จำได้ว่าสมัย ม.ต้น ผมก็มีความสุขดีกับการไปนั่งเมาท์มอยกับเพื่อนที่โรงเรียน ตกเย็นก็ไปเล่มเกมตู้ที่มาบุญครอง กลับบ้านก็นั่งเก็บเลเวลเกม Final Fantasy 7 ชีวิตกูไม่เห็นต้องมีสิ่งที่เรียกว่าอินเทอร์นง อินเทอร์เน็ตอะไรเลยนี่หว่า

แต่แล้วจุดเปลี่ยนก็มาถึง เมื่อผมพบว่าตัวเองเริ่มหลุดจากวงสนทนาของเพื่อนๆ

ตัวอย่าง #1

เพื่อน 1: “ไอ้สาสสสส เมื่อคืนที่เล่น Warcraft อะ เน็ตมึงแม่งช้า เกมแม่งอืดเลย”

เพื่อน 2: “เออๆ กูขอโทษ”

เพื่อน 1:  “เฮ้ย ไอ้ต่อ มึงไม่เล่น Warcraft กับพวกกูเหรอ”

ผม: “บ้านกูยังไม่ได้ติดเน็ตอะ ...จริงๆ คือกูยังไม่มีคอมพ์เลยว่ะ“

ทุกคน : “………………………..”

ตัวอย่าง #2

เพื่อน 1: “กูกับฝ้าย (นามสมมติ) เป็นแฟนกันแล้วนะเว้ย”

เพื่อน 2: “เฮ้ย เจ๋งสัสสสสส มึงทำอีท่าไหนเนี่ย”

เพื่อน 1: “ก็ขอเค้าเมื่อคืนทาง ICQ”

ผม: “เหรอๆ เออๆ ดีว่ะ (ในใจ: สัส ICQ นี่แม่งคืออะไรวะ คล้ายๆ ไอซียูเปล่าเนี่ย)”

นั่นแหละครับ ในที่สุดผมก็ต้านกระแสสังคมในห้องเรียนไม่ไหว วิ่งกลับบ้านไปบอกพ่อว่าช่วยซื้อคอมพ์พร้อมติดเน็ตให้หนูหน่อย ตอนแรกพ่อก็บอกว่า เฮ้ย เอ็งจะเอาไปดูเว็บโป๊หรือเปล่า จึงต้องชักแม่น้ำทั้งห้าว่า โห พ่อสมัยนี้ทำรายงานเขาก็ต้องหาข้อมูลทางเน็ต แถมไม่มีใครเขาเขียนรายงานส่งอาจารย์แล้ว พิมพ์กันทั้งนั้น เออ พ่องั้นเอาปริ๊นเตอร์ด้วยนะ (แน่ะ ได้คืบเอาศอก)

พอได้คอมพ์มาตั้งในห้องตัวเองแล้ว แน่นอนว่าสิ่งแรกที่ผมทำคือศึกษาการเล่นอินเทอร์เน็ต ตอนนั้นแค่ได้ฟังเสียงโมเด็มดัง ตื่อ ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ดดดด ตะแน่วๆๆๆ ตื๊ดดดดดด ซ่าาาาาา ก็รู้สึกยินดีเป็นล้นพ้น นึกดีใจว่าต่อไปนี้กูจะคุยกับเพื่อนรู้เรื่องแล้วโว้ยยย ต่อเน็ตได้ผมเลยรีบเข้าไปดูทันทีว่า Warcraft คืออะไร ICQ คืออะไร จากนั้นก็ลามไปเรื่องอื่น ได้รู้จักเว็บ Sanook, Pantip, Dek-D, ซูฉี, วิเวียน ชู (เอ๊ะ...ไหนมึงบอกพ่อว่าใช้ทำรายงานไง)

แต่การระเริงร่าในโลกอินเทอร์เน็ตของเด็กชายคันฉัตรก็จบในเวลาอันรวดเร็ว เพราะไอ้คอมพ์ที่ซื้อมาเนี่ยมันแถมเน็ตให้แค่สิบชั่วโมง ซึ่งผมใช้หมดภายในสองวัน และสมัยนั้นราคาค่าเน็ตก็ไม่ใช่ถูกๆ ตกชั่วโมงละ 20-40 บาท เพื่อนบางคนก็แนะนำว่าไปเล่นที่เน็ตคาเฟ่สิ แต่เนื่องจากเป็นพวกฮิคิโคโมริชอบหมกตัวอยู่แต่ในห้องมาแต่ไหนแต่ไร ช้อยส์นี้จึงตกไปทันที (หลังจากนั้นก็เคยไปใช้บริการบ้างเวลาเกิดเหตุฉุกเฉิน เช่น คอมพ์พัง ก็พบว่าโหดมาก มีแต่เด็กเล่นเกมกันทั้งร้าน นั่งเล่นไปก็มีแต่ “สัส มึงยิงกูเหรอออ” “เดี๋ยวกูจะไปถล่มมึง” “แน่จริงอย่ารุมดิสัส” ฯลฯ)

