เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[BTS Fanfic ] SF; U & I (Taejin)Macbeth1995
Day11 Jealous
  • Jealous

    Genre: Drama, Comedy

    Pairing: Taejin

    Note: From Fictober2018, sorry for late;( 






    ความรักเปรียบเสมือนมงกุฏแห่งบาป


    ไม่มีความรักใดที่ไม่เจ็บปวด


    แต่คิมแทฮยองก็ยินดีที่จะสวมมงกุฏนั้นเพื่อเคียงข้างคิมซอกจินต่อไป



    x



    บางอย่างก่อตัวขึ้นพร้อมความรัก

    เติบใหญ่และดำเนินไปพร้อมกัน

    และเริ่มทิ่มแทงก้อนชีพจรอย่างเชื่องช้า



    ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่คิมแทฮยองเริ่มอิจฉาทุกสิ่งทุกอย่างที่ใกล้ชิดคิมซอกจิน?



    คำตอบซ่อนอยู่ในระยะห่างที่ชิดใกล้จนกลายเป็นมองข้าม ศีรษะของแทฮยองเอนลงซบไหล่กว้างกว่าของซอกจินอย่างเงียบเชียบ ในความคุ้นเคยที่เป็นกิจวัตรที่คนข้างกายไม่เคยรู้สึกตัว เขาอาศัยและหลบซ่อนอยู่ในนั้น หูคอยฟังเสียงเจื้อยแจ้วนั่นไปเรื่อย แม้หลับตาก็ยังรับรู้ถึงสีหน้าของคนช่างพูดได้ 


    มันเคยเป็นแบบนั้นตลอดมา


    จนกระทั่งวันหนึ่ง,



    “ชู่ว เดี๋ยวจองกุกตื่น”



    นิ้วผิดรูปวางแตะบนริมฝีปากอิ่มเป็นสัญญาณให้เขาเงียบ เขาจึงขยับก้าวเข้าไปใกล้ วางเท้าลงอย่างเงียบเชียบแต่ความจริงคือการลงน้ำหนักให้มาก และมั่นคง เมื่อจุดสมดุลบางอย่างในตัวนั้นพังทลาย ความเอนเอียงเกิดขึ้นเมื่อความชาหนึบแล่นปลาบมาที่ปลายนิ้ว ผิดแผกจากก้อนเนื้อในอกที่เริ่มบีบรัดจนเจ็บ จองกุกอยู่ตรงนั้น เปลือกตาปิดพริ้มอาศัยอิงแอบตักอุ่นของซอกจินต่างหมอน ประกายในนัยน์ตาคู่สวยที่แทฮยองหลงรักนั้นวิบวับยอมมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของจองกุก ในสีน้ำตาลหวานหยดนั้นเจือจางด้วยอะไรบางอย่างที่แทฮยองก็ได้รับจากซอกจินเช่นเดียวกัน เพราะความระคนมันถูกจุดที่มุมปาก 


    แทฮยองทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างซอกจินเหมือนเช่นเคย ในระยะที่ไหล่แนบไหล่ ขอบคุณที่เสื้อสูทเป็นตัวกั้นความรู้สึก ไม่งั้นซอกจินอาจจะรู้สึกได้ถึงเส้นชีพจรที่กำลังเดือดพล่านด้วยความริษยา 

    เขาริษยาเพราะอยากครอบครองไว้เพียงคนเดียวอยากให้แววตาคู่นั้นมองแค่เขา 


    หากรักคือมงกุฏดอกไม้ที่มีหนามแหลมคือความริษยา มันคงทิ่มแทงเขาจนพรุน ว่ากันว่าไม่มีรักใดที่ปราศจากความปรารถนาก็คงจะจริง เพราะความปรารถนาที่เริ่มก่อตัวเป็นความริษยาสีดำมืดในใจเริ่มกัดกินหัวใจ แต่หากเพียงรอยยิ้มและแววตาคู่นั้นที่คิมแทฮยองไม่อาจหลีกหนีหรือทรยศได้


     น้ำหนักของศีรษะทุยที่เอนซบลงไหล่ของคนข้างกาย กลิ่นหอมของแชมพูแตะสัมผัสที่ปลายจมูกอย่างบางเบา ความอุ่นของอุหภูมิส่งต่อกันแม้มีเสื้อสูทขวางกั้น ความรุมของแขนที่แนบชิดคล้ายส่งต่อความไออุ่นให้วาบไปทั่วร่าง



    “เย็นนี้ไปกินต๊อกบกกีด้วยกันนะ”



    และประโยคออดอ้อนคือสิ่งที่แทฮยองแพ้มันอย่างราบคาบ 


    แทฮยองหัวเราะในลำคอ ขยับศีรษะซบลงบนเรือนผมนุ่มนิ่ม หลับตาลงรับความละมุนละไมที่หอมหวานนั่น



    “อืม”



    เสียงทุ้มอยู่ในลำคอ เขากลืนมันหายไปพร้อมความริษยาทั้งหมด


    เพียงเพื่อเจ้าของมงกุฏนี้ของเขาคนเดียว




    x




    “ซอกจิน”


    “หืม?”


    “อย่าให้จองกุกหนุนตักอีก”


    “ทำไมล่ะ?”



    ร่างโปร่งของซอกจินหันกลับมามองหน้าคนเรียก สองขาหยุดลงระหว่างประตูรั้วบ้าน มองคิมแทฮยองด้วยสีหน้าฉงนสงสัย


    “เพราะฉันจะนอน”



    รอยยิ้มสี่เหลี่ยมปริศนา ปริศนาพอๆกับรอยยิ้มของโมนาลิซ่า นัยน์ตากลมมองไล่แผ่นหลังกว้างที่เดินกลับไปบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เขาเห็นความเปล่าเปลี่ยวในการเคลื่อนไหวของแผ่นหลังนั้น ระยะทางที่ฝีเท้าก้าวจากคล้ายเพิ่มความอนันต์ให้อะไรบางอย่าง ซอกจินหลุบตาลงก่อนหันหลังกลับเข้าบ้านตนเองไป ไม่ทันเห็นสายตาที่มองกลับมาด้วยแววตาที่คาดเดาได้ยาก



    ซึ่งนั่นก็ดี


    เพราะคิมแทฮยองก็ไม่อยากให้ซอกจินรับรู้ถึงมันเช่นกัน


    ถึงความปรารถนาและริษยานี้ของตนเอง




    x




    ดอกไม้นั้นงอกเงยจากหยาดหยดที่ทิ่มแทง


    มงกุฏแห่งหนามเติบโตจากมัน


    จากผู้ที่สวมมันนั่นเอง





    #สถานีอวกาศno95
    tw: @astronaut1995



    Talk:

    นานมากที่หายไป หวังว่าจะยังจำมันได้อยู่นะคะ:)

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in