Day-14 :knight

minhee xdohyon (fem!)

.

“ข้าสัญญาว่าจะปกป้องลูกของเจ้า..ด้วยชีวิต”

.

คำสัญญาที่เขาเอ่ยปากเมื่อ12ปีก่อนยังคงดังก้องชัดเจนในใจ นับตั้งแต่คืนนั้นที่เขาได้ทำการพาตัว‘อีโดฮวา’คุณหนูสามจากขุนนางอีมาหลบภัยทางการเมืองอีโดฮวาในยามนั้นเป็นเพียงเด็กน้อยน่าสงสารที่ต้องอยู่ท่ามกลางการแบ่งฝ่ายที่แสนร้อนระอุของราชสำนัก

“ท่านช่วยลูก..ของข้าได้หรือไม่”

คำอ้อนวอนจากนัมโดอามารดาของนางกล่าวขึ้นพร้อมทั้งน้ำตาเขามองเด็กหญิงร่างกะจ้อยร้อยที่กำลังหลับใหลในนิทราแสนหวานอย่างนึกสังเวชใจนางยังเล็กนัก.. เหตุใดโชคละตาจึงกลั่นแกล้งให้นางต้องระหกระเหินจากบ้านไปไกลเช่นนี้

“ทำเช่นนั้น.. เจ้าจะโดนสอบสวน” มินฮีกล่าวการสอบสวนจากราชสำนักนั้นแสนจะโหดร้ายไม่ต่างจากค่ายทหาร หรืออาจจะมากกว่าพวกเขาจะเค้นและทรมาณนางเพื่อให้ได้ซึ่งข้อมูลที่ต้องการ

“ข้าไม่เป็นไร แต่ลูกของข้า.. นางจะเป็นเช่นนั้นไม่ได้”

“ทำไมเจ้าไม่หนีไปกับข้า..” มินฮีมองนางอย่างเจ็บปวดนัมโดอาได้แต่เบือนหน้าหนีใบหน้าขาวกระจ่างราวแสงจันทร์นั้นเปียกชุ่มด้วยหยาดน้ำตา นางกอดลูกแนบอกร้องไห้ออกมาจนตัวสั่นอยู่นาน กว่าจะตัดใจยอมส่งเด็กให้เขาทั้งน้ำตาอาบแก้ม..

“มินฮี.. ท่านรักนางเหมือนที่ข้ารักได้หรือไม่” โดอาว่านัยน์ตาดอกท้อนั้นแดงก่ำและแสนเศร้าโศก

มินฮีกล้ำกลืนความเจ็บปวด

ได้รัก..แต่ไร้วาสนาเคียงคู่

“ข้าจะรักนาง.. เหมือนที่รักเจ้า”

.

.

.

12ปีผ่านไป อีโดฮวาก็เติบโตขึ้นมาก เขาเลี้ยงนางประหนึ่งบุตรสาวแท้ๆของตนเอง ทั้งนี้ยังได้เปลี่ยนนามของนางจากอีโดฮวา เป็นนัมโดฮยอนโดยยึดใช้นามสกุลทางฝั่งแม่ของนางและเปลี่ยนนามเสียใหม่เพื่อป้องกันการถูกตามรอยจากเหล่าเหยี่ยวข่าวในราชสำนัก

โดฮวามีชีวิตราวเด็กชาวบ้านธรรมดาทั้งยังชื่นชอบที่จะใช้ชีวิตราวกับเด็กผู้ชายเพื่อที่จะติดตามเขาได้สะดวกไม่ว่าเขาจะออกเดินทางรักษาชาวบ้านแลกกับอาหารและสมุนไพร ทั้งยังชื่นชอบวิชาแพทย์แม้จะไม่ชื่นชอบการคัดแยกสมุนไพรนักก็ตามที

แม้ว่านางใกล้ถึงวัยปักปิ่นแล้วแต่โดฮวาก็ไม่ได้สนใจกับธรรมเนียมนี้มากนักมินฮีรู้สึกผิดต่อโดอาไม่น้อยที่ไม่อาจสอนให้โดฮวาเก่งศาสตร์ศิลป์ที่สตรีชั้นสูงพึงจะมีทั้งนางเองยังชื่นชอบในเรื่องหมัดมวยการต่อสู้เป็นพิเศษ

“อาจารย์ ข้าฝึกแต่หมัดตั้งรับท่านจะไม่ฝึกให้ข้าเป็นฝ่ายรุกโจมตีบ้างหรือขอรับ”

น้ำเสียงเล็กกล่าวขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายขณะที่มือเรียวขาวของนางยังคงคัดแยกสมุนไพรได้อย่างรวดเร็วเพราะความคุ้นชินมินฮีใช้ปลายหนังสือที่ม้วนไว้เคาะหัวนางเบาๆ

“อาจารย์ ท่านตีหัวข้าบ่อยเช่นนี้ ข้าต้องโง่ทึ่มแน่ๆ” นางร้องท้วง

“เจ้าจะทำตัวสมชายเกินไปแล้ว ขอรับอะไรกัน” เขาบ่น

“ไอกูๆๆ ก็ข้าเป็นชายชาตรีนี่ขอรับ!”

