เวลาเริ่มนับถอยหลังด้วยตัวของมันเอง จากสามสิบวัน ยี่สิบวัน สิบวัน จนตอนนี้เวลาเหลือแค่เลขโดดๆ ก็อาจจะโดดเดียวเหมือนความรู้สึกของเราตอนนี้ละมั้ง เอาจริงฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าต้องรู้สึกตื่นเต้น หรือโล่งใจอย่างที่ใครๆบอกมารึเปล่า เอาเป็นว่าก็กังวลใจนั้นแหล่ะว่า "เงินที่เหลือจากนี้จะเป็นอย่างไร ในเศรษฐกิจแบบนี้อ่ะนะ" นี้เกริ่นมาเรื่องเครียดเกินไปป่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้ก็ภาวนาให้บริษัทสักที่ ที่ฉันส่งใบสมัครไปรับเข้าทำงานด้วยเถิด (ส่งไปที่เดียวนั้นแหล่ะ :) )
26/5/2563
ฉันนั้งรอคอยเสียงโทรสัพท์ดังทั้งวัน ก็ไร้เสียงเรียกเข้าใดๆ ความหวังที่เดียวที่ริบหรี่ก็น่าจะใกล้หมดลงพร้อมๆกับเวลา ณ ที่แห่งนี้ เช่นกัน การไปทำงานในแต่ล่ะวัน มันช่างยาวนาน เสียว่าเวลาจะไม่หมดลงในวันนี้ งานในส่วนที่ฉันต้องรับผิดชอบ ก็ช่างมีน้อยนิดเสียจนว่าจะหมดลงให้ได้ เดี๋ยวก่อนนนนน ถ้างานหมดลงวันนี้ แล้วอีกสี่วันที่เหลือฉันจะนั้งโง่ๆทำอะไรเล่า ความน่าเบื่อหน่ายมากขึ้นทุกทีพร้อมอาการ หาวนอนอย่างเซืื้องซึม ฉันต้องดึงเวลาการทำงานให้เนิ่นนานที่สุด เพราะฉันจะไม่มีอะไรทำไงเล่า นี้เราต้องมานั้งรู้สึกผิดกับการจะไม่มีงานตอนที่ใกล้จะออกด้วยเหรอเนี้ยยยย
วันนี้ วันที่ 30/5/2563
" สิ้นสุดการทำงานเวลา 17:30 "
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in