กลายเป็นคนเสพติดท้องฟ้าหม่นๆไปเสียแล้ว ฉันควรจะยินดี หรือ เสียใจกับตัวเองดีนะ

เพราะทุกวันฉันได้แต่เฝ้ามอง รอคอยกับสิ่งที่ไม่เคยแน่นอน และ คงอยู่ตลอดไป

วันแล้ววันเล่าที่ฉันเฝ้ามองหา สบตากับแผ่นฟ้าสีน้ำเงินที่มีเมฆสีขาว เป็นก้อนๆน่ารัก

ลอยตัวเรียงรายกัน ท่ามกลางแสงแดดที่สาดส่อง ที่คอยเปลี่ยนรูปร่างเมื่อเวลาผ่านไป

มันเหมือนกับตัวฉันกำลังยืนมองภาพวาดศิลปะของศิลปินชื่อดังอยู่ในพิพิธภัณฑ์อันเก่าแก่

ที่ถูกสร้างไว้เมื่อประมาณหลายร้อยปีที่แล้ว แต่ความงดงามของภาพวาดเหล่านี้ยังคงอยู่ในสภาพดี

ไม่เสียหาย ชึ่งศิลปินคนนั้นที่ฉันว่าก็คือ ธรรมชาตินั่นเอง 

ธรรมชาติเป็นผู้ที่คอยสร้างสรรค์ และ บรรจงสี วาดภาพเหล่านี้ขึ้นมา

 ฉันว่ามันเป็นสิ่งที่วิเศษอย่างหนึ่งสำหรับตัวฉัน

 เพราะฉันคิดว่าท้องฟ้าคือศิลปินคนหนึ่งที่ฉันชื่นชอบ

ฉันไม่จำเป็นต้องไปไหนไกล ก็มีภาพวาดสวยๆที่ไม่เคยช้ำกันให้ได้ดูทุกวัน 

        ...  ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... 

' ฟ้าหม่นควัญบุหรี่ '

ใต้สะพานก่อนฝนตก ลมแรง และ อากาศเย็นขึ้นมาทันใด

ทั้งที่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังร้อนระอุอยู่เลย

พอมองขึ้นไปข้างบนฉันก็พบเธอ

การปรากฏดตัวของเธอ นั้นช่างน่ากลัว

เพราะเธอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่ปรารถนาที่จะได้ยิน

และ ส่งสายฟ้าลงมาฉาดใหญ่เป็นระยะ ระยะ

 คุณท้องฟ้าที่สดใสในวันก่อนทำไมวันนี้ถึงดูเศร้าและน่ากลัวจัง

บรรยากาศเหมือนมีใครหยอดสีเทาใส่ลงในถาดจานสีฟ้า

ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกอีกใบ ที่ดูน่ากลัวนะแต่ก็รู้สึกชอบ

ไม่รู้ว่าทำไม.....

ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันมักจะคิดเสมอว่าคุณนะน่ากลัว

เหมือนปีศาจที่กำลังจะกลืนกินโลกทั้งใบเข้าไป

ฉันไม่ชอบที่คุณปรากฏดตัวออกมาให้ฉันเห็น

ฉันกลัวที่จะได้ยินเสียง กลัวที่จะเห็นหยดน้ำตาที่หล่นลงมาจากในตาของคุณ

มันดูเศร้า แล้วพลอยทำให้ฉันรู้สึกเศร้าและเหงาร่วมไปกับคุณด้วย

' แค่ฟ้าครึ้มๆสีหม่นไม่กี่ร้อยไมล์แต่มีผลต่อความรู้สึกของคนๆหนึ่งได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ..'

แต่พอบางเรื่องได้เกิดขึ้นกับฉัน มันทำให้ฉันปรารถนาที่จะได้พบคุณอีกครั้ง

เพราะฉันรู้ว่าคุณไม่ได้เศร้า และไม่ได้เหงาอย่างที่คนอื่นเขาพูดกัน

ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยากเป็นทะเลสีดำหรอก คุณเกลียดตัวเองที่ไม่เคยส่องสว่างให้ผู้คนได้ชื่นใจ

คุณไม่สดใสอย่างที่ใครๆต้องการ เอาแต่ร้อง และหลั่งน้ำตาไม่หยุดหย่อน

คุณต้องการจะเป็นท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง ที่ผู้คนมองมาที่คุณแล้วพบว่า

มีก้อนเมฆสีขาว ที่เป็นประกายเมื่อแสงแดดมากระทบตัวคุณ

มีฝูงนกที่บินอยู่มากมายที่อยากเข้ามาทักทายคุณ และทำการแสดงให้คุณดู

แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่เวลาจะผ่านไปกี่ร้อยปีก็ตาม คุณก็คือฟ้าหม่นสีควัญบุหรี่อยู่ดี

แต่คุณไม่ต้องเสียใจไปนะ เพราะฉันเข้าใจคุณ ก็มันคือธรรมชาติของคุณนิ

ขนาดท้องฟ้าอันสดใสที่คุณว่า บางครั้งยังแอบมาร้องไห้ให้ฉันเห็นเลยนะ

รู้มั้ยว่าทำไม ฉันถึงได้ชอบคุณมากหนัก

เพราะว่าถ้าคุณเสียใจ คุณก็แค่ร้องออกมา

เพราะว่าถ้าคุณเจ็บปวด คุณก็แค่แสดงมันออกไป

คุณไม่สนว่าใครจะมองคุณอย่างไร

ไม่เหมือนกับฉันที่เสียใจแค่ไหน ก็ไม่กล้าที่แม้แต่จะพูดว่า ฉันเสียใจนะ

ฉันไม่ร้องไห้ หรือส่งเสียงใดๆออกมา

ได้แต่เก็บเงียบ และ ปกปิดความรู้สึกเหล่านั้นเอาไว้ไม่กล้าให้ใครเห็น …

ในวันที่คุณไม่สดใส ในวันที่คุณไม่มีแสงสว่างไม่มีแม้แต่เมฆสีขาว มองไม่เห็นสิ่งใด

แต่ฉันมองเห็นคุณชัดเจนที่สุด คุณท้องฟ้าสีหม่นควัญบุหรี่ของฉัน

‘  ถ้าคุณชอบสีฟ้า แล้วคุณชอบมองท้องฟ้าหรือเปล่า

ท้องฟ้าของคุณเป็นสีอะไร ?‘

"i can't fall in love with the sky, 

if I know nothing about the ocean.

 The same way I can't fall in love with your skin,

 if I know nothing about your soul."- R.M darke

Story by the moon

#Story #sky #cloud #you