาที่เรา เขาไม่เคยผิด เราไม่เคยถูก เราเองเราก็รู้ว่าเราผิด แต่ที่พูดเพื่อขอคำปรึกษา ทว่าสิ่งที่ได้คือการบอกว่าทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นเพราะการตัดสินใจของเราคนเดียว

การตัดสินใจที่คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองนั่นแหละ

จากนั้นเราก็เปลี่ยนไป โดยสิ้นเชิง เมื่อคิดได้ มีความ don't give a s**t ให้โลกมากขึ้น อะไรๆ ก็ f**k up หมด แล้วใช้ชีวิตง่ายขึ้นจริงๆ เพราะท้ายสุดแล้วสิ่งที่เราเชื่อถือได้ ยึดถือได้มากที่สุดก็คือตัวเราเอง เสียอะไรเสียไป แต่อย่าเสียตัวเอง ใครทำเราเสียใจก็ให้มันแชร์ความเสียใจไปด้วย เหี้ยมาเหี้ยกลับไม่โกง ด้วยเหตุนี้จึงหลุดพ้นจากความซึมเศร้ามาได้

มันไม่ใช่วิธีที่ทุกคนจะทำได้ ไปหาหมอ เราแนะนำ

พื้นฐานเราเป็นคนสังเกตสังกา และสำรวจตัวเองอยู่แล้ว ต่อให้ดีเพรสยังไงเราก็สำรวจตัวเองได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุคืออะไร อาจจะเพราะเป็นคนพึ่งพาตัวเองมาตลอดก็เลยรอดมาได้

เราฟังเพลง Try อีกรอบ คิดอีกที

บางทีน้ำตาที่ไหลอาจจะไม่ใช่เพราะเรารื้อพื้นความสะเทือนใจนั้นได้หรือร้องเพราะแผลไม่หายดี 

แต่เราร้องไห้เพราะเราจำทุกความเจ็บได้ และตอนนี้ผ่านมันมาได้อย่างดี

เก่งมากเจ้ามนุษย์ *ลูบหัวตัวเอง*