ครั้งนี้เขาหันจะไปเคาะหัวนางอีกสักทีที่เถียงเก่งอะไรได้ขนาดนี้แต่นางกลับหลบหลีกได้ทันแล้วหัวเราะกับตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“วิชาตั้งรับนี้มีประโยชน์เช่นนี้นี่เอง”

“มันจะมีประโยชน์มากขึ้นถ้าเจ้าอ่านใจคู่ต่อสู้ได้”

โดฮวาตาวาววับมือขาวที่กำลังคัดแยกสมุนไพรอยู่ถึงกับหยุดชะงัก

“เหมือนที่ข้าอ่านใจท่านได้นะหรือขอรับ”

มินฮียิ้มก่อนใช้ปลายหนังสือเคาะหัวนางเบาๆ เมื่อนางเผลอ

“ใช่ เมื่อเจ้ารู้ใจศัตรู.. เจ้าจะเอาชนะเขาได้”

“เมื่อกี้ท่านตีหัวข้าอีกแล้ว” นางว่าพลางลูบหัวปอยๆ

“อีกบทเรียนก็คือ ประจันหน้ากับศัตรูเมื่อไหร่.. ก็ห้ามประมาท”

“เอ..ท่านหลอกตีหัวข้าชัดๆ”

มินฮีหัวเราะไม่ได้ตอบนางออกไป

“คัดแยกให้เสร็จล่ะ วันนี้ได้กระต่ายป่ามาเป็นมื้อเย็น”

นางมีสีหน้ามู่ทู่แต่เมื่อได้ยินว่ามื้อเย็นในวันนี้คือกระต่ายป่าใบหน้ากลมกลึงราวกับก้อนแป้งก็ฮึดสู้ขึ้นในทันใด

“ขอรับ!”

เป็นก้อนแป้งที่ตะกละดีแท้..

ข้าไม่ได้ตั้งใจสอนนางให้เป็นก้อนแป้งน้อยจอมตะกละเช่นนี้นะโดอา

.

.

.

“อาจารย์ วอนยองให้ต๊อกมาอีกแล้วล่ะขอรับ!”

โดฮวาวิ่งถือกล่องผ้ามาทางนี้ก่อนจะเปิดมันออกมาแล้วเห็นต๊อกร้อนๆ ส่งควันฉุยมินฮีมองอาการเคลิบเคลิ้มราวกับคนที่กำลังตกหลุมรักแล้วก็เอ่ยปากออกไปว่า

“เจ้าตกหลุมรักนางหรือ?”

โดฮวาได้สติมองหน้าเขาอย่างงงงวย

“ตกหลุมรัก?”

“แต่ข้าคิดว่านางคงตกหลุมรักเจ้าเต็มเปา”

ราวกับถูกสายฟ้าฟาดโดฮวาตัวแข็งท่อไปทันทีเมื่อเขาพูดประโยคนี้ออกไป

“ไม่ๆ ข้าเปล่าชอบนางนะอาจารย์ ข้าแค่.. เอ่อ อยากกินต๊อก”

นางรีบละล่ำละลักอธิบายให้เขาฟังจนวุ่นมินฮีปรายตามองเด็กสาวเจ้าของต๊อกที่แอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่หน้ากระท่อมด้วยความสงสารนางลึกๆที่โดฮวาพูดมานางคงได้ยินทั้งหมดน่าสงสารเสียจริงที่เจ้าก้อนแป้งดันตกหลุมรักอาหาร..หาใช่เจ้า

“นางแอบตามเจ้ามานะ ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้ก็เสียใจแย่”

โดฮวาหันขวับไปมองแต่ตอนนั้นเองเด็กสาวเจ้าของต๊อกก็หันหลังวิ่งหนีกลับไปทั้งน้ำตาเสียแล้ว

“ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้นางรู้สึกแย่นะ” โดฮวาละล่ำละลั่กรีบอธิบาย

มินฮีกลั้นขำแม้จะสงสารเด็กเจ้าเจ้าของต๊อกเพียงใด แต่ก็อดขำกับท่าทางละล่ำละลั่กราวกับคุณชายนักรักจากอีโดฮวาไม่ได้เลยจริงๆ

“เจ้าต้องใส่จความรู้สึกผู้ให้และผู้รับเพิ่มขึ้น”

“ข้าเข้าใจแล้วอาจารย์” นางว่าเสียงหงอยเห็นดังนั้นมินฮีจึงให้นางไปอาบน้ำให้เรียบร้อยเสียก่อน

“เนื้อตัวมอมแมม ไปอาบน้ำเสีย ข้าจะชงชาดอกท้อให้เจ้า”

โดฮวาฮีกยิ้มจนแก้มของนางยกขึ้นเป็นก้อนกลม

“ข้าจะรีบมาขอรับ!”

