1

ผมร้องให้ให้กับความตายของแมวตัวหนึ่ง ใช่แล้วครับ ผมร้องให้อย่างไม่อายใครให้กับความตายของแมวตัวหนึ่ง ส่วนสาเหตุหรอครับ… ผมพยายามนั่งคิดทบทวนอยู่หลายวันกว่าจะพบในที่สุด และคุณกำลังจะได้อ่านต่อไปจากนี้

2

ก่อนอื่น ผมขอทวนเข็มนาฬิกาเล่าย้อนหลังถึงแมวตัวนั้นก่อนว่าผมและ“เขา”เจอกันได้อย่างไร ถูกต้องแล้วครับ แมวตัวที่ผมกำลังจะพูดถึงเป็นแมวเพศชาย มีชื่อว่า โพว หน้าตาก็แบบเดียวกับภาพด้านล่างเลยครับ เป็นแมวพันธุ์ทาง ขนสีดำมีมาร์กกิงสีขาว จมูกสีชมพู และมีดวงตาสีเหลืองใส ที่มาของชื่อนั้นมาจากนักเขียนอเมริกัน เอดการ์ อัลลัน โพว (Edgar Allan Poe) คนที่แต่งกลอนและเขียนเรื่องสั้นแนวโกธิค เรื่องที่ทำให้โยงมาถึงแมวตัวนี้ได้ ก็คือเรื่อง The Black Cat ส่วนผู้ตั้งชื่อให้ก็คือแฟนผม ซึ่งเป็นคนรับแมวตัวนี้มาเลี้ยงนั้นเอง

3

เดี๋ยวก่อน รับมาเลี้ยงงั้นแสดงว่าโพวมาจากที่อื่นหรอ แล้วคุณมาเกี่ยวข้องยังไงกับแมวตัวนี้ได้ละ..ใจเย็น ๆ ครับ เดี๋ยวผมจะค่อย ๆ คลี่คลายเรื่องราวทั้งหมด

เอาเป็นว่าวันหนึ่งเมื่อประมาณเดือนมกราคมสามปีก่อนโพวในวัย 2 ขวบมาปรากฎตัวบนคานกำแพงข้างบ้านแฟนผมอยู่นานหลายวัน ไม่มีใครรู้ว่าเขามาจากไหน ปลอกคอก็ไม่มี คิดว่าคงเป็นแมวที่วิ่งเล่นจนหลงมาจากแม่ และกลับไปหาไม่ถูกจนมาถึงบ้านหลังนี้ หรือไม่โพวก็แค่เบื่อบ้านหลังเก่า แล้วหนีออกจากบ้านมาเฉย ๆ ก็อาจเป็นได้ครับ แฟนผมเล่าให้ฟังว่า ทุกวันโพวจะจำเลืองมองมองจากบนคานกำแพงนั้น แต่ก็ไม่กล้าลงมาซะที จนเมื่อเห็นว่ามีคน(ป้าของแฟนผมนั้นเองที่เห็นแมวตัวนี้มาหลายวันแล้ว) เอาอาหารมาวางไว้ และรู้ว่าบ้านหลังนี้ไม่มีอันตราย เขาเลยตัดสินใจลงมาจากคาน แล้วที่นี่ก็ได้กลายมาเป็น“บ้าน” หลังใหม่ของโพวในที่สุด

4

ด้วยความขี้อ้อนและฉลาดแกมโกงของโพว(ขี้อ้อน คือเจอใครก็ต้องร้องต้องทักอย่างไม่เกรงกลัว ไม่ว่าจะเป็นญาติ ๆ ของแฟน ผม รวมถึงคนแปลกหน้าอย่างช่างไฟและช่างแอร์ ส่วนฉลาดแกมโกงคือ ถ้าให้อาหารเม็ดแล้วไม่อิ่ม โพวก็จะเดินไปร้องแมวใส่คนที่ให้อาหารว่า “ขออีก” ถ้าไม่ให้ เขาก็จะแอบเดินไปร้องใส่คนอื่นเพื่อให้คนหลงกลว่ายังไม่มีใครให้อาหาร แหม ฉลาดมั้ยละครับ) ทำให้ทุกคนที่เจอต่างรักและเอ็นดู โดยเฉพาะแฟนผมที่ได้กลายมาเป็นผู้ดูแลเขาอย่างเต็มตัว ด้วยเหตุนี้แหละครับที่ทำให้พอผมแวะไปเยี่ยมที่บ้านแฟนทีไร ต้องเห็นสิ่งมีชีวิตสีดำนี้นอนสบายใจเฉิบที่หน้าระเบียงบ้านทุกช่วงเช้าหลังอาหารมื้อแรก พอบ่าย ๆ แดดแรง ๆ ก็ย้ายไปนอนหลบแดดที่ใต้ท้องรถ ตกเย็นเขาก็จะเดินมาร้องเรียกแมวๆ อีกครั้งเพื่อขอข้าวที่ตรงหน้าประตูบ้าน เมื่ออิ่มแล้วก็นอนแผ่พุงหลาเชื้อเชิญให้แฟนผมมาเกาพุงให้ จนตกหัวค่ำโพวก็จะหายตัวออกไปเล่นนอกบ้าน วิถีชีวิตของโพวมีประมาณนี้แหละครับ ช่างเป็นชีวิตที่แสนดีซะจริง เห็นแล้วแอบรู้สึกอิจฉาอยู่ในใจ

