มีคนเคยบอกผมไว้แบบนั้น​ แต่ก็ไม่เข้าใจถึงความหมาย​ กระทั่งคืนนั้น​ คืนที่ผมได้พบกับ "ผีเสื้อ" ของผม

.

.

"วันนี้มาดึกจังเลย"

"ช่วงนี้งานยุ่งๆครับ..ดีใจที่ได้เจอคุณคืนนี้นะ"

"อือ​ คิดถึงเหมือนกันครับ"

    ความสัมพันธ์ที่ไม่ต้องการคำจำกัดความ​ ไม่ต้องรู้จักชื่อจริง​ ไม่ต้องสวมหน้ากากเข้า

มีเพียงหัวใจสองดวงและความรู้สึกพิเศษ​ที่เชื่อมเราทั้งคู่​ไว้ด้วยกัน, เป็น​ระยะห่างที่ผมอยากรักษาไว้ให้นานที่สุด​ ใต้แสงไฟของผีเสื้อราตรี​ ณ​ บาร์ลับที่่่มีเพียงเรา

______

"รีบออกไปจากที่นี่เสีย" 

"แล้วแผลที่แขนคุณล่ะ​ครับ?" 

"ข้ารักษาเองได้—" 

"แต่ผมเป็นแพทย์​ ให้ผมได้ช่วยคุณตอบแทนสักครั้งเถอะนะครับ" 

.

.

เงาสะท้อนบนผิวน้ำที่ใส​สะอาด​ ปรากฏ​ให้เห็นเป็นภาพที่ไม่คุ้นชินตาสักเท่าไหร่นัก​สำหรับเขา​ และมันไม่เคยเกิดขึ้น​ ณ​ ที่แห่งนี้

แขนซ้ายที่บาดเจ็บด้วยบาดแผลการต่อสู้​ ค่อยๆถูกประคองขึ้นและพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว​อย่างเบามือ, ด้วยฝีมือของชายที่เขาช่วยชีวิตไปเมื่อคืน

"ขอผมถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า" 

"เจ้าอยากรู้สิ่งใด" เขาไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่ที่ตอบออกไปเช่นนั้น

"คุณ​อยู่ที่นี่คนเดียว​มานานเท่าไหร่หรื​อครับ" 

แววตาสีไพลินไหววูบชั่วขณะ​เมื่อได้ยินคำถาม​ที่เขาเองก็รู้คำตอบอยู่ทั้งใจ 

"ตลอดชีวิตของข้า" เขาเอ่ยตอบ​ พลางทอดสายตาออกไปยังกลีบบุปผาที่ร่วงลงสู่ผืนน้ำ

ภูตจิ้งจอกเก้าหาง​ ปกปักรักษา​หุบเขานี้แต่เพียงผู้เดียวมานานนับร้อยปี หลังจากเหตุการณ์​วันนั้น—วันที่โลกทั้งใบของเขาแตกสลาย​ วันที่ความตายพรากดวงใจของเขาไปโดยไม่มีวันหวนคืน​ 

โชคชะตาลิขิตให้จิ้งจอกเก้าหางเช่นเขา

มีชีวิตนิรันดร์​ แต่มี "รักแท้" ได้เพียงครั้งเดียว

"แล้วแบบนี้​ ไม่รู้สึ​ก​ 'เหงา'​ บ้างหรือคุณ" 

นิ้วเรียวเลื่อนผ่านตัวอักษร​และภาพมากมาย

ที่ปรากฏบนหน้าจอสว่างอย่างสบายอารมณ์​

ดอกกุหลาบ​ รูปถ่ายคู่​กับคนรัก​ คำคม​ และคอนเท้นท์วัน​วาเลนไทน์​มีให้เห็นตลอดทั้งวันบนโลกออนไลน์​ ก่อนที่จะสะดุดตากับประโยคหนึ่ง

" สัตว์ชนิดไหนที่เห็นทีไรก็แล้วนึกถึงเธอ?​ ​"

เขาหัวเราะออกมาเบาๆทันทีที่อ่านจบ

ถ้าถามเขา

คำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? 

พัค​ ซองฮุน​, แฟนของเขาเหมือน​ แมว​ ที่สุดแล้ว​—ไม่สิิ​ เรียกว่าเป็นแมวตัวหนึ่งถึงจะถูก

ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนแมวไปเสียหมด

ไม่ว่าจะเป็น​ การดมกลิ่น​หอมๆ​ เลือก​กินบ้างบางครั้ง​ ชอบอะไรที่กอดอุ่นและนุ่มฟู​ 

ชอบทำตัวน่ารักโดยไม่รู้ตัว​ นั่นก็ด้วย

แต่ที่เหมือนที่สุดคงเป็นนิสัยของเจ้าตัว​

ที่จะพูดน้อย​และขี้อายเวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท​ เหมือนจะหยิ่งในบางครั้ง​ แต่ใครจะรู้

ว่าแท้จริงแล้ว​ ซองฮุน​น่ะ​ ขี้แกล้งและอ้อนเก่ง​ไม่แพ้แมวตัวไหนบนโลกเลย​ 

แรงกระตุกเบาๆที่ชายเสื้อ​ดึงเขาออกจากห้วงความคิด​ และทำให้จังหวะ​หัวใจของเขากำลังตกอยู่ในอันตราย​อีกครั้ง

