“ความสุขของเธอคืออะไรเหรอ”

“...”

การได้อ่านหนังสือเล่มโปรด

ให้อาหารแมวในตอนเช้า

ถ่ายรูปท้องฟ้าในแต่ละวัน

มองดูก้อนเมฆลอยไปมา

แบบนี้เรียกมันว่าความสุขได้มั้ยนะ

ไม่รู้สิ

เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่เรียกว่าความสุข

“มีความสุขเพื่อตัวเองบ้างเถอะนะ..ทำได้ใช่มั้ย”

เราทำได้

...

แต่ทุกๆครั้งที่ยิ้มหรือหัวเราะ 

ความรู้สึกมักถาถมเข้ามาไม่หยุด

แบบนี้เรียกความสุขมั้ย มันดีใช่หรือเปล่า

สับสน

มันเหมือนเราพบเจอแต่ความทุกข์มาเสมอ

พอวันนึงที่ยิ้มได้ มันก็กลายเป็นว่ายิ้มได้ไม่สุด

แต่วันไหนที่รู้สึกว่าโลกมันใจร้าย

การได้แอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ

มันกลับทำให้เรารู้สึกคุ้นชินมากกว่าตอนหัวเราะซะอีก

น่าแปลกที่คนเราต่างไขว่ขว้าหาความสุขอยู่เสมอ

ทั้งที่บางทีแล้วมันอาจจะมากไปด้วยซ้ำ

แต่พวกเขาก็ยังต้องการที่จะมีความสุข

และใช่ ไม่มีใครที่ไหนต้องการความทุกข์

แต่ความทุกข์นั้นกลับเป็นส่วนนึงของการมีชีวิต

ทั้งความเจ็บปวดรวดร้าว ความทรมานที่แสนสาหัส

แม้กระทั่งความรู้สึกเมื่อยามสูญเสีย

“ทำไมมนุษย์ต่างต้องเจอกับความเจ็บปวด เพราะเมื่อเราเจ็บปวดเราก็จะพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นได้ไง ไม่มีใครอยากอยู่กับความเจ็บปวดหรอก นี่สิถึงจะเรียกว่าชีวิต”

ใครบางคนเอ่ยกล่าวกับเรา

ในวันที่ความสงสัยเข้าถาถม

ไม่ว่ายังไงเราก็ยังคงสงสัย

ว่าบางครั้งความสุขมันเหมาะสมกับเราจริงๆใช่มั้ย

ความทุกข์ก็คงจะเหมาะสมด้วย

สุขทุกข์เป็นสิ่งที่อยู่ร่วมกัน

สุดท้ายแล้วเราไม่สามารถเลี่ยงมันได้เลยสักครั้ง

แต่ว่านะ ความสุขของเรามันคืออะไร

เป็นสิ่งที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

เพราะงี้ใช่มั้ยคนเราถึงไขว่ขว้าหามัน

หาความสุขให้มากพอ

ให้มากพอที่จะมีเหตุผลของการมีความสุข

เหตุผลว่าความสุขของเราคืออะไร

; หามันต่อไปนะ