ณ ลานกว้างบ้านทรงไทยเรือนหนึ่ง มีหญิงสาวรูปงาม สวมชุดไทยสง่า นั่งพับเพียบตามมารยาทไทย มือขวาหยิบดอกมะลิแรกเกิดที่กระจัดกระจายอยู่บนพานรองรับ มือซ้ายจีบมือจับเข็มมาลัยยาวอย่างระมัดระวัง หญิงผู้นั้นนำดอกมะลิเสียบใส่ปลายเข็มอย่างอ่อนช้อยเหมือนอย่างที่ฝึกมา พลันคิดถึงเจ้าดอกมะลิที่งดงามแต่กลับน่าสงสารยิ่งนัก มิน่าเกิดมามีรูปโฉมเพื่อรองรับความเจ็บปวดอย่างนี้เลย แต่ช่างกระไร เจ้าเกิดมาคุ้มแล้ว เมื่อใดที่ข้าได้เรียงร้อยเจ้าและเพื่อนพ้องของเจ้าเป็นอันเสร็จ เกิดเป็นพวงมาลัย มาลัยของเจ้าจะนำคุณประโยชน์และความดีงามที่ผู้ใดยากจะลืมเลือนได้เลย
รุ่งอรุณวันใหม่ ร้อยมาลัยพวงนั้น ได้มีบริบทอันสำคัญของพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ ณ เรือนละครใหญ่แห่งหนึ่ง มันได้ขึ้นสู่มือของครูบาอาจารย์ผู้มีพระคุณสูงส่ง มีหญิงสาวผู้นั้นน้อมลงกราบ พนมมือดั่งดอกบัวตูม หัวจรดพื้นแนบชิดเท้าครูอย่างประณีต พร้อมเสียงเครื่องดนตรีไทยบรรเลงพร้อมเพรียงอย่างไพเราะ เจ้าและเพื่อนๆของเจ้าคงมีความสุขสำราญไม่น้อย คุ้มกับความเจ็บปวดอันยาวนานนี้
แต่แล้ว ร้อยมาลัยนี้มิอาจอยู่นิรันดร์ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้เกิดขึ้นมาแล้ว ย่อมมีวันโรยราสู่ธุรี เจ้าและเพื่อนของเจ้าที่สดใสในวันนั้น อาจต้องเหี่ยวเฉาในอีกกี่วันไม่ช้า กลับสู่พิภพที่เจ้าได้กำเนิดมา สู่ดอกใหม่ที่พร้อมเติบโตสู่มาลัยบริสุทธิ์พวงต่อไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in