กล่าวจบเจ้าก้อนแป้งน้อยจอมตะกละก็รีบวิ่งไปอาบน้ำทันทีทันใดมินฮีมองนางแล้วมีรอยยิ้มค้างบนใบหน้าไม่รู้ว่าต้องมีคุณหนูอีกกี่บ้านที่จะต้องตกหลุมรักนางแล้วอกหักไป

ข้าไม่ได้ตั้งใจให้นัมโดฮยอนกลายเป็นเด็กหนุ่มนักรักนะ

ถึงนัมโดอา..ข้าสำนึกผิดต่อเจ้าอย่างสุดซึ้ง

.

.

.

โดฮวากลับมาด้วยรอยช้ำเต็มตัวเขามองเห็นรอยถลอกและรอยเลือดเล็กน้อยจากร่างกายขาวสะอาดของนางแม้ว่านางจะพยายามซ่อนรอยแผลเหล่านั้นให้พ้นจากสายตาของเขาก็ตาม

“ข้าสะดุดหินล้มตรงทางชันขอรับ ร่างก็เลยไถลเกี่ยวหินเกี่ยวกิ่งไม้จนแผล”นางว่า

มินฮีจับจ้องนางด้วยสายตาเรียบนิ่งและดุดัน ทั้งๆ ที่เอ่ยปากบอกเขาว่าร่างไถลเกี่ยวหินและกิ่งไม้แต่เนื้อตัวกลับไม่ได้เปื้อนรอยดินแม้แต่นิดยิ่งเห็นอาการหลบสายตาไม่ยอมจ้องมาตรงๆ เขาก็ยิ่งแน่ในว่านางกำลังปด

มินฮีรู้สึกโกรธยิ่งเห็นบาดแผลตามตัวนางเขาก็ยิ่งโกรธคนทำ

“ใครตีเจ้า”

“ไม่มีขอรับ” นางก้มหน้า

“เช่นนั้นหรือ?” เขากล่าวเสียงต่ำแล้วจ้องนางด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

แม้หัวใจจะเจ็บ

เขาเลี้ยงดูนางราวไข่ในหินเขาปล่อยให้นางได้ใช้ชีวิตตามที่เด็กคนนึงควรเผชิญก็จริง

แต่เขาไม่ได้เลี้ยงให้นางมาโดนใครต่อใครทุบตี

โดอาเองคงปวดใจถ้ารู้ว่าลูกสาวของนางโดนทำร้าย

“อาจารย์ ข้าทายาเดี๋ยวก็หายแล้วจริงๆ นะ”

“...”

เมื่อเห็นว่าหลีกเลี่ยงอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อโดฮวาจึงเอ่ยปากเล่าว่ามีบ่าวไพร่จากเรือนหนึ่งมาสั่งสอนนางเนื่องจากเข้าใจว่านางแย่งหญิงในดวงใจของเจ้านายตนไปแล้วยังหาญกล้าไปทำร้ายจิตใจหญิงในดวงใจของเจ้านายตนด้วยการบอกไม่ได้คิดอะไร

มินฮีกำหนังสือในมือไว้แน่น

“แต่อาจารย์ ข้าก็ไม่ได้เจ็บมากนะเพราะวิชาตั้งรับหลบหลีกที่ท่านถ่ายทอดให้ข้า ข้าก็เลยหนีออกมาได้”

เขาตบโต๊ะดังปึ้ง!

“พรุ่งนี้ข้าจะสอนกระบวนท่ารุกโจมตีให้เจ้า!”

โดฮวาตาวาววับ

“ท่านจะสอนจริงๆหรอ ท่านต้องสอนจริงๆนะ!”

เขาพยักหน้ารับ

ยอมไม่ได้

ยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ไปไม่ได้อีกเด็ดขาด!!

