“เป็นรูปเพอร์เซโฟนีที่ไม่ธรรมดาเลย” 

“ใช่ไหมล่ะ” กีเดียนยิ้มกว้างกับความคิดเห็นของน้องชายคนเล็ก ก่อนหันหน้าไปทางเพื่อนสนิทของน้องชายที่ยืนมองภาพดังกล่าวอย่างสนใจเช่นกัน “คุณคิดว่าไงบ้าง ไมเคิล” 

“ผมไม่มีความรู้ด้านศิลปะเท่าไหร่หรอกนะ แต่ผมเห็นด้วยกับโทบี้ว่า รูปเพอร์เซโฟนีรูปนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ” เพื่อนของโทบี้ตอบ “ตามปกติแล้ว จิตรกรมักจะวาดภาพฮาเดสฉุดเพอร์เซโฟนีที่ไม่เต็มใจลงไปในนรก เธอมักจะแสดงอาการดิ้นรนหรือตื่นตกใจ แต่ในภาพนี้ ถึงจะดูไม่ค่อยเต็มใจ แต่เธอก็แสดงท่าทีว่าจำเป็นต้องไป เหมือนยอมรับชะตากรรมของตัวเอง” 

“สมแล้วที่คุณได้ชื่อว่าเป็นตำรวจสืบสวนมือหนึ่งของสก็อตแลนด์ยาร์ด” ภัณฑารักษ์ว่า ในขณะที่คนได้รับคำชมเพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ แต่ดูเหมือนว่าเขายังคงมีอะไรค้างคาใจ “มีอะไรหรือเปล่า ไมเคิล”

“ดอกไม้ในภาพ... ว่าไงดี ผมคิดว่ามันแปลกนิดหน่อยที่ดอกไม้ในภาพดูไม่ใช่ดอกไม้ที่บานในฤดูเดียวกัน เพราะเพอร์เซโฟนีเป็นเทพีแห่งฤดูใบไม้ผลิ เพราะฉะนั้น ดอกไม้ในรูปก็ควรจะเป็นดอกไม้ที่บานในฤดูใบไม้ผลิหรือไม่ก็ฤดูร้อน” 

“คุณกำลังมองสิ่งเดียวกับที่ผมมองอยู่เลย ไมเคิล” โทบี้ ฟอล์กเนอร์ที่ยืนฟังอยู่พักใหญ่ออกปากเป็นครั้งแรก “จากความละเอียดของฝีแปรงและรายละเอียดอื่น ๆ ของภาพนี้ ผมไม่คิดว่าคนวาดจะวาดขึ้นมาโดยไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน”

แพทย์นิติเวชขยับเข้าไปพิจารณารูปดอกไม้ในภาพอย่างจริงจังมากขึ้น และเริ่มออกเสียงชื่อของดอกไม้ในภาพออกมาทีละคำตามลำดับจากดอกไม้ที่อยู่ด้านบนสุดของภาพลงมาด้านล่าง 

“ไอริส ลาร์คสเปอร์ ดอกส้ม ไวโอเล็ต ดอกเอลเดอร์ ยาร์โรว์ โอ๊ค เออร์ซีเนีย ดาวเรือง แอปเปิ้ล กุหลาบ ไอวี่ และอลิสซัม” 

คิ้วของโทบี้ ฟอล์กเนอร์ขมวดเข้าหากัน

“พี่ไปได้ผลงานของจิตรกรคนไหนมากันเนี่ย แล้วคนในรูปเป็นใคร”

“คนวาดรูปนี้คือ มาเรีย สกาลัตติ ส่วนคนในรูปคือ มาเรีย ฮาส เซาธ์เวลล์ ภรรยาของลอร์ดเซาธ์เวลล์ สมาชิกสภาขุนนางสมัยศตวรรษที่ 18 เป็นผู้ว่าจ้างให้เธอวาดภาพนี้ขึ้นก่อนที่จะแต่งงานกับลอร์ดเซาธ์เวลล์” กีเดียนบอก “ศิลปินหญิงคนนี้ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักเท่าไหร่ เพราะเธอมักจะวาดภาพต้นไม้และดอกไม้ในเชิงภาพประกอบหนังสือพฤกษศาสตร์ ร่วมกับพี่ชายและสามีของเธอที่เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเธอวาดภาพคนได้และวาดได้ดีด้วย”

“พี่ก็อุตส่าห์ไปประมูลเอาภาพนี้มาจนได้” 

“ไม่ค่อยมีใครรู้จักเธอ พี่เลยประมูลมาได้ กำลังคิดว่าจะให้พิพิธภัณฑ์ยืมจัดแสดงดีไหม เพราะพี่อยากให้งานของมาเรีย สกาลัตติเป็นที่รู้จัดมากขึ้นอีกหน่อย” กีเดียนเล่า “จิตรกรหญิงหลายคนมีฝีมือ แต่ไม่เป็นที่รู้จักเท่าจิตรกรชาย เพราะชื่อของพวกเธอมักจะถูกกลบด้วยชื่อของสามี ชื่อของพี่หรือญาติพี่น้องในตระกูลที่เป็นผู้ชาย”

“ผมเข้าใจนะ แต่ผมคิดว่าภาพเขียนนี้เหมือนเป็นบันทึกส่วนตัวหรือข้อความส่วนตัวของพวกเธอสองคน” โทบี้พึมพำพลางเหลือบมองตาไมเคิล ในขณะที่ฝ่ายหลังมองตอบและพยักหน้าอย่างคนเข้าใจกัน

“นายหมายความว่ายังไง โทบี้” 

