"เราอาจจะเอาผิดอะไรกับคนตายไม่ได้ แต่ทำไมไม่ไปแบบคลีนๆ วะ" ควันฉุยลอยจากเมรุเหมือนมีใครอบขนมปังทิ้งไว้แล้วลืมปิดเตา อากาศแห้งหนาว ถึงจะไม่เหมาะกับการเฉลิมฉลอง แต่ก็ไม่ได้เหมาะกับความตายเช่นกัน ควันไม่มีกลิ่น-สีเทา-ลอย ปล่อยความเขลาทิ้งๆ ขว้างๆ ไว้บนโลก
"แบบไหนถึงเรียกว่าคลีน ตายก็คือตายปะ"
"ก็เคลียร์เรื่องที่ทำไว้บ้าง ไม่ใช่ทิ้งๆ ไว้แล้วก็ตายทั้งอย่างงี้"
"สายตาแบบนั้นคือไรวะ" คู่สนทนาปล่อยคิ้วยับยู่ใส่เธอ ทำหน้าเหมือนว่าอยู่กันคนละมิติความเข้าใจ
"โทษคนตายเนี่ยนะ แดกเบียร์ในงานศพเขาด้วย ถ้ากูเป็นฟืน กูจะมาบีบคอมึงคนแรก" ไม่มีใครหัวเราะ เธอกระดกเบียร์ยกสุดท้าย โสคราติสบอกว่าความตายอาจจะเป็นพรที่ดีที่สุดที่มนุษย์จะมีได้
"ตอนคบกันก็ไม่นานนะ ทำไมตายแล้วใจหายจังวะ"
"ถ้ามึงตายกูก็ใจหาย มึงเอาเรื่องใจหายใจไม่หายมาวัดเรื่องความตายได้ไง" ไม่รู้ว่าบนฟ้าคือเมฆหรือควัน หรือความสัมพันธ์ที่ไม่เคยจับต้องได้จริง เธอแหงนหน้ากระพริบตาไม่หยุด
"กูรู้สึกไม่สบายใจ ถึงมันจะจบสวย แต่ก็มีเรื่องตั้งมากมายที่ยังไม่ได้ทำด้วยกัน" เธอนึกถึงทริปยุโรป โปรเจ็กต์กระเป๋าผ้า หรือการไปดูคอนเสิร์ตลูกทุ่งด้วยกันที่งานวัดสักแห่ง หรือแม้กระทั่งการนั่งโง่ๆ ในเก้าอี้หน้าซูกิชิ ตอนนี้อากาศหนาว เธอกับเขาเคยกอดกันแล้วกลิ้งไปมาในห้องแคบ
"แต่จริงๆ ก็ทำไปเยอะแล้วแหละ"
"ถึงยังอยู่ก็ไม่ได้ทำด้วยกันอยู่ดี งี้ความตายมันเปลี่ยนแปลงอะไรได้"
"เออ เขาเหมือนตายไปนานแล้ว" ใช่ เธอด้วย ตอนเราอยู่ด้วยกัน เหมือนอยู่ในความสัมพันธ์ที่มีแต่คนตาย
"ตอนอยู่ด้วยกันกูร้องไห้เยอะมาก ตอนนี้อยากร้องแค่ไหนก็ร้องไม่ออก"
"แล้วมึงได้ข่าวมาจากไหน"
"ปอ บังเอิญเจอมันที่ร้านกาแฟ ไม่นึกว่าวันนึงกูจะมารู้ข่าวการตายของคนที่เคยสำคัญมากๆ จากปากของคนที่ไม่ได้สนิทกันเลย 'เออ กิ่ง ฟืนมันเสียแล้วนะ' แค่นี้เอง" มีแต่เสียงลมกับเสียงอากาศหยุดหายใจ
"แล้วกูก็ลืม ว่ากูต้องสั่งกาแฟอะไร"
"นี่มึงก็ดริปกาแฟมาให้เขาแล้วไง" เธอวางมันไว้หน้าโลง แก้วกระดาษ ข้างๆ กระถางธูป เมื่อเช้าเธอตื่นตี 5 หยิบดริปเปอร์ กระดาษฟิลเตอร์ ถ้วยตวง มองอากาศเปล่า 5 นาที มือสั่นระหว่างวนน้ำร้อน กาแฟเมล็ดญี่ปุ่น คั่วแบบ Honey process มีบอดี้ ไม่เปรี้ยว
"เหมือนจะเลิกชอบกินแบบนี้ไปแล้ว พอเลิกกันก็ชอบกินกาแฟแบบอื่นเลย แต่กูทำเป็นอยู่แบบเดียว"
"ไม่ต้องประชดแล้ว เขาตายไปแล้ว"
"เออ โทษ มันอดไม่ได้"
"แล้วมึงสบายใจขึ้น?"
"ไม่เลย เพราะถ้าได้กินจริง ก็ต้องปนเศษธูป รสชาติคงเหี้ยมาก"
"แต่กูก็คงทำอะไรให้มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว" การตายทำให้อะไรๆ ดูสำคัญขึ้นมาไปหมด แม้แต่ตอนที่ทะเลาะกันหนักๆ ด่ากันแรงๆ เหมือนอีกฝ่ายไม่ควรอยู่บนโลกใบนี้ แต่พออีกฝ่ายไม่อยู่บนโลกใบนี้จริงๆ ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดได้แค่นี้ แค่ที่ความเจ็บของใครจะมากกว่ากัน
"กูน่าจะคุยกับเขาดีๆ ตอนเอาดอกไม้ไปวางก็ไม่รู้ว่าได้ยินหรือเปล่า"
"ไม่รู้ว่ะ มันสำคัญด้วยเหรอ"
"เออ สำคัญนะ" เธอทิ้งกระป๋องเบียร์ลงในถังขยะข้างศาลาวัด
"อย่างน้อยกูก็อยากให้เขารู้ ว่ากูเสียใจ"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in