/

/

"เหม็นบุหรี่!"

ทากะฮิโระที่นั่งแหม็บเป็นฟองน้ำขี้เกียจบนโซฟาตัวใหญ่เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมปรายตามองคนรักที่กำลังอัดนิโคตินเข้าปอดแบบเอาเป็นเอาตาย

"โทรุ กูเหม็นบุหรี่" คนตัวเล็กเอ่ยย้ำอีกครั้งเมื่อ (อีเวร) โทรุยังเมินเฉย แถมยังสูบบุหรี่ต่อหน้าตาเฉย สูบเหมือนกลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้สูบอีกแล้วอย่างนั้นแหล่ะ

"ก็หาอะไรอุดจมูกซี่" เขาตอบปัดๆเหมือนทนเสียงน่ารำคาญไม่ไหวและนั่นก็ทำให้ทากะถึงกับปรี๊ด

"ถ้าเสี้ยนนักก็ออกไปสูบที่อื่นเลยไป"

ยามาชิตะ โทรุแค่นหยักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาเดินไปคว้าแจ็คเกตที่วางพาดบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำมาหากินมาสวมและกุญแจ triump จากนั้นก็เดินออกไปทันที

"ล็อกประตูด้วย เวรเอ๊ย!"

ปัง!

ทากะถอนหายใจ ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นขยุ้มผมจนกระเซิงไปหมดเป็นการระบายอารมณ์หงุดหงิด ว่ากันตามตรง..เขาไม่ได้เหม็นบุหรี่ขนาดนั้น และเขาก็ไม่ได้อยากให้โทรุออกไปไหนด้วย แต่ที่ทำไปทั้งหมดก็แค่อยากให้หันมาสนใจกันบ้างก็เท่านั้นเอง ไไหนๆก้อุตว่ามีเวลาว่างตรงกัน ก้อยากจะจู่จี๋ดู่ดี๋ตามประสาแฟนที่นานๆทีจะเจอกันมั้ยล่ะ แต่ก็นั้นละนะ โทรุคือความซื่อบื้อ อิตาซื่อบื้อเอ๊ย!

ทากะมีอาชีพเป็นสจ๊วต ใช้ชีวิตบนฟ้ามากกว่าผืนดิน ส่วนโทรุเป็นนักดนตรี ใช้ชีวิตกลางคืนมากกว่ากลางวัน แน่นอนว่ามันติสต์แตกชิบหายเลย เราทั้งสองไม่มีอะไรที่เหมือนกันหรือน่าจะเข้ากันได้เลย ฟังดูแล้วไม่น่าจะคบกันได้ยืดยาว แต่ปีนี้รักของเรากำลังจะครบรอบสิบปีแล้ว

กลางดึกของคืนเดียวกันนั้น..

โทรุกลับห้องด้วนสภาพกรึ่มหน่อยๆ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งปลุกให้คนตัวเล็กที่หลับสนิทใต้ผ้านวมผืนหนารู้สึกตัวตื่น

"นึกว่าหลับแล้ว" ร่างสูงทักเมื่อเหลือบไปเห็นเจ้าตูบน้อยทากะยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงแทน โทรุไม่ได้สนใจอีกฝ่ายนัก เขามัวแต่ถอดแจ็คเกตออกจากตัว ตามด้วยเสื้อยืดย้วยๆที่ราคาแพงหูฉีกโยนทิ้ง ไม่สนด้วยว่ามันจะไปหล่นอยู่มุมไหนของห้อง

"แฟนหายหัวทั้งคน ใครจะไปหลับลง"

โทรุที่ช่วงบนเปลือยเปล่า หันไปทางทากะ เขาเลิกคิ้วขณะย้อนถาม "แต่มึงเป็นคนบอกให้กูไปไกลๆเองนี่"

"กูประชด โอเคมั้ย"

"..."

"อะไรที่กูประชดมึงไม่ต้องทำตามทุกอย่างก็ได้ปะ? เมื่อไหร่จะเลิกซื่อบื้อวะ เออ เลิกซื่อเมื่อไหร่ปลุกกูด้วยอิผัวเวร!"

