"ตำนานกล่าวไว้ว่า​ ห้วงน้ำวนบริเวณนี้มีอาถรรพ์​ หากเรือสำเภาใดแล่นผ่านยามเที่ยงคืน​ จักอัปปางลงสู่ก้นทะเลลึก..." 

นัยน์ตา​สีรัตติกาลทอดมองความเวิ้งว้างของผืนน้ำสีครามยามค่ำคืน

สงบนิ่งทว่าไหววูบ—แววตาแอบซ่อนบางอย่างเอาไว้

กลางมหาสมุทร​ ไม่มีแม้นาฬิกาบอกเวลา​

แต่สภาพอากาศคล้ายกับสื่อว่าวันใหม่ใกล้มาถึงแล้ว

ท้องฟ้าพร่างดาวด้านบน​ 

บัดนี้เริ่มปกคลุม​ด้วยหมู่เมฆสีทมิฬ​ 

ใบเรือสำเภาโบกสะบัดตามแรงลมที่กระโชกแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ​

กัปตันเรือเริ่มกระวนกระวายกับสถานการณ์​อันตราย​ ลูกเรือคนอื่นๆเริ่มแตกตื่น, 

เขายังคงนั่งมองแสงจันทร์​กระทบผืนน้ำ​

ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย​ 

สายลมยามวิกาลแปรเปลี่ยนเป็นลมพายุอย่างรวดเร็วและไร้ซึ่งสัญญานเตือน​ ก้อนเมฆบนฟ้าเคลื่อนที่คล้ายกงจักร, พร้อมทำลายทุกสิ่งเบื้องล่างได้ทุกเมื่อ​ 

เขาหลับตา​ลง​ 

อธิษฐาน​ภายในใจด้วยแรงกล้า

ความสั่นโคลนของตัวเรือทำให้ข้าวของรอบตัวเริ่มไหลออกจากเรือลงสู่ท้องทะเล

เกลียวคลื่นซัดรุนแรงราวกับเจ้าสมุทรพิโรธ

พัดพากระแสน้ำเข้าสู่ลำสำเภา

ทุกสิ่งรอบตัวไร้การควบคุมใด, 

ซัดสาด แตกสลาย​ ดำดิ่ง

เขาปล่อยกายและจิตวิญญาณ​

ล่องลอยลงสู่ความมืดมิดแห่งทะเลลึก

จุดหมายมีเพียงซากปรักหักพังที่สาบสูญ​

ดวงใจเขาโหยหาเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น