“แต่เพราะเจ้าเองก็ผิดที่ยังไม่ใส่ใจผู้ให้และผู้รับดังที่ข้าเคยสอนไว้ ทายาเรียบร้อยแล้วก็ไปคัดตำราแพทย์มาอย่างละเล่มจบ”

โดฮวาร้องโอดครวญ

“อาจารย์ แต่ข้าเจ็บตัวนะเจ้าคะ”

มินฮีมองท่าทางแสร้งเจ็บของนางด้วยใบหน้าเรียบเฉยเขามั่นใจเหลือเกินว่าตนเองไม่ได้สอนความกะล่อน ลื่นไหลไปกับสถานการณ์ให้แก่นาง

“เป็นบุรุษยอมอดทนได้”

“ข้าเป็นสตรีที่แสนบอบบางต่างหาก ท่านไม่เห็นแผลข้าหรืออาจารย์”

“ถึงกับยอมกลับเพศเดิมเลยหรือ”

นางมุ่ยหน้า

“ท่านใจดำจริงๆ ให้คนเจ็บคัดตำราได้ลงคอ”

“ข้าก็คงยังสอนกระบวนท่าใหม่ให้เจ้าไม่ได้ด้วยสินะสอนคนเจ็บให้ต่อสู้นั้นแสนจะใจดำสุดๆ”

เมื่อพูดจบประโยคนางก็เปลี่ยนท่าทีเป็นคนกระฉับกระเฉงในฉับพลัน

“ใครบอก ข้าแข็งแรงสมชายชาตรีที่สุด คัดตำราแค่นั้นไม่คณามือข้าหรอกขอรับ”

ว่าแล้วก็เดินหายไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ทันทีด้วยท่าทีที่ราวว่าไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน

มินฮียิ้มมุมปาก

โดอา..ลูกเจ้าได้กลายเป็นจอมกะล่อนน้อยไปแล้ว

.

.

.

“ของเจ้า” มินฮีว่าพลางส่งห่อผ้าให้แก่นาง

โดฮวาขมวดคิ้ว

“มันคืออะไรขอรับ”

“ลองเปิดดูสิ” เขาว่า

โดฮวามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเปิดห่อผ้าออก

“ท่านให้ข้าจริงๆหรือขอรับ!” นางว่าแล้วลูบคลำของขวัญที่เพิ่งได้ด้วยสายตาเป็นประกายของขวัญที่เขามอบแก่นางคือดาบไม้ขนาดพอดีมือเพื่อที่นางจะได้มีอาวุธในการฝึกซ้อมและป้องกันตัว ทั้งยังไม่เป็นอันตรายมากนัก

“จะสอนแค่หมัดมวยได้อย่างไร เจ้าต้องใช้ดาบด้วยสิ”

โดฮวาฉีกยิ้มกว้าง

“ขอบคุณอาจารย์ ขอบคุณท่านอาจารย์” นางยิ้มร่าแล้วกวัดแกว่งดาบไม้ในมืออย่างมีความสุขมินฮีคลี่รอยยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะตะโกนบอกนางที่วิ่งเล่นไปไกลไปว่า

“อย่าเอาไปทำร้ายใครล่ะ ใช้ปกป้องตัวเองก็พอ เข้าใจหรือไม่!”

นางเริ่มวิ่งเล่นไปไกลจนเขาเองก็ไม่มั่นใจว่านางจะได้ยินที่เขาพูดหรือเปล่า

มินฮีมองเจ้าก้อนแป้งน้อยที่ยิ้มอย่างมีความสุขแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างออกมา

ข้าให้ดาบกับนางไปแล้วโดอา

แม้นางจะไม่ได้มีคุณสมบัติกุลสตรีมากนัก..แต่นางก็เป็นลูกที่น่ารักและข้าเชื่อเหลือเกินว่าเจ้าเองก็จะมีความสุขที่เห็นนางมีรอยยิ้มอยู่เสมอ.. โดอา

.

.

.

โดฮวาค้นคว้าศาสตร์การแพทย์มากขึ้นและเริ่มลงมือรักษาอาการผู้ป่วยจริงๆ จนนางมีความชำนาญเพิ่มขึ้นในระดับหนึ่งนางเริ่มไปเก็บหาสมุนไพรเอง แต่เขาสังเกตว่าทุกครั้งที่จะออกไปเก็บสมุนไพรนางมักจะลักยารักษาพกติดตัวไปด้วย

เป็นเช่นนี้ร่วมเดือน

แม้จะสงสัยแต่มินฮีก็เลือกที่จะเก็บความคับข้องใจของเขาเอาไว้

มีครั้งนึงที่โดฮวากลับมาจากการเก็บสมุนไพรแต่กลับไม่ได้สมุนไพรกลับมา ยารักษาที่นางแอบลักไปก็ยังคงอยู่ทั้งนี้นางยังมีอาการหงุดหงิด ราวกับโกรธเคืองผู้ใดยาวนานเป็นอาทิตย์