ทากะร่ายยาวเพราะโมโหเกินทน โทรุเองก็อารมณ์ร้อนใช่ย่อย เป็นอันว่าคืนนั้นเราก็ทะเลาะกันอีก ท้ายที่สุดสงครามประสาทจบลงด้วยทากะโพล่งไปว่า

อืม นั้นแหล่ะ

จบแบบงงๆ เลิกกันแบบงงๆ

/

"เจอกัน"

"แล้วเจอกัน"

ทากะโบกมือลาเพื่อนร่วมงานในกลางดึกคืนนึง พร้อมลากกระเป๋าเพื่อกลับที่พัก แม้ว่าเหล่าเพื่อนร่วมงานจะพยายามชวนเขาไปดื่มต่อก็ตาม เขาไม่มีอารมณ์อยากจะจอยปาร์ตี้มาซักพักแล้วล่ะ ไม่รู้ดิ ในใจมีแต่ความยุ่งเหยิงวกวนที่หาทางออกไม่เจอ เลยพาลทำให้ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรไปด้วย แค่ลากตัวเองให้ไปทำงานแต่ละครั้งก็ยากเต็มที

ทากะถอดรองเท้า ขว้างกระเป๋า ก่อนจะฟุบตัวนอนแผ่บนเตียงทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อเลย

เพียงแค่คิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เราเลิกกัน น้ำตาก็พาลไหล แต่ไม่--เขาจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว

"ฮือออออออออออออออ ฮ..ฮึกกกก ฮืออออออออออ"

แต่เขาทำไม่ได้ว่ะ อีน้ำตาเวรยิ่งไหลตอกย้ำว่าเขาแพ้ เป็นไอ้ขี้แพ้อยู่อย่างนั้นเกือบทั้งคืน

เลิกก็เลิกกันแล้ว ยังจะตามมาหลอกหลอนให้คิดถึงอยู่ได้ มึงเป็นผีเหรออิโทรุ อิผี อิเปรต อิชิบหายเอ๊ย!!

/

/

"พวกมึงกลับบ้านได้แล้วไป"

"..."

"เดี๋ยวกูเช็ดโต๊ะเอง"

เรียวตะเหล่ตามองร่างสูง สองสามสัปดาห์มานี้โทรุทำตัวแปลกๆ ทำตัวยุ่งๆกว่าทุกที งานในร้านตั้งแต่เช็ดโต๊ะล้างจานยันเช็คบัญชี โทรุแม่งทำหมด แย่งอาชีพคนงานในร้านทำทั้งหมด ไหนจะงานดนตรีของมัน แม่งก็ขยันทำเหมือนคนบ้าระห่ำ

ทำงานเหมือนไม่อยากมีเวลาว่างอย่างไรอย่างนั้น

"มึงเป็นบ้าเรอะ ไปแย่งงานเด็กมันทำไม"

"กูอยากทำ มึงมีปัญหาเหรอเรียวตะ กลับไปพักไปมึงอะ"

"คนที่ควรกลับไปพักผ่อนก็คือมึงอ่ะสัดพี่โท จริง"

"กูอยากทำงาน กูรักงาน"

"ถุ้ย ไม่ใช่ว่าอยากลืมพี่ทากะเหรอ นั่น! มันชะงัก โอ้ยยย! อย่าเตะกู"

"ถ้ามึงยังไม่หุบปากกูจะฆ่ามึง ไป๊ กลับไปหาลูกเหอะไป"

"เออ อยากทำก็ทำไป"

เรียวตะส่ายหน้าก่อนจะโบกมือไล่เด็กคนงานในร้านให้แยกย้ายกลับบ้าน ทิ้งโทรุให้อยู่กับผ้าเช็ดโต๊ะเน่าๆและความฟุ้งซ่านที่ทำงานอย่างหนักในใจ

โทรุถอนหายใจ ครุ่นคิดว่าควรจัดการชีวิตตัวเองยังไงดี เขาไม่เป็นอันทำอะไร (ถึงจะหาอะไรทำเยอะแยะไปหมดก็ตาม) เขาฟุ้งซ่าน เขาเคว้างคว้าง เขาเหมือนขาดอะไรไป

เขาควรทำยังไงดีวะเนี่ย

หลังจากนั่งทะเลาะกับตัวเอง บวกกับรอให้ความคิดฟุ้งซ่านตกตะกอน ท้ายที่สุด เขาก็ได้ข้อสรุป

เขาจะไปตามหาทากะ

เขาจะกลับบ้าน

เขาจะบอกให้อีกฝ่ายรับรู้..ว่าเขารักมากเพียงใด

รอหน่อยนะ ทากะ..ผู้เป็นบ้านของเขา

/

เป็นฟิคสั้นตอนเดียวจบงับ

มีข้อผิดพลาดตรงไหนแนะนำเราด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆที่อ่านค่า ><