“พี่พอจะรู้ไหมว่า มาเรีย สกาลัตติกับมาเรีย ฮาสรู้จักกันได้ยังไง เมื่อไหร่”

“เท่าที่มีคนพยายามสืบประวัติของมาเรีย สกาลัตติจากบันทึกและจดหมายต่าง ๆ ของเธอ มาเรียทั้งสองคนพบกันที่ห้องแสดงภาพและงานเลี้ยง พวกเธอสนิทกันพอสมควรทีเดียว แต่หลังจากฮาสแต่งงาน สกาลัตติก็ย้ายตามสามีของเธอซึ่งเป็นนักพฤกษศาสตร์ไปที่มาเลเซีย เธออยู่ที่นั่นได้สองปี ก็ป่วยเสียชีวิตตั้งแต่ยังสาว เพราะฉะนั้น ผลงานของเธอในฐานะจิตรกรเต็มตัวจึงมีไม่มากและไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก ส่วนมาเรีย ฮาสเองก็ไม่ชอบการออกสังคมนัก แต่เธอก็ทำการกุศลโดยการผลักดันให้ผู้หญิงมีโอกาสเรียนหนังสือหรือเรียนศิลปะ น่าเสียดายที่เธอเองก็อายุไม่ยืนเท่าไหร่เหมือนกัน” 

กีเดียนหยุดพักหายใจแล้วยืนมองภาพของเพอร์เซโฟนีด้วยท่าทีที่จริงจังมากขึ้น

“และช่วงเวลานั้นก็ถูกบันทึกเอาไว้ในทุกอณูของภาพที่มาเรีย สกาลัตติเขียนเอาไว้หมดแล้ว” น้องชายของเขากล่าว และเดินเข้ามายืนมองภาพวาดดังกล่าวข้าง ๆ พี่ชาย “ทั้งช่วงเวลาและข้อความที่พวกเธอบอกกันและกันก่อนที่จะต้องจากอีกฝ่ายไปใช้ชีวิตในแบบที่สังคมกำหนดให้พวกเธอต้องเป็น”

ประโยคสุดท้ายของโทบี้สะดุดหูจนกีเดียนต้องหันมามองน้องชาย

“ดอกไม้ที่มาเรีย ฮาสบอกและดอกไม้ที่มาเรีย สกาลัตติเขียนไว้ในรูปไงครับ” น้องชายของเขาบอกยิ้ม ๆ ในขณะที่เพื่อนร่วมบ้านและเพื่อนสนิทต่างวัยของน้องชายของเขาส่งปากกาที่เหน็บไว้กับกระเป๋าเสื้อให้

“ลองเขียนชื่อดอกไม้ในรูปเรียงลำดับดูสิครับ”

กีเดียนค้นหากระดาษใช้แล้วแผ่นหนึ่ง และทำตามที่โทบี้กับไมเคิลแนะ

Iris

Larkspur

Orange blossoms

Violet

Elder flower 

Yarrow

Oak

Ursinia

Marigold 

Apple blossoms

Rose

Ivy

Alyssum

“ชื่อของดอกไม้พวกนี้มีความหมายในภาษาดอกไม้อย่างงั้นเหรอ” กีเดียนเอ่ยอย่างครุ่นคิด เมื่อกวาดสายตาไปตามชื่อของดอกไม้และพืชพันธุ์ที่เรียงกันอยู่บนกระดาษ แต่แล้วก็ส่ายหน้าสลัดเอาความคิดนั้นออกไป “ไม่สิ ภาษาดอกไม้เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในยุควิคตอเรียน ไม่ใช่จอร์เจียน”

“ไม่ใช่หรอก มันไม่ได้เป็นปริศนาขนาดนั้น” โทบี้บอก “อักษรตัวแรกของชื่อดอกไม้ ชัดเจนในตัวของมันอยู่แล้ว เป็นความลับที่อยู่ในที่ที่เปิดเผยกว่าที่ใครคิด”

น้องชายของเขาพูดถูก ขอเพียงแค่รู้จักชื่อดอกไม้เหล่านี้ ก็จะเห็นข้อความที่บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ของมาเรียทั้งสองคนอย่างชัดเจนและตรงไปตรงมาอย่างที่สุด

I LOVE YOU, MARIA

เป็นข้อความที่มาเรีย ฮาสบอกแก่มาเรีย สกาลัตติและมาเรีย สกาลัตติตอบกลับแก่มาเรีย ฮาส

พวกเธอต่างรู้ดีว่า นับแต่ช่วงเวลานี้ต่อไป พวกเธออาจไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้พบกันอีก มีเพียงสิ่งที่ระลึกถึงกันสิ่งนี้เท่านั้นที่พวกเธอจะบันทึกความทรงจำของทั้งสี่ฤดูที่พวกเธอเคยใช้ร่วมกันเอาไว้ในภาพวาดและมวลดอกไม้เหล่านี้เท่านั้น ก่อนที่ช่วงเวลาที่ความรักผลิบานเหมือนดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิและฤดูร้อนจะโรยราเมื่อเทวีเพอร์เซโฟนีจำต้องย้ายจากผืนดินสว่างไสวไปอยู่ในปรภพอันมืดมนกับชายที่เธอไม่ได้รักตั้งแต่แรก 

“ตอนนี้ พี่ก็รู้แล้ว” โทบี้ ฟอล์กเนอร์เอ่ย “พี่จะตัดสินใจว่าจะทำอะไรกับภาพนี้ต่อไปก็ขึ้นอยู่กับพี่แล้ว”