5

ผมเริ่มรู้สึกผูกพันกับโพวขึ้นเรื่อย ๆ…เกือบทุกวันแฟนผมจะคอยอัพเดตพฤติกรรมของโพวที่ทั้งน่ารักและน่ากลัวอย่างน้อย 3 เวลา นั้นคือ เช้า กลางวัน และเย็น (บางครั้งก็ลามไปถึงตอนก่อนนอน) ผ่านภาพถ่ายขณะมันนอนด้วยท่าแปลก ๆ ตามบริเวณบ้าน ผ่านเสียงบรรยายถึงเศษซากสัตว์และซากต้นไม้ที่โพวทิ้งไว้เป็นหลักฐานหลังจากได้เล่นทิ้งเอาไว้ หรือจะเป็นคลิปวีดิโอขณะที่มันมาร้องออดอ้อนขออาหารด้วยโทนเสียงหลายระดับ  ความผูกพันค่อย ๆ ถูกถักทอผ่านเส้นด้ายของเรื่องราวแต่ละเส้น ๆ จนกลายมาเป็นเชือกเส้นใหญ่ที่เชื่อมผมและโพวเข้าด้วยกัน นานวันเข้า แมวตัวนี้จึงได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม และในเย็นวันหนึ่ง ผมก็ได้ค้นพบของขวัญชิ้นพิเศษที่โพวได้มอบไว้ให้

6

เย็นวันนั้น เป็นวันที่ผมให้อาหารโพวเป็นครั้งแรก เนื่องด้วยแฟนกำลังยุ่งอยู่กับงานด่วนชิ้นหนึ่งอยู่ ก่อนถึงเวลาให้อาหาร แฟนผมได้แจกคู่มือการให้อาหารแมวที่ถูกต้องไว้ให้ซักซ้อมก่อน แม้จะกล้า ๆ กลัว ๆ และตื่นตระหนกอยู่สักหน่อยเพราะในชีวิตนี้ผมไม่เคยให้อาหารสัตว์มาก่อนเลย  บวกกับอาการหิวอย่างรุนแรงของโพว ที่เขาจะคอยมาเดินวนรอบตัวผมและร้องแมวเสียงดังลั่นขณะเปิดฝาโหลพลาสติคเพื่อตักอาหารแมวลงไปในถาด แต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดีครับ (คุณคงภาวนาให้ผมโดนโพวข่วนอยู่ละสิ ขอโทษด้วยที่ทำให้ผิดหวังนะครับ) โพวในวัย 4 ขวบที่ตอนนี้จ้ำม้ำขึ้นมาก กินอาหารหมดเกลี้ยง จากนั้น ผมจัดการล้างถาดและกลับไปนั่งพักบนระเบียงบ้าน ในขณะที่โพวเลียทำความสะอาดตัวอยู่ไม่ห่าง ผ่านไปสักพัก ผมรู้สึกมีอะไรอุ่น ๆ มาทับที่เท้า มองลงไปเห็นกลุ่มก้อนสีดำขดอยู่ โพวนั้นเองครับ อยู่ดี ๆ เขาก็มานอนบนเท้าผมเฉย พยายามใช้ปลายเท้าสะกิดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุกไปซักที

“มันมาให้รางวัลหนะ สำหรับคนที่มาให้อาหาร” เสียงของแฟนผมดังขึ้นมา และเดินมานั่งลงข้างผม

