สำหรับคนธรรมดาสามัญ การต้องมารวบรวมลูกหมาจำนวนมากเพื่อไปทำเสื้อขนสัตว์คงเป็นเรื่องลำบากและยุ่งยาก หอบเงินไปซื้อตามห้างฯ เอายังจะง่ายกว่า แต่สำหรับคนที่มีเงินเป็นถุงเป็นถังแบบครูเอลลา การใส่เสื้อขนเฟอร์สำเร็จรูปไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ครูเอลลาอยากได้เสื้อที่ทำมาจากขนของ ‘ลูกหมา’ พันธุ์ดัลเมเชี่ยนเท่านั้น

ทันทีที่ ‘เพอร์ดิตา’—สุนัขลายจุดของ ‘แอนิตา แรดคลิฟฟ์’ เพื่อนสมัยเรียนของเธอคลอดลูกออกมา 15 ตัว ครูเอลลาก็มาปรากฏกายในบ้านของตระกูลแรดคลิฟฟ์ทันที เธอเจรจาหว่านล้อมขอซื้อเหมาลูกหมายกครอก แต่เธอก็ต้องหงุดหงิดเมื่อครอบครัวนี้เปลี่ยนใจไม่ยอมขายหมาให้เธอ

เรื่องไม่จบเท่านี้ เพราะครูเอลลาไปว่าจ้างสองคู่หู ‘ออเรส’ กับ ‘แคสเปอร์ บาดุน’ ให้ขโมยลูกหมาทั้งหมดมา หากสำเร็จ ภารกิจการตัดเย็บเสื้อขนเฟอร์ที่ทักถอจากการถลกหนังเจ้าลายจุดตัวจิ๋วก็จะเข้าใกล้ความจริงมากขึ้น เพราะในเวลานั้น ครูเอลลามีลูกหมาอยู่ 84 ตัวแล้ว!

แต่แทนที่เธอจะอยู่นิ่งและไม่ทำตัวให้มีพิรุธ ครูเอลลากลับโทร.ไปหาครอบครัวแรดคลิฟฟ์ แสร้งทำเป็นว่ารู้เรื่องหมาถูกขโมยจากหนังสือพิมพ์ ถามไถ่ความรู้สึกแล้วบอกว่าฉันไม่ได้ขโมยนะเธอ (แต่จ้างคนอื่นขโมยแทน...) จากนั้นก็โทร.ไปเร่งรัดให้สองโจรรีบถลกหนังเจ้าตูบ ก่อนที่เธอจะต้องตาลีตาเหลือกรีบแจ้นออกจากที่พัก เมื่อรู้ข่าวว่าหมาทั้งหมดหายไปแล้ว!

การใช้ชีวิตด้วยแนวคิด ‘ถ้าขาดเฟอร์ฉันตายแน่’ ทำให้การตามล่าหาลูกหมาเป็นภารกิจสำคัญในชีวิตของครูเอลลา (ซึ่งเราไม่รู้เลยว่าขนเฟอร์กับปอดของเธอเชื่อมต่อกันหรือเปล่า อะไรจะสำคัญขนาดนั้น) เมื่อสองโจรที่ว่าจ้างทำงานผิดพลาด เธอก็ออกตามล่าหมาเหล่านั้นด้วยตัวเอง ชีวิตของลูกหมาทั้งหมดจึงต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายเพียงเพราะความบ้าบิ่นของสาวบ้าเฟอร์ ที่อยากปรุงแต่งภายนอกของตัวเองให้ดูดีเท่านั้น
 

