ขยายความจากตอนที่แล้วหลายคนที่ไม่เคยดูพวกหนังฝรั่งคงจะนึกภาพไม่ออกว่าการพบจิตแพทย์จริงๆเป็นยังไงวันนี้เราจะมาเล่าให้ฟังกันนะ

ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอกว่าเวลาเจอจิตแพทย์ครั้งแรกแล้วเค้าจะทำอะไรบ้างถามว่าตอนนั้นตื่นเต้นไหม กลัวไหมก็ไม่นะ เพราะว่าเราทรมานจนไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นหรือกลัวอะไรแล้วตอนนั้นมองหมอเป็นความหวังสุดท้ายนอกจากความตายมากกว่า

พอไปถึงโรงพยาบาลก็นั่งรอหมอสักพักเราสังเกตว่าคนที่มาหาจิตแพทย์ก็ดูเหมือนคนธรรมดากับทุกคน แต่เยอะไปทางผู้ใหญ่กับคนชรามากกว่าเด็กวัยรุ่นอย่างเราๆเด็กวัยรุ่นก็มีมาหาหมออยู่นะแต่เห็นแค่นิดเดียวหรอกพอหมอเรียกเราเข้าไปนั่งในห้องตรวจ[ห้องตรวจธรรมดานี่แหละเผื่อใครสงสัย] ตอนนั้นแม่เราไปด้วยหมอก็บอกขอให้แม่เราออกไปแล้วจะคุยกับเราสองคนในห้องตรวจ พอแม่ออกไปแล้วหมอก็บอกว่าเราอยากพูดอะไรก็พูดนะตามจรรยาบรรณหมอจะไม่เอาไปบอกใคร เราก็เงียบเพราะตอนนั้นก็เป็นหนักพอสมควรสมองมันช้าไปหมด เล่าอะไรไม่ออกเลยคิดช้ามาก จนหมอต้องชวนคุย

เราก็เล่าให้หมอฟังประมาณตามที่เขียนไว้ตอนก่อนๆนี่แหละแล้วก็เป็นไปตามที่เล่า หมอบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าเราก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจที่เป็นโรคนี้นะ ดีไม่ดีรู้สึกดีใจด้วยซ้ำว่าเป็นโรคอะไร

สำหรับคนที่จะไปหาจิตแพทย์นะ เราอยากบอกว่าอย่าไปกลัวไม่มีใครเป็นคนบ้าทั้งนั้น ใครที่บอกว่าคุณเป็นคนบ้า คนคนนั้นก็เขลาพอสมควรจงอย่าไปฟังพวกเขา(ถึงมันจะทำยากหน่อยก็เถอะ)ที่ตัวเองต้องทรมานแบบนี้ก็เพราะโรค เพราะสารเคมีในสมองมันสมดุล ไม่ใช่เพราะความอ่อนแอนะ

อีกอย่างที่อยากย้ำสำหรับคนที่กำลังกินยาซึมเศร้าหรือไบโพลาร์อยู่อย่าหยุดยาเด็ดขาดค่ะ หยุดยาตามหมอสั่งเท่านั้นนะ ดูแลตัวเองให้ดีแล้วมาหายไปด้วยกันนะ

คอมเม้นมาปรึกษาได้นะ เราสามารถรับฟังคุณได้ อาจจะช่วยให้คำปรึกษาได้นิดนึงแต่เรื่องราคาอย่าคุยกันกัน เพราะผู้ปกครองเราเป็นคนจัดการ แหะๆ