เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เศร้ามากแค่ไหน?Lastyear2015
ช่วงเวลา..ที่จมลงไปในทะเลแห่งความเศร้า
  • ทุกอย่างมันเป็นเรื่องเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง
    วันนี้เป็นวันที่เราออกไปทำงาน ลงชุมชนที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง
    สำหรับคนอื่น เราคงเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก เราเข้ากับเด็กๆได้ดี 
    เรามีมุขตลกตลอด
    เราเฮฮา
    เราหัวเราะเสียงดัง
    เราช่วยอาจารย์ทำงานไม่หยุด
    เราไม่อยู่นิ่ง


    เมื่อกลับถึงห้องในตอนเย็น
    เราเอาแต่นอนนิ่งๆ
    ไม่ขยับตัวเลย เกือบ 2 ชม.
    แล้วเราก็รู้สึกอึดอัด
    เริ่มหายใจติดขัด
    เริ่มด่าตัวเอง
    เราเกลียดตัวเองอีกครั้ง
    เราสมเพชตัวเราเอง

    แล้วน้ำตาเราก็ค่อยๆไหล
    จากไหลนิดหน่อย
    เป็นร้องไห้หนักขึ้น
    ตาเริ่มบวม
    ตัวเริ่มสั่น
    สะอึกสะอื้น
    ฟูมฟาย
    มองอะไรไม่ชัด

    มีแต่ความรู้สึกที่ว่า ...
    ทรมานจัง
    วันนี้เราฝืนไปมากแค่ไหนเพื่อให้ดูมีความสุข
    ทั้งๆที่เมื่อลงชุุมชน หากมีเวลาว่างเราจะเอาแต่นอนอย่างเดียว
    เราจะหลับเพื่อหยุดความคิดบ้าๆของตัวเอง
    เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว
    เรารู้สึกสมเพชตัวเองที่จู่ๆก็เศร้า
    เราเหนื่อยจะร้องไห้
    เราคิดแค่ว่า...หากไม่ต้องมีชีวิตอยู่อีกคงจะดีกว่านี้

    เราเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายคิดวนไปมา
    ดูรูปในอินตาแกรมของตัวเอง ย้อนไปเรื่อยๆ
    จนถึงช่วงเวลาที่มีแต่ความสุข
    แล้วการร้องไห้ก็หนักมากขึ้นเรื่อยๆ

    เพื่อนสนิทเราพยายามดึงเรากลับมา
    แต่เรารู้สึกว่าปล่อยเราไปดีกว่าไหม...
    ไม่เหนื่อยกับเราบ้างเหรอ... ขนาดเรายังเหนื่อยกับตัวเอง

    เพื่อนเรากลับทำให้เรารู้สึกว่าเรามีค่า
    เรามีความหมาย
    เราปกติ
    เราไม่ได้แปลก
    เราคือเรา
    เศร้าก็ช่าง ไม่ต้องฝืน
    อยากร้องไห้ก็ร้อง
    และเพื่อนก็แสดงให้เราเห็นว่า
    เพื่อนไม่ไปไหน
    และไม่ได้รำคาญ หรือ คิดว่าเราเป็นภาระเลย


    ณ เวลานั้น มันตึงเรากลับมานะ
    หลายคนอาจคิดว่าคำพูดเล็กน้อยแค่นี้
    มันจะไปเปลี่ยนช่วงความเศร้าได้มากขนาดนั้นเชียวเหรอ

    มันไม่ต่างจากการที่เรายืนอยู่ปากเหว 
    ความคิดของเราบอกว่า โดดลงไปเถอะจะได้จบๆไม่ต้องทนกับการป่วย
    แต่เพื่อนคนนี้ กลับยื่นมาแล้วบอกว่า
    มึง...เป็นเพื่อนที่ดีนะ มึงเป็นมึง มึงปกติ และไม่ได้ป่วย

    บางครั้งคนเราอาจต้องการใครสักคนมายืนยันว่า เราไม่ได้ต่าง
    หรืออาจเรียกได้ว่า 
    เราต้องการสักคน มาเรียกความมั่นใจของเรากลับมา

    เวลาผ่านไปสักพัก
    น้ำตาหยุดไหล
    ความคิดแย่ๆคลายลง
    ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ
    เราไม่เศร้า
    เราหัวเราะได้
    แม้ว่า ลึกๆเราอาจจะมีความเศร้าที่รอปะทุอีกครั้ง
    แต่ ณ เวลานี้เราดีขึ้นจากเมื่อกี้จริงๆ


    อาการป่วยด้วยซึมเศร้า หรือ ไบโพลาร์
    สิ่งหนึ่งที่ช่วยได้
    คือความเข้าใจจากคนรอบข้าง
    คนที่จะรับฟัง
    คนที่จะคิดว่าเราเป็นเรา
    คนที่จะดึงเราไว้
    คนที่จะเรียกความมั่นใจที่ไม่เหลือของเรากลับมา
    และ
    คนที่ทำให้เรารู้สึกดี และมีความหมาย  


    วันนี้เราขอบคุณแกมากนะ เหม่ง
    ขอบคุณมาตลอดเลยบ่อยจนเราเองยังเบื่อ
    แต่อาจไม่มีคำไหนได้แล้วจริงๆ
    ขอบคุณน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in