"โทษค่ะ นี่แฟนฝุ่นใช่ไหมคะ" 

ยังไม่ทันได้วางปากกาลงจากคำว่า "ข้าวหมูกรอบผงกะหร..." สัมผัสเบาสะกิดตรงไหล่ เธอหันไปเจอผู้หญิงดวงตาตุ๊กตา ผมประบ่า ยิ้มเฉยๆ ให้กับท่าทางเก้กังในร้านอาหารตามสั่งของทั้งคู่

"ออววว์"

เป็นคำตรงกลางระหว่าง อืม กับ โอะ ผิดแปลกกว่าหมูกรอบผัดผงกะหรี่ก็คือไอเด็นติตี้ของตำแหน่งนั้น เธออาจจะต้องตอบ อืม ไปก่อนเพื่อยืนยันสถานะว่าคือมนุษย์คนเดียวกับที่คนทักเข้าใจ ไม่ได้ทักผิด หรือไม่ก็ โอะ ไม่ใช่ ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แต่นั่นก็ดูจะเหวอไปหน่อยสำหรับการเริ่มต้นทักทายใครสักคน

"มาเที่ยวเหรอคะ"

"อ่าาา" เหมือนจะถามง่ายแต่ทำไมคิดคำตอบยาก ใช่ เธอมาเที่ยว และ ไม่ใช่ เธอไม่ได้แค่มาเที่ยวแต่เธอมาทำงานด้วย ในที่ที่ตัวเองสามารถล่องหนไปจากความประสาท ไปจากข้าวผัดกะปิเม็ดมะม่วงหิมพานต์ต่างๆ หรือน้ำหวานรสเผ็ดในย่านที่อยู่ในความทรงจำในช่วงหนึ่ง

"เฮ้ย ขอโทษนะคะที่อยู่ดีๆ มาทักแบบนี้" 

"ไม่ๆ ไม่เป็นไร เราไม่ได้มาเที่ยวเสียทีเดียว ก็มาทำงานด้วย ปนๆ กันไป วันไหนมีอารมณ์ปั่นงานก็ทำ" เธอเติมสระอีไม้เอกให้กับ หมูกรอบผัดผงกะหรี่

"อ๋อ เราก็มาเที่ยวเหมือนกัน"

"มาคนเดียว?"

"มากับแฟนค่ะ"

"อ่อ"

" กับเพื่อนด้วย นั่งอยู่ตรงนู้น แถวนี้ไม่ค่อยมีไรกินเลยอะเลยต้องมากินนี่"

"อือ ยังไม่เปิดกันมั้ง เช้าเกิน" เช้าเกินกว่าต้องมาคุยหัวข้อนี้ในร้านข้าวที่มีแต่ฝุ่นจากงานก่อสร้างข้างๆ 

"เห็นเพิ่งออกงานมาใช่มั้ยคะ เพื่อนเราชอบมาก บอกว่าตลกดี แต่ไม่รู้ว่าพี่ทำส่วนไหน"

"อ๋อ เราทำเบื้องหลัง หลักๆ ทำพร็อพแต่ก็ทำปนๆ กะเขาไปแหละ แต่มันไม่ตลกนะเราว่า"

"อ่อ" 

เดดแอร์ เธอนึกถึงนกที่ร้องแข่งกับเสียงคอมเพรสเซอร์แอร์เมื่อเช้า

"คิดว่ามันเฝื่อนๆ มุกก็ผิดจังหวะ จะตลกคาเฟ่ก็ไม่ใช่ จะซิทคอมก็ไปไม่ถึง"

"ไม่หรอกๆ ยังไม่ได้ดูเลย เดี๋ยวจะหาเวลาดูนะ แต่เรื่องนี้ฝุ่นไม่ได้ทำใช่ปะ"

จริงๆ เธอก็มีสิทธิเซ็งแต่ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเท่าไหร่ มันช่วยไม่ได้ที่ความสัมพันธ์พิเศษจะเชื่อมเพื่อนของคนที่เคยรักกันเอาไว้ พอบังเอิญเจอคนของอีกฝ่ายจึงไม่มีอะไรให้คุยนอกจากเรื่องของคนที่ต่างฝ่ายต่างรู้จักเหมือนกัน แปลกที่เรื่องคุยแคบเท่านั้นเลย

เธอคิดว่ามันน่าจะมีอีเมล์คู่ขนานที่ทำหน้าที่ส่งข่าวยิบย่อยไปบอกคนรู้จักร่วมกันทั้งหมดว่าตอนนี้เลิกกันแล้ว เคยรู้จักกันจริงไหมก็ยังไม่แน่ใจ ทุกวันนี้เฟสบุ้กยังแจ้งเตือนให้แอด mutual friends ที่ไม่อยากรู้จักอยู่เลย บทสนทนาแบบนี้สร้างความหงุดหงิดแบบขยักขย่อนเหมือนแขนหักใส่เฝือกแต่คันแผลข้างใน ควรจะสร้างภาระให้โลกรู้สึกหนักจนต้องมาแก้ไขแยกพื้นที่มนุษย์ 

แต่เอาเข้าจริงจะโยนทุกอย่างให้โลกก็ดูจะขี้แพ้มากไปหน่อย โลกไม่ได้เกี่ยวอะไรขนาดนั้น เป็นปัญหาของเธอคนเดียวนั่นแหละที่ยังหัวเราะกับมันไม่ได้เต็มเสียง

"เปล่า เราทำคนเดียว" 

'วิธีการกระตุกกล้ามเนื้อเพื่อยิ้มอ่อนเวลาเจอคนมาทักเรื่องแฟนเก่า 101' อะไรก็ว่าไป เธอควรจะกลับไปอ่าน The origin of species อีกรอบ

"อ่อ แล้วมาอยู่นานเท่าไหร่คะ ฝุ่นไม่บ่นเหรอเนี่ยเที่ยวบ่อย"

หรือไม่ก็หนังสือธรรมะสักเล่ม

เธอยิ้ม จ่ายตังให้ป้าพร้อมรับถุงหมูกรอบแกงกะหรี่มาแขวนไว้ที่แฮนด์มอเตอร์ไซค์

"ไม่อะ คงรู้มั้งว่าพูดไปก็ทำไรไม่ได้อยู่ดี"

ควรรีบกินก่อนที่หมูกรอบผัดผงกะหรี่จะเย็น 101