—ที่คาดผมหูแมวสีขาว​ สร้อยกระดิ่ง​ สายตาออดอ้อนที่ฉายแววร้ายกาจของคนตรงหน้า

เขาคงยังไม่ได้บอก​สินะ​

สายตาของพัค​ ซองฮุน​เหมือนแมวมากที่สุด—สายตาที่ดึงดูดเขาให้ตกเป็นทาสของแมวขาวตัวนี้​อย่างไม่อาจปฏิเสธ​ได้

ค่ำคืนหนึ่ง

ท่ามกลางหิมะโปรยปราย​

ใต้ความสว่างของไฟส่องทาง

สายลมแห่งฤดูหนาวพัดพา​​เรา​​ ให้พานพบ

ผม​ ผู้ทรมานเจียนตายจากพิษของ​บาดแผล

คุณ​ ผู้ที่หลบหนีจากบางสิ่งมาแสนไกล

ความบังเอิญในคืนนั้นช่วยชีวิตเราทั้งคู่

สัญชาตญาณของการมีชีวิตอยู่​ 

เปลี่ยนคนแปลกหน้า​เป็นเพื่อนร่วมทางที่รู้ใจ

รอยยิ้มและความจริงใจของคุณ, 

สมานแผลบนร่างกายและแผลเป็นในใจผม

ในขณะที่ผมให้สัญญากับตัวเอง

ว่าจะเป็นไฟดวงเล็กๆที่ช่วยส่องทาง

และมอบความอบอุ่นให้คุณ​ จนถึงปลายทาง

เส้นทางที่ร้างไร้ผู้คนไม่เงียบเหงาอีกต่อไป​ 

กลางวันและกลางคืนผ่านไปอย่างรวดเร็ว​

จุดสิ้นสุดของฤดูหนาวนิรันดร์ใกล้มาถึง

ทั้งหมดเกิดขึ้นราวกับปาฏิหาริย์​

เป็นปาฏิหาริย์, ที่ผมเรียก​ว่า​ คุณ​ 

เมล็ดพันธุ์​ที่คุณปลูกไว้ในใจของผม

ค่อยๆเติบโตขึ้นตามฤดูกาลที่ผันเปลี่ยน

จนกระทั่งวันนั้นมาถึง, 

วันที่ดอกไม้ในใจผมผลิบานด้วยความรัก

ในวันที่​ เรา​ เดินทางมาถึงปลายทางพร้อมกัน

ทว่าโชคชะตากลับไม่ยินดีให้เป็นดั่งใจหวัง

ลมหนาวที่สิ้นสุดลง

พัดพาคุณให้จากผมไปไกลแสนไกล

ไม่มีแม้คำร่ำลา​ ไม่รู้จุดหมายปลายทาง

ใต้ความสว่างของไฟส่องทางดวงเดิม

ผมยังยืนอยู่ที่เดิม,​ จุดเริ่มต้นของผมและคุณ

ยังคงเฝ้ารอ​ และภาวนา​กับสายลมหนาว

ให้ปาฏิหาริย์​เกิดขึ้นในชีวิตผมอีกสักครั้ง

แสงแดดอ่อนลอดผ่านช่องว่างหน้าต่างไม้

รุ่งอรุณ​ใหม่ได้มาถึงอีกครา

นัยน์ตา​สีน้ำทะเลเบิกขึ้นช้าๆ

ทอดสายตามองเตียงอีกด้านที่ว่างเปล่า

ก่อนจะเหลือบไปเห็นคนที่เขามองหานั่งอยู่ที่ปลายเตียง

"เจ้าตื่นมานานแล้วหรือ?" 

"ไม่มีใครตื่นหลังไก่โห่อย่างคุณพี่หรอกหนา" 

ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม​ด้วยความเอ็นดู

ก่อนจะยันตัวขึ้น​ ค่อยๆเคลื่ิอนตัวไปนั่งซ้อนด้านหลังอีกฝ่าย​ จุมพิตลงบนลาดไหล่ที่ขาวนวลด้วยความรัก​ พลางลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มอย่างเบามือ

"คำพูดคำจาเจ้านี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนา ใจคอจะไม่พูดจาหวานๆให้พี่ชื่นใจสักวันเลยหรือ?" 

ดวงตาคู่สวยหันมาประสานกับสายตาของเขา

—นัยน์​ตาไร้เดียงสาทว่าแฝงความซุกซน​ที่ปิดไว้ไม่มิด​ นั่นทำให้ชายหนุ่มแพ้พ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า

"...นึกว่าเมื่อคืนพี่ได้ยินแล้วเสียอีก 

คำหวาน​ ที่น้องพูดให้ฟังน่ะ"

ประโยคที่คนรักโน้มตัวลงมากระซิบข้างหู​ ทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะไปชั่วครู่​

ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์​จะปรากฏ​ที่มุมปาก

โดยที่คนตัวเล็กกว่าไม่ทันสังเกต​เห็น​

"แล้วถ้าเช้านี้​ พี่อยากได้ยินอีกสักครั้ง​ จะทำอย่างไรดีนะ"

—แม้นตะวันจะโผล่พ้นขอบฟ้า​ไปแล้ว แต่บรรยากาศ​ในห้องนอนไม่เคยเงียบเหงา​ กลิ่นอายความรัก​ยังอบอวลอยู่ภายในเรือนหอ​ เช่นเดียวกันกับเรื่องราวในคืนที่ผ่านมา