ขยำ..

  มินฮยอนขยำจดหมายในมือทิ้งอย่างหัวเสีย

  กระดาษราคาแพงระยับประดับตราตระกูลถูกส่งมาถึงเขาเมื่อเช้านี้

  - จงกลับ พาอาหารของเจ้ามา อย่าคิดขัดขืน –

  ทั้งๆ ที่พยายามหลบซ่อนและปิดบังเป็นอย่างดี

  ทางนู้นยังหูตาไวเสียจนหาเจอจนได้

  น่าหงุดหงิด แต่จะขัดคำสั่งคงไม่ได้

  เพราะนั่นหมายถึงความปลอดภัยของอีกคน

  ช่วงขายาวสาวเท้าไปยังห้องที่อีกฝ่ายอยู่

  เปิดบานประตูเข้าไปด้านใน

  แพทริคกำลังหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สีขาว

  ร่องรอยที่มินฮยอนได้ทำเอาไว้บนเรือนร่างอีกฝ่ายยังคงเด่นชัด

  ปลายนิ้วเย็นสางผมนุ่มมือ ปัดออกให้พ้นใบหน้า

  ทันทีที่สัมผัสหน้าผากมน ไอความร้อนกระทบผิวกายเย็บเฉียบ

  มันไม่ใช่อุณหภูมิปกติของอีกฝ่าย ลมหายใจร้อนขึ้นกว่าเคย

  บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายนั่นไม่สบายเสียแล้ว

  .

  ร่างขาวเนียนขยับตัวอย่างเชื่องช้า

  ความเมื่อยล้าเกาะกุมไปทั่วทั้งเรือนร่าง

  หัวหนักจนมึนเบลอไปหมด

  “ลุกไหวหรือเปล่า ?”

  เสียงนุ่มอันคุ้นเคย ดังขึ้นไม่ห่างนัก

  แม้ว่าแพทริคจะไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง

  แต่ก็รับรู้ได้ว่าเป็นเสียงของใคร

  “ฉันเอาซุปมาให้ ลุกขึ้นมากิน จะได้กินยา”

  “คุณรู้จักยาด้วยเหรอ ?”

  “ถึงฉันจะไม่ใช่มนุษย์เหมือนอย่างเธอ

  แต่ฉันก็อยู่มานานพอที่จะเรียนรู้และปรับตัว”

  แพทริคลืมตาขึ้นมองสิ่งตรงหน้า

  มินฮยอนยกถาดที่มีถ้วยซุปมาวางไว้ยังโต๊ะข้างเตียง

  พร้อมกับแก้วน้ำ และยา ที่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายไปหามาเมื่อไหร่

  ร่างเนียนขาวเลื่อนตัวขยับพิงหัวเตียง

  รับซุปในถ้วยจากมืออีกฝ่ายมาถือไว้เอง

  แม้จะยังมีอาการสั่นเพราะไม่มีแรง

  แต่แพทริคยอมที่จะทำเองดีกว่าให้อีกฝ่ายช่วย

  “ฉันช่วย”

  แพทริคเหลือบสายตามองอีกฝ่ายที่ตั้งท่าจะเข้ามาช่วยถือถ้วยซุป

  มือขาวเลื่อนขยับหนี เป็นเชิงปฎิเสธในทันที

  คงเป็นเพราะเห็นว่ามือของเขากำลังสั่นเกินไปล่ะมั้ง

  ถึงได้อย่างเข้ามาช่วยเพราะกลัวว่าจะหกเลอะเทอะสร้างความลำบากให้อีก

  “ผมทำเองได้ครับ”

  บรรยากาศในตอนนี้เข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

  แพทริคฝืนกินไปได้อีกไม่กี่คำ ก็ขอยอมแพ้

  ส่งถ้วยคืนให้แก่อีกฝ่าย ก่อนจะรับน้ำและยามากิน

  “แพทริค..”

  “ผมอยากพักแล้วครับ”

  แพทริคเลือกที่จะสอดตัวซุกเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาแทนการเผชิญหน้า

  เขายังไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรทั้งนั้น

  สมองตอนนี้เหนื่อยล้าเกินกว่าจะคิดอะไรให้มันวุ่นวาย

  ขอพักหน่อย..

  ขอให้มีแรงมากกว่านี้อีกหน่อย..

  “ฉัน.. แค่จะพูดในสิ่งที่ฉันควรพูด”

  “...”

 “ฉันขอโทษ..

  เธอไม่ควรที่จะโดนทำแบบนี้

  ฉันแค่เป็นห่วง..”

  “...”

 “ไว้เธอหายแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีก็แล้วกัน

  หายไวๆ นะแพทริค”

  ปลายนิ้วเรียวลูบไล้เส้นผมนิ่มของอีกฝ่ายที่โผล่พ้นปลายผ้าห่ม

  เอื้อนเอ่ยอย่างจริงจัง

  ก่อนจะขยับลุกจากเตียง เพื่อออกไปด้านนอก

  แต่ยังไม่ทันที่จะขยับไปไหน

  มือของแพทริคก็กระตุกดึงชายเสื้อมินฮยอนเอาไว้เสียก่อน

  “ช่วยอยู่จนกว่าผมจะหลับได้ไหมครับ”

  จริงๆ ไม่ได้หวังคำตอบอะไรจากอีกฝ่ายมากนัก

  เพราะไม่แน่ใจในความสำคัญของตัวเอง

  แต่.. ถ้าอีกฝ่ายจะช่วยอยู่ด้วยกันก่อน

  อยู่ต่ออีกหน่อย ..ก็คงดี

  รู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายได้กระทำเอาไว้กับตัวเขามันไม่ดี

  แต่ให้ทำยังไงได้ ก็ยอมให้ไปหมดแล้วตั้งแต่เห็นหน้า

 ได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะเอ็นดูเขามากกว่านี้หน่อย

 อย่ารุนแรงเหมือนอย่างเมื่อวานบ่อยนักเลย

  ... มันทำให้หัวใจเจ็บจนแทบทนไม่ไหว

  “ได้สิ นิ่งเสีย ฉันจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน”

  มินฮยอนเอ่ยแผ่วเบาข้างใบหูอีกฝ่าย

  ขณะขยับตัวสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

  รวบตัวแพทริคเข้ามาตระกองกอดไว้แนบอก

  ลูบไล้แผ่นหลังเปลือยเปล่าและเส้นผมนิ่มมือเป็นเชิงกล่อม

  เพียงไม่นาน..

  คนป่วยก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

  จมอยู่ในอ้อมกอดแกร่งที่ไม่จากไปไหน

  ดั่งที่ได้สัญญาเอาไว้

.

tbc.

เนื้อหาก่อนหน้านี้อยู่ใน tw; @J_HB0304

by จอเอง

.