“ช่างเถอะ เป็นหมอแล้วก็ต้องพบเจอคนไข้มากหน้าหลายตา”

นางกล่าวขึ้นในวันหนึ่งมินฮีบังเอิญไปได้ยินเข้า แม้เขาจะไม่เข้าใจนักว่านางหมายถึงอะไรแต่อาการที่นางกำลังเป็นทำให้มินฮีหวนนึกไปถึงตัวเองในยามที่กำลังตกหลุมรักใครสักคน..เขาเป็นบุรุษที่มัวเมาในความรัก ทำได้ทุกอย่างที่นางต้องการ

แม้นางจะถูกหมั้นหมายแต่งงานเข้าตระกูลอื่นไปแล้วแต่หัวใจของเขาก็ยังเป็นของนาง

นัมโดอา..

.

.

“อาจารย์ ท่านเหม่ออีกแล้ว” นางเอ่ย

มินฮียิ้มเล็กน้อย

“ข้าเพียงแค่.. คิดถึงคนที่ข้ารัก”

โดฮวามองอย่างสนใจ

“แล้วไยท่านไม่ไปหานางเล่าขอรับ”

มินฮียิ้ม

“นางกับข้าไร้วาสนาต่อกัน”

โดฮวามองมาเศร้าๆ

“ฟังแล้วน่าหดหู่ ทำไมความรักของท่านต้องขึ้นกับวาสนาด้วยขอรับ”

มินฮีหัวเราะออกมา

ข้าเองก็สงสัย..ว่าทำไมความรักของข้าต้องขึ้นกับวาสนาด้วยเช่นกัน

.

.

ข่าวลือว่าราชสำนักรู้ถึงตัวตนของอีโดฮวากำลังแพร่กระจายมินฮีสั่งห้ามนางออกไปไหนนอกจากบริเวณเขตที่พักถ้ามีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเขาบอกนางว่าให้หนีเข้าป่าไป หนีไปให้ไกลที่สุดถ้าหากเขาไม่สามารถตามนางไปได้

“ท่านจะทิ้งให้ข้าอยู่คนเดียวหรือขอรับ” นางว่าท่าทางหัวรั้นไม่ใช่น้อย

“ถ้าข้ายังไม่ตาย.. ข้าจะไปกับเจ้า”

โดฮวายกมือปิดหู

“ท่านเอาแต่พูดอะไรน่ากลัวอยู่เรื่อย ข้าไม่อยากฟังหรอก!”

มินฮีมองตามแผ่นหลังเล็กที่วิ่งออกจากบ้านไปก่อนหลับตาลงข่มอารมณ์

ข้าจะยังปกป้องเขาได้อีกกี่ปีกันโดอา

ลูกของเจ้ารั้นเหลือเกิน

.

.

.

เรื่องเงียบไปแล้ว

ราวกับคลื่นลมสงบ..สงบเสียจนน้ำในทะเลยังนิ่งสนิท

มินฮีหวั่นใจเขาเกรงเหลือเกินว่าภายใต้ผืนน้ำที่นิ่งสนิทจะยังมีคลื่นใต้น้ำคลื่นใหญ่ที่กำลังรอเวลาซัดโถมเข้าใส่แม้จะเอ่ยปากเตือนให้โดฮวายังคงระมัดระวังตัวเช่นเดิมแต่นางก็ไม่เชื่อฟังเขาเท่าที่ควรนัก

“เรื่องเงียบไปแล้ว คงไม่มีอะไรน่าหวาดหวั่นแล้วขอรับอาจารย์” นางว่า

มินฮียังไม่นิ่งนอนใจ

“จำได้หรือไม่ ข้าสอนเจ้าว่าต่อหน้าศัตรูอย่างไรก็ตาม-..”

“ห้ามประมาท! ข้าทั้งคัดทั้งท่องจนจำขึ้นใจแล้วขอรับ” นางว่าแล้วฉีกยิ้ม

“เกิดอันตรายขึ้นก็อย่าห่วงข้า รีบหนีไปเสียเข้าใจหรือไม่”

นางส่ายหน้า

“ข้าจะพาท่านไปด้วย”

มินฮีส่ายหน้ากับความรั้นของนาง

นางยังคงรั้นและยังเป็นเจ้าก้อนแป้งจอมตะกละที่หัวแข็งอีกด้วยโดอา

.

.

.

“อาจารย์! ข้าพบพี่ชายใจดีให้ถังหูลู่มาทั้งถุงด้วย!”

