จนวันหนึ่งความคิดที่ว่านี้มันก็ค่อยๆหายไป เหมือนความรู้สึกมันบอกว่า แกควรออกไปฟังเพลงข้างนอกบ้างนก็ได้นะ เหมือนกับว่าอยากไปที่ไหนสักแห่งที่ๆไม่เคยไป และไม่มีใครรู้จักเราที่ๆเป็นป่า มีแม่น้ำและ ภูเขาอะไรก็ได้ในตอนนั้น พอความรู้สึกบอกอย่างนั้นเราก็ทำตามที่คุณความสึกบอกเรา ในวันเดียวที่คิดได้นั้นเราก็รีบเก็บของแล้วออกเดินทางทันทีชึ่งจำได้ว่าตอนนั้นเราโกหกแม่ว่าเราไปกับเพื่อนๆแต่ความจริงแล้วเราไปคนเดียว

เราชอบไปคนเดียวชะมากกว่า แล้วที่ๆเราไปนั้นก็เดินทางประมาร 5ชั่วโมงกว่าๆเราเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวแล้วในตอนนั้น ถ้าถามว่ากลัวมั้ยที่มาคนเดียวแบบนี้

ก็กลัวนะแต่เรากลัวว่าเราจะไม่ได้ทำตามความรู้สึกของตัวเองมากกว่า เราขึ้นรถมาถึงที่พักก็ค่ำพอดีเราเลยนอนเก็บแรงไว้เดินป่าในวันพรุ่งนี้

ตอนเช้าเราก็เตรียมของแล้วออกเดินทางเข้าป่า ไปพร้อมกับใครก็ไม่รู้เค้าเป็นชาวต่างชาติพร้อมแฟนสาวที่ชอบเดินป่าเหมือนกัน เรายังจำได้เลยว่าความรู้สึกตอนนั้นมันเป็นยังไง 
เราข่อนข้างเป็นผู้หญิงตัวเล็กแรงไม่มาก พลังงานก็น้อยหนิดๆหน่อยๆก็เมื่อยแล้วแต่การเดินเข้าป่านั้นเราสู้ตาย เพราะเราชอบบรรยากาศ ชอบต้นไม้ ชอบนก ชอบที่จะได้ยินเสียงนกจริงๆในป่า 
ระหว่างทางเดินเราก็ได้พูดคุยกับคนต่างชาตินะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้างแต่รวมๆแล้วคือเราสื่อสารกันเข้าใจอยู่ เราจำได้ว่าตอนนั้นเค้าถามว่า ‘ทำไมมาคนเดียวละไม่กลัวอะไรบ้างเลยเหรอ?’ เราก็ตอบเค้าไปว่า ‘เราแค่อยากมาเดินเล่นคนเดียวเพื่อว่าจะคิดอะไรเจ๋งๆออก และเราจะกลัวทำไมในเมื่อป่าที่เรามาเดินมันมีคนคุ้มครองและดูแลอยู่ ปลอดภัยแน่นอนเชื่อไอสิ555' 


แล้วเราต่างก็เดินไปตามทางของตัวเอง เค้าเดินห่างเราไปไกลแล้ว เค้าไม่ได้รอเรา เราก็ไม่ได้บอกให้เค้ารอ ความตั้งใจของเราก็คือ เราแค่จะมาเดินเล่นเฉยๆเมื่อยแล้วก็พัก อยากทำอะไรก็ทำ
อยากกลับตอนไหนก็กลับไม่มีใครว่าด้วย
คือความรู้สึกมันอิ่มมากเลยนะ ยิ่งได้ฟังเพลงที่ตัวเองชอบในช่วงหยุดพักเดินไป สลับกับการได้ยินเสียงของหัวใจที่เต้นแรงแล้วมันก็ยิ่งดีอะ มันบอกไม่ถูกเลยจริงๆ
ขากลับเราก็เดินช้าๆชิลๆ แวะถ่ายรูปหนิดหน่อยเพื่อเก็บความทรงจำ เราอยากจะเก็บมันไว้ทุกๆโมเม้นในตอนนั้นเลยจริงๆ อากาศก็ดีมากอยากจะห่อกลับบ้านไปด้วยเลย ถ้าทำได้อะนะ มันดีมากดีชะจนคิดว่าทำไมเราไม่ออกมาเที่ยวบ้างวะ ทำไมปล่อยให้ตัวเองนอนเหงามาได้นานขนาดนี้ 


แล้วเราก็กลับบ้าน…


เชื่อมั้ยว่าการเดินป่าในครั้งนั้นได้ทำให้เราได้อะไรบางอย่างจากมันสิ่งหนึ่งที่เราได้มาก็คือ มันทำให้เราลบความคิดผิดๆในเมื่อก่อนของเราก็คือการไปเที่ยวคนเดียวมันน่ากลัว ไปคนเดียวมันไม่สนุกเท่าไปกับเพื่อนๆหรอก..ๆลๆ 


แต่เราอยากจะบอกกับคุณว่าถ้าหากคุณไม่เคยลอง คุณก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง มันคุ้มค่าแค่ไหนที่ได้ทำตามความต้องการของตัวเราเอง แต่ในที่นี้เราไม่ได้บอกว่าไปกับเพื่อนไม่สนุกนะ แค่เราจะบอกคุณว่า ถ้าคุณไม่เคยลอง ไม่เคยได้สัมผัสคุณก็ลองทำดูนะ เพื่อมันจะทำให้คุณรู้สึกดีไปอีกแบบเหมือนที่เรารู้สึกในตอนนั้น

ในหนึ่งปีเราจะต้องไปให้ได้ในสักที่ ที่เราอยากจะไป ขึ้นเขาบ้าง เดินป่าบ้าง
ชอบไปโดยที่ไม่บอกใคร และ ก็ไม่ค่อยได้พูด หรือ เล่าให้ใครฟังเลยชึ่งเราชอบทำแบบนี้ไปแล้ว 

" เราแค่อยากจะเปลี่ยน November ที่ใครๆก็บอกว่า เพราะมันหนาวเลยชอบนอนในห้องชะมากกว่าออกไปข้างนอก ที่ใครๆก็บอกว่าทำให้นึกถึงความเศร้านั้น เป็น November ที่น่าจดจำให้กับตัวเราเอง"


---



กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ เราได้หลงรักพฤศจิกายนไปแล้ว เป็นเดือนแห่งความทรงจำของเราไปแล้ว ขอบคุณเพลง what 2 do ของคุณ Dean มากๆ ที่ทำให้การเดินป่าของเราน่าเดินมากขึ้นแล้วก็ขอบคุณเพลง you make blue. ของ The living Sisters ที่ทำให้พฤศจิกายน ของเราน่าจดจำ ^^








เพราะ Nomember = November + My memory ?

ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน และ ติดตามนะ :)

Story by the moon