“ลองเกาหัวหรือไม่ก็คางมันดูสิไม่ต้องกลัว มันไม่ข่วนหรอก”

“แน่ใจนะ” ผมถามกลับ

“อื้ม ลองดู” 

ผมค่อย ๆ เคลื่อนมือไปวางไว้บนตัวโพว

สัมผัสแรกที่ได้รับ คือ ความนุ่มของขนสีดำและความอบอุ่นของร่างกายของสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าจากนั้นผมลองย้ายไปเกาคางอย่างเบามือ โพวนอนพริ้มหลับอย่างมีความสุข

“เห็นมั้ย บอกแล้วมันไม่ข่วนหรอก ดูออกจะชอบด้วย ไงลองคุยกับมันนะ โพวเป็นนักฟังชั้นเยี่ยมเลยแหละ” แฟนผมเย้าแหย่ก่อนจะลุกเดินจากไป ปล่อยให้ผมกับโพวร่วมกันแบ่งปันห้วงเวลาพิเศษนั้นด้วยกัน…

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ผมจึงเริ่มพูดคุยกับเขาด้วยเรื่องต่าง ๆ นานา บ้างก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเหนื่อยล้าที่พบเจอมาตลอดทั้งสัปดาห์ บ้างก็เป็นเรื่องสนุกที่ได้ยิ้มหัวเราะ และบ้างก็เป็นเรื่องในอนาคตที่แสนพร่าเลือน…เรื่องราวมากมายดำเนินไปเรื่อย ๆ โพวยังคงนอนอยู่ตรงนั้นและร้องแมว ๆ ตอบกลับเป็นระยะ คล้ายเพื่อนคนหนึ่งที่มานั่งรับฟังการปรับทุกข์จากมิตรสหายอย่างเต็มใจ ในโมงยามนั้นนั่นเองครับ ขณะที่พระอาทิตย์ค่อย ๆ ลับหายไป และสายลมอุ่นกำลังโบกโบยพัดพาหมู่นกบินกลับรังที่อยู่ ผมมองใบหน้านั้นและก็พบกับ “บ้าน” อีกหลังหนึ่ง บ้านที่แสนสงบ เป็นที่พักพิงเมื่อยามที่ความมืดมาเยือนและเป็นที่หลบภัยยามพายุฝนกำลังก่อตัว

7

“โพวจากไปแล้วนะ” ผมได้รับข้อความทางไลน์จากแฟนเมื่อช่วงเช้าวันหนึ่งในเดือนธันวาคม ผมรีบโทรกลับไปหาแฟนและรับรู้ได้ถึงความเศร้าที่เกิดจากความสูญเสียครั้งนี้…โพวจากไปด้วยความเจ็บป่วยที่เป็นมาได้เกือบอาทิตย์นึงแล้ว อาจเพราะเขาเป็นแมวที่อ่อนแอ ทำให้เจ็บป่วยรุนแรงอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้เขาก็ฝืนทนต่อไปไม่ไหว…โพวจากไปอย่างเงียบ ๆ ในคืนหนึ่งโดยไม่ได้บอกลา อาจเพราะไม่อยากรบกวนใคร เขาเลือกจากไปอย่างที่แมวตัวหนึ่งจะทำได้  เรื่องราวระหว่างผมกับแมวตัวหนึ่งก็จบเพียงเท่านี้ละครับ 

ตอนนี้โพวคงกำลังเดินทางไปหาบ้านหลังใหม่ ณ ที่ใดที่หนึ่งอีกครั้ง ที่ซึ่งเขาจะได้วิ่งเล่นได้อย่างสบายใจ ที่ซึ่งเจ้าของบ้านคนใหม่จะดูแลโพวเป็นอย่างดี และโพวเองก็จะเป็นที่รักและมอบความสุขให้กับพวกเขาเหล่านั้นเหมือนเช่นเคย...ดีใจที่เราได้พบกันนะโพว และขอบคุณสำหรับบ้านวิเศษหลังนั้น แล้ววันหนึ่ง ที่ไม่เร็วจนเกินไป และไม่ช้าเกินไปนัก เราจะมานั่งตรงระเบียง “บ้าน” ด้วยกันเหมือนเย็นวันนั้นอีกครั้ง

8

ผมร้องให้ให้กับความตายของแมวตัวหนึ่ง ใช่แล้วครับ ผมร้องให้อย่างไม่อายใครให้กับความตายของแมวตัวหนึ่ง ส่วนสาเหตุหรอครับ...