โดฮวาวิ่งมาด้วยใบหน้าแจ่มใสในมือของนางเต็มไปด้วยขนมถังหูลู่ที่ดูแล้วคงหวานเลี่ยนเสียจนน่าขยาดแต่ถึงกระนั้นนางก็ดูชื่นชอบมันเหลือเกินแก้มกลมกลึงของดรุณีน้อยในชุดของบุรุษนั้นขึ้นสีเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งวิ่งจนมาถึงที่พัก

“ออกไปเสียนาน”

โดฮวาฉีกยิ้มนางทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเขา ก่อนจะแบ่งถังหูลู่หนึ่งไม้แก่เขา

มินฮีส่ายหน้า

“ข้าไม่ชอบ”

นางมุ่ยหน้าถังหูลู่สีสดยังคงยื่อจ่อให้เขารับ เมื่อมินฮียังไม่ยอมรับมันไปจากมือหน้าเจ้าก้อนแป้งน้อยจอมตะกละจึงเพิ่มความเข้มข้นทางสายตาเป็นการกดดันให้เขารีบรับมันไว้

สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้

มินฮีกัดถังหูลู่สีสดแล้วก็สัมผัสถึงความหวานบาดคอจากน้ำตาลที่เคลือบไว้ภายนอกก่อนที่หวานอมเปรี้ยวจากผลไม้ข้างในจะช่วยตัดกับความหวานจากน้ำตาลมินฮีกัดได้ไม่กี่คำก็ต้องรีบดื่มชาตามเป็นการใหญ่

โดฮวาหัวเราะชอบใจนางยังคงกัดกินถังหูลู่ในมืออย่างมือความสุขเห็นดังนั้นมินฮีจึงยกถังหูลู่ในส่วนของเขาให้แก่นาง

“ขอบคุณอาจารย์!”

แม้จะเป็นสตรีแต่โดฮวาก็ถือเป็นสตรีที่มีกระเพาะเทียมเท่าบุรุษเพศ นางชื่นชอบในอาหารทุกชนิด

“ใครมอบถังหูลู่นี้แก่เจ้า” เขาเอ่ยปากถาม

“ข้าก็ไม่รู้ พี่ชายใจดีคนนั้นเขาสวมเสื้อผ้าอย่างดี ไม่ค่อยเหมือนคนที่นี่เสียเท่าไหร่น่าจะเป็นคุณชายกระมัง”

มินฮีขมวดคิ้วในหมู่บ้านที่เล็กและสงบแห่งนี้.. จะมีคุณชายตระกูลใดบ้างที่โดฮวาไม่รู้จักพวกเขาเมื่อคิดดังนั้นเขาจึงเริ่มกังวล และกวาดสายตาสอดส่องมองออกไปรอบๆ ในทันที

“ข้าสอนเจ้าว่า-..”

ยังไม่ทันจะพูดได้จบประโยคเขาก็ดึงนางมาหลบลูกธนูหนึ่งดอกถูกยิงเฉียดออกมา โชคยังดีที่โดฮวาไม่ได้รับอันตรายใด เขาดึงนางขึ้นและพูดด้วยสีหน้าคร่ำเคร่ง

“ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบหนี!”

โดฮวาตื่นตระหนกในพลันนั้น เราทั้งคู่ก็ตกอยู่ในวงล้อมของกลุ่มทหารชุดดำ มินฮีดึงนางมาหลบข้างหลังก่อนจะกวาดสายตามองจำนวนคนด้วยใบหน้าเข้มขึ้น

“ฟังข้า.. ข้าจะหลอกล่อพวกมัน.. แล้วเจ้าต้องรีบหนีไป”

โดฮวามองหน้าเขานิ่งนัยน์ตานางสั่นระริก

นางยังคงรั้น..แม้เวลาจวนตัว

“คังมินฮี เจ้าถูกจับในโทษฐานลักพาตัวอีโดฮวา บุตรสาวเพียงคนเดียวของขุนนางอีซังกยุน เป็นเวลายาวนานถึงสิบสองปีทั้งยังสมรู้ร่วมคิดกับนัมโดอาให้การเท็จต่อราชสำนักจงให้ความร่วมมือในการจับกุมเพื่อสำเร็จโทษ”

นัยน์ตาของเขาสั่น..เมื่อมีชื่อของโดอาเข้าเกี่ยวข้อง

“สำเร็จโทษอันใด!” เขาตะโกนก้อง

“สำเร็จโทษประหารชีวิต!”

เพียงเท่านั้น..ราวว่าโลกใบนี้ถล่มลงตรงหน้า

โดอา..

โทษประหารชีวิต..

“ออกไปให้พ้นนะเจ้าคนใจร้าย! อาจารย์ข้าไม่ได้ทำผิดอะไร!ที่นี่ไม่มีใครชื่ออีโดฮวาทั้งนั้น!!”

