ช่วงตอนทำงานเราซื้อกล้องถ่ายรูปมามันดีมาก เราใส่ใจกับมัน มันดึงความสนใจเราไปได้ดี เรารู้สึกเพลิดเพลิน ออกเดินทางหาที่ถ่ายรูปหัดถ่าย หัดแต่งภาพ มันช่วยดึงเราขึ้นมาได้ดีจริงๆ

    วันนั้นเป็นวันหยุด เป็นวันอาทิตย์เราจำได้ดี เราต้องกลับหอเพราะวันรุ่งขึ้นเราต้องทำงาน ตอนนั้นเหมือนทุกอย่างดีขึ้น พ่อ แม่ น้อง จะไปเที่ยวด้วยกัน.     

       จนเราถึงหอช่วงเย็น น้าโทรมาให้กลับไปหาแม่ได้มั้ย แม่ร้องไห้ไม่หยุด และก็เพ้อ หลบอยู่มุมห้อง เรารีบกลับไป สิ่งที่เราเห็นคือแม่ร้องไห้อยู่มุมห้องมีอาการเพ้อไม่หยุด พูดแต่ว่ากลัว ไม่อยากอยู่แล้ว เรียกหาย่า เรียกหาน้อง เราไม่รู้จะทำยังไง แม่ไม่สนใจเราเลย ภาะนั้นมันติดตาเรามาก เรากลัวมาก กลัวจะไม่ได้แม่กลับมาอีกแล้ว

      วันรุ่งขึ้นเรา น้า แล้วก็น้องพาแม่ไปหาหมอ แม่ไม่ยอมพูดเหม่อลอย แล้วก็ได้พบจิตแพทย์ สรุปว่าเป็นโรคซึมเศร้า ต้องกินยา และหาหมออย่างสม่ำเสมอ แม่ยังมีอาการซึมอยู่บ้าง กินข้าวก็ไม่ค่อยได้ บางครั้งเราก็หงุดหงิดใส่แม่ เราไม่ทันได้คิดเลยว่าคงรู้สึกแย่ หนูขอโทษนะ

       วันเวลาผ่านไป แม่ค่อยๆดีขึ้น เราได้แม่คนเดิมกลับมาแล้ว แต่เป็นเราที่เเย่ลงไปเรื่อยๆ แบบไม่รู้ตัว 

หรืออาจจะรู้ แต่ก็เราปล่อยมันไว้แบบนั้น