Day-10 : rain

Junho x dohyon

“ฝนตกอีกแล้ว”

          จุนโฮเงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งหันซ้ายขวาเพื่อหาต้นเสียงที่กล่าวประโยคนี้ขึ้นท่ามกลางสายฝนโปรยปรายที่ปกติจะส่งผลให้เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรทำให้จุนโฮนึกสงสัยถึงที่มาของเสียงแต่ผู้คนมากมายในเวลาเลิกงานบนรถบัสนั้นค่อนข้างเป็นอุปสรรคในการตามหาตัวเจ้าของน้ำเสียงดังกล่าว

          “เดี๋ยวต้องตัวเปียกกลับบ้านอีกแน่ๆ”

          เสียงนั้นยังดังขึ้นเขากวาดสายตามองทุกคนบนรถอย่างละเอียด แม้จะยากสักหน่อย

          “น่าจะพกร่มมาด้วยจริงๆ”

          ด้วยประโยคนั้นจุนโฮจึงเหลือบมองร่มคันใหญ่ข้างกายตัวเองอย่างเผลอตัว

จุนโฮคิดว่าถ้าตัวเองตามหาเจ้าของน้ำเสียงนี้พบ..บางทีเขาอาจจะให้อีกฝ่ายติดร่มกลับไปด้วยกันก็ได้

แต่อาจจะไม่ได้ลงทางเดียวกันนี่หว่า

โง่จริง

.

.

.

วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้า

เป็นอีกวันที่ชาจุนโฮจะเริ่มต้นวันด้วยอาการหูดับเพราะสายฝนเขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุของอาการนี้นักว่าทำไมถึงเกิดอาการหูดับไม่ได้ยินอะไรในทุกครั้งที่ฝนตกแรกเริ่มอาการเหล่านี้ค่อนข้างเป็นปัญหาสำหรับเขามากทีเดียวแต่เมื่อเกิดขึ้นบ่อยครั้งจุนโฮก็เริ่มคุ้นชินกับมันทุกครั้งที่ฝนตกเขาก็จะเสียบหูฟังไว้ราวกับว่ากำลังฟังเพลงและไม่ได้ยินเสียงใดๆทั้งสิ้น

และนั่นทำให้เขามีภาพลักษณ์ที่เย็นชาพอสมควร

บนรถบัสยามเช้ายังคงแออัดไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาท่าทางง่วงซึม

แหงล่ะฝนตกยามเช้าเป็นอะไรที่ชวนง่วงสุดๆ

“ตกอีกแล้ว”

เป็นอีกครั้งที่เขาได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นท่ามกลางสายฝนจุนโฮกวาดสายตามองหาทุกคนในขบวนรถว่าใครที่เป็นเจ้าของน้ำเสียงเดียวที่เขาได้ยินในเวลาฝนโปรยปราย

แต่ก็ไม่พบใครทั้งนั้นทุกคนต่างอยู่ในโลกของตัวเองไม่ได้พูดคุยกับใคร บ้างก็ง่วงซึมบ้างก็มองวิวนอกหน้าต่างที่ถูกสายฝนบดบังทัศนียภาพ

“ถ้าไม่ติดว่ามีควิซคงไม่ตื่นมาแน่ๆ”

เสียงดังกล่าวยังคงอยู่ จุนโฮขมวดคิ้ว

ในเมื่อไม่มีใครขยับปากพูด..แล้วเสียงมาจากไหน?

ถ้าคิดให้แฟนตาซีสมกับอาการแปลกๆ ที่เขาเผชิญมาตลอดหลายปีจุนโฮคิดว่าเขาคงได้ยินเสียงในใจของใครสักคนแม้จะไม่รู้เหตุผลว่าทำไมต้องเป็นเสียงในใจของใครคนนั้นแต่เขาคาดว่าคงเป็นคนเดียวที่เขาจะได้ยินเสียงอีกฝ่ายในยามฝนตก

ถ้าเดินเข้าไปใกล้ขึ้น..จะได้ยินเสียงในใจชัดขึ้นหรือเปล่านะ?

เขาเกิดคำถามขึ้นในใจขณะที่เรียวขาก็ขยับก้าวไปตามใจนึก

“เมื่อคืนก็นอนดึกด้วยสิจะจำอะไรไปควิซเนี่ย”

เสียงนั้นดังชัดขึ้นราวกบผู้พูดอยู่ห่างเขาไม่มากจุนโฮกวาดสายตามองหาเจ้าของน้ำเสียงอีกครั้ง ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่รถบัสจอดลงที่ป้ายหนึ่ง

“ลงไปเปียกฝนแต่เช้าอีกแล้ว”

เสียงนั้นดังขึ้นในตอนที่มีร่างสูงโปร่งเดินผ่านหลังของเขาพอดีจุนโฮหันขวับไปมอง แต่อีกฝ่ายก็เดินลงจากรถไปแล้วแม้จะได้เห็นเพียงแผ่นหลังและสีผมสีสว่างของอีกฝ่าย แต่นั่นก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

เสียงนั้นเบาบางลงตามระยะห่างที่เจ้าของร่างโปร่งเดินจากไปจุนโฮมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายไม่ละสายตา ท่ามกลางสายฝนที่น่าเบื่อหน่าย..ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าหัวใจเขาสูบฉีดได้ดีจนน่ากังวลว่าเขากำลังมีอาการอื่นใดแทรกซ้อนในยามฝนโปรยอีกหรือเปล่า

แม้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้า..

แต่จุนโฮก็รู้สึกได้ว่าฝนตกครั้งต่อไปคงเป็นการอยู่ท่ามกล่างสายฝนที่ไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

เขายกยิ้มบางกับสายฝน

ขอให้ได้เจอคุณอีกนะครับ

เจ้าของเสียงที่มากับฝน