โดฮวาตะโกนก้องนางก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าเขา ในมือขาวผ่องถือดาบไม้ประจำตัวจ่อเข้าหาฝ่ายศัตรูอย่างไม่หวั่นกลัว มินฮีมองแผ่นหลังเล็กที่บัดนี้กำลังปกป้องเขาด้วยความพร่ามัวด้วยม่านน้ำตา

“ถ้าไม่มีอีโดฮวาอย่างที่เจ้าว่า.. เช่นนั้นก็ฆ่าตายให้เสี้ยน!”

พลันนั้นเองสติของเขาก็กลับมาอีกครั้งดาบที่เขาเก็บไว้ในฝักยาวนานถึงสิบสองปีได้ถูกนำกลับมาใช้อีกครั้งมินฮีไล่ฟันพวกมันอย่างบ้าคลั่ง แม้จะถูกฟันกลับมาบ้างแต่ความเจ็บปวดที่ได้รับกลับไม่เทียบเท่ากับความเจ็บปวดในใจที่รู้ว่าโดอาได้จากเขาไปแล้ว..

“อาจารย์!!” เขาได้ยินเสียงโดฮวาเรียกไว้แต่ถึงกระนั้นมินฮีก็ยังคงกวัดแกว่งดาบในมืออย่างไม่หยุดหย่อน

ราวกับคนเสียสติ

มือที่เคยตั้งปณิธานว่าจะรักษาผู้คนและเลี้ยงดูโดฮวาอย่างดีที่สุดตามสัญญาที่เคยมอบให้แก่โดอาในตอนนั้น..ตอนนี้มือคู่นี้กำลังเปื้อนเลือดและคร่าชีวิตผู้คนมากมายเขามองร่างของทหารชุดดำที่ร่วงเกลื่อนดูคล้ายกับใบไม้ที่ปลิดปลิวลงพื้นทั้งน้ำตาเปื้อนหน้าเลือดของคนเหล่านั้นไหลย้อมจนพื้นดินแดงฉาน

“โดฮว-..”

ฉึก!

เพียงกี่วินาทีที่ธนูปักเข้าร่าง..มินฮีก็ทรุดตัวลงกับพื้นสีเลือด โดฮวากรีดร้องลั่นและวิ่งเข้ามาหาเขามินฮียิ้มเล็กน้อยและกัดฟันอดทนต่อความร้อนรุ่มจากลูกธนูที่ปักอยู่ในร่างกาย

อย่างน้อย..เขาก็เป็นผู้รับธนูพิษนี้

ไม่ใช่นาง

“อาจารย์ ข้าขอโทษ” นางขอโทษเสียงสั่นน้ำตาไหลอาบใบหน้า

มินฮียิ้ม

เด็กโง่คนนี้..เวลานี้ยังจะขอโทษอันใดอีก..

“ล ลุกขึ้น.. แล้วหนี”

นางยังคงรั้น..และไม่ยอมหนีไปตามลำพัง โดฮวาพยุงร่างของเขาไว้แล้วพาเขาหนีออกมาด้วยอาการหวาดกลัวร่างน้อยสั่นไหว เขาได้ยินเสียงกลั้นสะอื้นจากนางอยู่ตลอดทาง มินฮีกำดาบไว้แน่นแข็งใจวิ่งเพื่อไม่ให้เป็นการถ่วงนางจนเกินไป และคอยใช้ดาบปกป้องนางจากอันตราย

ไม่ต่างจากสิบสองปีก่อน..

“อาจารย์.. ท่านต้องแข็งใจไว้นะ ข ข้าจะรักษาท่านได้แน่ๆ” ดาบไม้ในมือของนางยังคงกระชับไว้แน่น

มินฮีไม่ได้ตอบสิ่งใดเขาพานางหนีมาไกลแล้ว..แต่ไม่ว่าจะไกลเพียงใดก็ยังไม่อาจวางใจได้เลยว่ามันจะปลอดภัยสำหรับนางหรือไม่และแม้เขาจะต้องการพานางหนีไปให้ไกลมากกว่านี้..แต่สังขารและร่างกายของเขาในตอนนี้กลับไม่เอื้ออำนวยแม้แต่นิด

เขาทรุดตัวนั่งลงพิงต้นไม้ใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน

“หนี..ไป”

โดฮวาส่ายหน้า

“อาจารย์.. ท่านอดทนไว้นะ ข้าจะช่วยท่านให้ได้” นางว่า

รั้นเหลือเกิน..

มินฮีหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนแม้นางจะพยายามปลุกเขาให้ลืมตาอยู่เสมอ

“อาจารย์.. ท่านจะรีบหลับไปไหน ท่านหลับไม่ได้นะ” เสียงของนางสั่นฟังดูหวาดกลัว

มินฮีฝืนลืมตาขึ้นและยกมือลูบหัวนางอย่างเบามือ

“มืดแล้ว.. ข้าก็ย่อมง่วง”

เขารู้สึกว่านางกำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรงอาการกลั้นสะอื้นนั้นหนักยิ่งขึ้นจนเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของนาง..ในตอนนั้นมินฮีหวนนึกถึงสิบสองปีก่อน.. ก่อนที่เขาจะพานางออกมาจากที่นั่นก่อนที่นางจะถูกพรากออกจากอกแม่ อีโดฮวาในวัยนั้นร้องไห้กระจองอแงตลอดทาง

เขาไม่เคยเลี้ยงเด็กเล็ก..ไม่รู้วิธีรับมือ

โชคดีเหลือเกิน..ที่มีชาวบ้านใจดีคอยให้ความช่วยเหลือ

“อาจารย์.. ท่านอย่าหลับนะ มืดแล้วท่านก็ห้ามหลับ” นางพูดซ้ำราวกับคนเอาแต่ใจและสะอื้นตลอดเวลา

ข้าคงเลี้ยงนางมาไม่ดีจริงๆ..โดอา

“เจ้า.. ร้องไห้.. เหมือนเด็ก” เขาเปล่งคำพูดออกไปอย่างยากลำบากรู้สึกว่าทุกลมหายใจที่มีในตอนนี้ช่างเจ็บปวดเหลือเกินปวดจนไม่อยากขยับตัวทำการใดไม่ว่าการพูด.. หรือแม้แต่หายใจ

พิษนั่น..คงลามไปทั่วร่าง

ในความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุดนั้นเอง..มินฮีมองเห็นนางกำลังยืนมองเขาอยู่ นางอยู่ไกลจนเขาแทบแยกไม่ออกว่านั่นคือโดฮวา..หรือโดอากันแน่

“อาจารย์ ท่านมองข้านะ” แม้เสียงของโดฮวาจะยังคงดังขึ้นไม่ไกลแต่ใบหน้าที่เขาจดจำไม่เคยลืมของโดอาก็ยิ่งชัดเจนในอันธการ นางกำลังยิ้มให้เขา..แต่นัยน์ตาดอกท้อคู่นั้นยังคงเศร้าโศกไม่ต่างกับครั้งล่าสุดที่เขาได้เห็น

“โด..อา..”

โดฮวาร้องไห้หนักกว่าเก่านางกอดเขาไว้แน่นแล้วร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจ

โดอายิ้ม

‘ท่านรักษาสัญญาได้ดีเหลือเกินมินฮี’

โดอายังคงงดงาม..

ไม่ต่างจากภาพในหัวใจของเขา

‘ที่ผ่านมา.. ข้ารบกวนท่านมากเหลือเกิน’

นางลูบแก้มเขาอย่างเบามือราวว่ากำลังปลอบโยนเขาจากการถูกพิษธนูกัดกร่อนภายในนัยน์ตาดอกท้อคู่นั้นไม่โศกเศร้าอีกต่อไป นางยิ้ม และโอบกอดเขาไว้

‘หลับให้สบายเถิด.. ข้าจะรอข้ามสะพานไปกับท่าน’

เขายิ้ม..

เพียงได้พบ..แต่ไร้วาสนาเคียงคู่

จนถึงตอนนี้..เขาก็กำลังจะไปหานาง เพื่อเคียงคู่นางอย่างเป็นนิรันดร์

โดฮวากรีดร้องตะโกนเรียกชื่อเขาให้ตื่นขึ้นมา ขณะที่โดอากำลังโอบกอดเขาไว้

มินฮีหลับตาลงด้วยรอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้า

น้ำตาหนึ่งหยดไหลอาบแก้ม

ช่างเรียบง่าย..

ราวใบไม้ที่ปลิดตัวร่วงหล่นในสารทฤดู

เพื่อเปลี่ยนผ่าน..เข้าสู่ฤดูกาลใหม่

.

.

tbc.

.

.

talk : วาร์ปจากฮอกวอตส์กลับมาโชซอนกับน้องนัมเฟมค่ะ!เนื่องจากตอนนี้ค่อนข้างยาวมาก เราก็เลยใช้เวลาด้วยค่อนข้างนานค่ะตอนหน้าจะเป็นเรื่องราวของยัยหนูโดฮวานะคะเนื้อเรื่องตอนนี้ก็เลยจะเชื่อมโยงกับตอนหน้าเล็กน้อยค่ะ