.

เรากลัวคำว่า กรอบ

คำว่ากรอบในหัวของเรา มันเป็นสีเหลี่ยม
มีรังสีเลเซอร์สีเขียวที่พร้อมจะกรีดทุกอย่างที่โผล่ออกมานอกเส้น

ไม่กล้าออกไป

.

.

สมัยเด็กๆ ทุกคนมักจะมองว่าเราเป็นเด็กดี

เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะเราอยู่ในโอวาท ใครให้ทำอะไรก็เหมือนจับวาง

เวลาปกติก็จะนั่งเฉยๆ ไม่ซนรื้อข้าวของแบบเด็กคนอื่น

ใช่แล้ว เราอยู่ในกรอบ

.

.

พอโตขึ้น เราก็ดำเนินชีวิตแบบที่คนอื่นว่าดี

ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำเกรด รักษาลำดับในห้องไว้ไม่ให้มีเลข 2 ตัว

ถูกแล้ว เราไม่เคยได้เลย 2 ตัวในลำดับที่เลย .. อันที่จริงเหมือนจะเคยครั้งหนึ่ง ซึ่ง..
ก็จิตตกไปเลยเพราะโดนดุว่าทำไมลำดับตก

คำว่า กรอบ มันน่ากลัวไหมล่ะ

.

.

.

ตอนนี้ก็พูดได้แล้วแหละว่าโตแล้ว.

แต่การดำเนินชีวิตตามสิ่งที่คนอื่นมองว่าดี .. มันทำให้เราไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องการอะไร

หลายครั้งที่มีคนถามว่า อนาคตเห็นภาพตัวเองเป็นยังไง.

จนอายุขนาดนี้ ก็ยังตอบไม่ได้เลย

ทำอะไรก็ไม่สุด เพราะพอมันล้มหลายๆครั้งหน่อยก็ท้อ รับความล้มเหลวบ่อยๆไม่ไหว

เพราะกลัว เลเซอร์ที่มันคอยยิงไง .

.

.

และคราวนี้ มันทำให้เรามองเห็นหลังเพื่อนๆ

เพราะคนอื่นเขาวิ่ง เขากลิ้ง เขาตีลังกากันมา ในขณะที่เราเดินด้วยความสุขุม (อย่างที่เขาว่าสำรวม)

ถ้่าเราวิ่ง เส้นจากกรอบมันจะกรีดเรา. และใช่ ที่ผ่านมาเรายอมแพ้

.

.

 ตอนนี้ เพื่อนบางคนถึงเส้นชัยแรกแล้ว .

เราชื่นชมนะ ดีใจกับเพื่อนมาก ในขณะเดียวกันก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกัน

จะวิ่งยังไงดีนะ?

.

. 

อยากหลุดจากกรอบนี้

อยากหลุดจากความกลัวต่อความล้มเหลว

ถ้ากล้าที่จะล้ม มันคงเรียนรู้และไปได้ไวกว่านี้

..

เรารู้ ตอนนี้ยังไม่สายที่จะทำ 
เคยกลั้นใจแล้ววิ่งเข้าหาน้ำเย็นไหม?

นั่นแหละ เราจะทำแบบนั้น

คนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้

เอาล่ะ พร้อมไหม?

กล้้นใจนะ  

1

.

.

2

.

.