โชคดีว่าแม่ของผมทำงานสังกัดมหา'ลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แล้วเขามีอินเทอร์เน็ตฟรีให้ใช้ ดังนั้นชีวิตในโลกไซเบอร์ของผมจึงดำเนินต่อไปได้ อย่างไรก็ดี ของฟรีและดีไม่ค่อยจะมีในโลก เน็ตมหา'ลัยมีให้ใช้แค่เดือนละ 40 ชั่วโมงเท่านั้น แถมยังเล่นแล้วตัดทุกสองชั่วโมง แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือมันต่อยากมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สมัยนั้นอินเทอร์เน็ตยังเป็นระบบ Dial-up อยู่ เวลาจะใช้เราต้องหมุนโทรศัพท์ต่อสายไปที่เบอร์ของผู้ใช้บริการเน็ตก่อน พอต่อติดก็เสียค่าโทรศัพท์อีก! ค่าเน็ตก็ต้องเสีย ค่าโทร.ก็ต้องเสีย! ต่างจากสมัยนี้ที่เราแค่เปิดโมเด็มปุ๊บก็เล่นเน็ตได้ทันที เห็นมั้ยครับว่ามันลำบากขนาดไหน

ทีนี้ ความแย่ของเน็ตมหา’ลัยอยู่ตรงที่มีคนใช้เยอะ สายของมหา'ลัยเลยมักจะไม่ว่าง อยากเล่นก็ต้องต่อใหม่ไปเรื่อยๆ ราวห้าสิบครั้ง ต่อจนกว่าจะได้ยินเสียง ตื๊ดดดดด ซ่าาาาาาา แล้วตอนนั้นผมเองก็โง่ ตั้งค่าให้มันต่อใหม่แบบอัตโนมัติไม่เป็น ก็เลยใช้วิธีเอาสก็อตช์เทปไปแปะที่ปุ่ม Enter บนคียบอร์ดค้างไว้ให้มันต่อไปเรื่อยๆ (อืมม...)

การต่อเน็ตยังนำมาซึ่งดราม่ากับที่บ้าน เพราะยุคนั้นเวลาเราต่อเน็ตเล่นอยู่ โทรศัพท์ที่บ้านจะสายไม่ว่าง คนจะโทร.มาคุยธุระกับพ่อแม่เราก็โทร.ไม่ติด (ตอนนั้นมือถือโคตรแพง ยังไม่นิยมใช้กัน) แถมเวลาคนโทร.เข้ามาก็จะทำเน็ตหลุดอีก ทำให้ต้องมานั่งแปะสก็อตช์เทปต่อเน็ตใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างน่าเศร้าจริงๆ

แต่การมีอินเทอร์เน็ตเป็นของตัวเองก็ทำให้ชีวิตของผมดูมีเพื่อนเยอะขึ้นทันที ไม่ใช่เพราะใช้เน็ตในการเข้าสังคมนะ แต่เพราะเพื่อนมันมารุมขอเน็ตฟรีจากเราต่างหาก!

ช่วงแรก เน็ตฟรีมหา'ลัยสามารถแชร์ ยูสเซอร์เนม/พาสเวิร์ดให้หลายคนเล่นพร้อมกันได้ พอเห็นเพื่อนสนิทโอดครวญว่า “เหี้ย เดือนนี้เน็ตกูหมดแล้วว่ะ” เราก็เห็นใจจึงบอก ยูสเซอร์เนม/พาสเวิร์ด มันไป พร้อมกำชับว่า “มึงอย่าไปบอกต่อคนอื่นนะเว้ย”

แน่นอน ความลับไม่มีในโลก ในที่สุดเพื่อนก็แอบบอกรหัสต่อๆ กันไป จนวันดีคืนดีเดินสวนกับเพื่อนที่แทบไม่เคยคุยกับเราเลยในโรงเรียน มันก็บอกว่า “เฮ้ย ขอบใจเรื่องเน็ตแม่มึงนะเว้ย แต่ต่อยากฉิบเลยว่ะ”

...เดี๋ยว! มึงเป็นใคร! แล้วมึงเอาเน็ตแม่กูไปใช้ได้ยังไง! นี่พวกมึงบอกต่อพาสเวิร์ดกันทั้งโรงเรียนแล้วใช่มั้ย มิน่า ชั่วโมงเน็ตกูเลยลดฮวบ เย็นวันนั้นผมเลยรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนพาสเวิร์ดทันที หลังจากนั้นเพื่อนหลายคนก็ทำเป็นตีมึนคุยกับผมไปตามปกติ (ถ้าออกอาการจะรู้ทันทีว่ามึงคือหนึ่งในแก๊งลักลอบใช้เน็ตกู) แม้ว่าใจจริงมันอาจจะอยากด่าผมและขอพาสเวิร์ดใหม่ก็ตาม

นอกจากเรื่องเน็ตฟรีที่ต่อติดยากมาก สมัยนั้นความเร็วเน็ตก็อยู่ที่เพียง 56k เท่านั้นครับ จะดูรูปเน็ตไอดอลในเว็บ Dek-D แต่ละคนใช้เวลาราวสองนาที หรือต่อมาพอเริ่มดาวน์โหลดเป็นแล้ว โหลดเพลงแทร็กเดียวไฟล์ขนาด 4MB ยังใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง กว่าจะโหลดครบอัลบั้มได้นี่ยากลำบากยิ่งกว่ารวบรวมดราก้อนบอลให้ครบเจ็ดลูก หรือถ้าหาญกล้าโหลดไฟล์ใหญ่สัก 80 MB ก็ต้องโหลดกันข้ามวันข้ามคืน จนกลัวว่าคอมพ์จะระเบิดไปเสียก่อน