เพลงของ Starsailor กับเสียงกีต้าร์ชวนเหงาหดหู่ดังออกมาจากลำโพงโน้ตบุ๊ค คืนนี้มีแค่ตัวฉัน โน้ตบุ๊ค และบุหรี่มากมายตามเคย ที่แตกต่างเห็นจะเป็นเพียงเจ้า Marquis De Chasse sauternes เหลืองอำพันอายุ 12 ปี 

วันนี้มันแย่กว่าทุกวันเลยแหละ ฉันเพิ่งทะเลาะกับคนรักของฉันมา ความรักเป็นเรื่องที่น่าประหลาด มันเหมือนเมฆที่มีพลังมหาศาลพอจะดันเราขึ้นไปแทบจะสุดเส้นขอบฟ้า ชื่นชมความสวยงามของวิมานสวรรค์อากาศในยามที่เบ่งบาน ขณะเดียวกันก็กลายเป็นมหาคลื่นซัดเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า โหมกระหน่ำสูงหลายโยชน์เพื่อจมเธอให้อับปางไปเหมือนเรือแตกๆไร้ค่า

คืนนี้ฉันเลยเลือกที่จะอับปางลงไปในขวดไวน์

เมื่อฉันรู้สึกเจ็บปวด เสียงเล็กๆในหัวฉันมักเรียกร้องให้ฉันพาตัวเองออกมาอยู่เพียงตัวคนเดียว ปิดกั้นโลกภายนอกไปให้หมดสิ้น จะความยินดีหรือยินร้ายฉันก็ไม่ต้องการที่จะเห็น "น้ำตาจะมอดไหม้ได้แต่เพียงในความสันโดษ" Cioran บอกเอาไว้, ยังไงฉันก็ไม่เชื่อคำพูดของตาแก่ซึมเศร้านั่นหรอก แต่ฉันแค่คิดว่าการมาอยู่คนเดียวตอนที่เราเศร้าที่สุดมันจำเป็น

เพราะ ณ จุดหนึ่งในความรู้สึกเจ็บปวดสุดทนที่เธอแบกรับ บางครั้งมันอาจจะทำให้เธอไปทำร้ายคนอื่นเอาก็ได้ เธออาจจะเคยได้ยินว่ามีผู้หวังดีมากมายที่จะ "เล่ามาสิ ระบายออกมา" หรือ "อยู่ตรงนี้ เล่าให้ฟังสิ" หรือ "ๆลๆ" อีกล้านแปดอย่าง ฉันขอบคุณพวกเขาเหล่านั้น แต่น้ำตาที่ฉันมีมันอาจจะไหลไปท่วมพวกเขาจนจมน้ำตายเสียหมดก็ได้

ฉันควรอยู่ตัวคนเดียวยามที่เจ็บปวดนั่นแหละถูกแล้ว ไม่มีใครสมควรได้รับพลังลบจากใคร เพราะมันเริ่มจากคนๆหนึ่ง แพร่ไปที่อีกคนหนึ่ง สะสมและทวีคูณตัวเอง แล้วส่งต่อกันเหมือนโรคร้าย มันเป็นมะเร็งในจิตใจที่หากเก็บไว้นานก็สามารถพัฒนาไปเป็นโรคทางสารสื่อประสาทในสมองได้ อันตรายมากเลยนะ