อืม...ก็เหมาะสมแล้วที่ชื่อของเธอจะมีที่มาจากคำศัพท์อย่าง Cruel และ Devil

ภาพของครูเอลลาชวนให้คิดถึง ‘เออร์ซูลา’ (ตัวร้ายจาก Little Mermaid ที่พูดถึงไปก่อนหน้านี้) แต่เป็นในเวอร์ชั่นผอมแทนอ้วน ภาพลักษณ์โดยรวมของเธอคือหญิงร่ำรวยที่ดูแก่และซีดเซียว (ทั้งที่เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกับนางเอกเจ้าของหมาลายจุด แต่สารรูปกลับดูเหมือนเป็นยาย) ที่มาพร้อมเสื้อขนฟูฟ่องและควันบุหรี่สีเขียวดูอันตราย รวมๆ กันแล้วก็ดูคล้ายแม่มดอยู่บ้าง (ในเรื่องเธอก็ถูกเรียกว่าแม่มดด้วย)

แต่ความที่เรื่อง One Hundred and One Dalmatians พูดถึงเรื่องราวที่ตามสมัยขึ้นมาอีกนิด ความร้ายกาจของครูเอลลาจึงไปผูกพันอยู่กับประเด็นร่วมสมัยอย่าง ‘เรื่องครอบครัว’ และ ‘ชนชั้น’

แต่โลกของครูเอลลาดันเป็นโลกที่ไม่มีการผลิตอะไรทั้งสิ้น ไม่มีสัญญาณบ่งบอกว่าเธอทำงานหาเลี้ยงตนเอง ไม่มีครอบครัว สถานะชนชั้นและความร่ำรวยของเธอเป็นสิ่งที่ได้มาจากมรดกตกทอดที่มี ‘รสนิยมแบบชนชั้นสูง’ อย่างการเสพติดขนสัตว์ ซึ่งรสนิยมแบบชนชั้นสูงและความร่ำรวยแบบนี้แหละที่ทำให้ครูเอลลาลุกขึ้นกระทำการวิปริตชั่วร้าย  

ยิ่งไปกว่านั้น ‘ความผอมแห้ง’ และ ‘ความแก่’ ของครูเอลลายังแสดงถึงภาวะเหี่ยวแห้งไร้ชีวิตที่สำคัญของผู้หญิง นั่นคือการไม่สามารถผลิตทายาทได้ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับครอบครัวของตัวละครเอกอย่างสิ้นเชิง

หากมองที่ภาพรวมของ One Hundred and One Dalmatians จะเห็นได้ว่าพูดถึงการต่อสู้ดิ้นรนของชนชั้นกลางเป็นหลัก เราจึงเห็นการปะทะกันของคนสองชนชั้นอย่างชัดเจนตั้งแต่แรก ครูเอลลาพยายามใช้เงินซื้อลูกสุนัข (พร้อมดูถูกเหยียดหยาม โดยเฉพาะเรื่องการหารายได้เลี้ยงครอบครัว) ย้ำเรื่องสถานภาพของครอบครัวชนชั้นกลางที่ไม่สู้ดี แต่ในฐานะหัวหน้าครอบครัว โรเจอร์ยังยืนยันที่จะยืนหยัด (ด้วยเสียงสั่นเครือ) ต่อสู้ดิ้นรนประกอบอาชีพนักแต่งเพลง ซึ่งจะไปผลิดอกออกผลได้ในตอนจบของเรื่อง (ขายเพลงจนร่ำรวยระดับรับดูแลลูกหมา 101 ตัวได้)

ดังนั้นในความร้ายของครูเอลลา (ที่คิดจะสังหารหมู่ลูกหมา) จึงมีการแฝงมิติทางชนชั้นอย่างแนบเนียน ด้วยการนำเสนอภาพตัวร้ายที่มาจากชนชั้นสูงผู้เข้ามาทำอันตรายต่อโลกอุดมคติของชนชั้นกลาง (แถมเป็นการวิพากษ์วิจารณ์ชนชั้นสูงนัยๆ ว่าไม่ทำมาหากินแถมยังมีรสนิยมประหลาดอีกต่างหาก)

และในที่สุดก็กลายเป็นชนชั้นกลางที่ได้รับชัยชนะจากการยึดมั่นต่อวิถีของตน