อันที่จริงก็พอรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงมาตลอดตั้งแต่อายุยี่สิบห้า 

จากหัวข้อสนทนากับเพื่อนหันมาคุยเรื่องชีวิตมากขึ้น 

'จะทำงานที่นี่อีกนานไหม' 

'งานแต่งจัดที่ไหน พิธีการยังไง'

'ลูกโตแล้วจะให้เรียนที่ไหน' 

ฯลฯ

แต่แค่ครั้งนี้ พอได้รีเช็คตัวเองในวัย 27-28 เรารู้สึกว่ามันคือการก้าวผ่านความเป็นวัยรุ่นตอนปลาย มาเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วจริงๆ

ส่วนหนึ่งคงเพราะช่วงนี้ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเด็กรุ่นใหม่มากขึ้น ทั้งทางตรงและทางอ้อม 

การได้เห็นความสดใสในแววตา เต็มไปด้วยพลังล้นเหลือที่จะทำอะไรแบบไม่เหน็ดเหนื่อย 

การใช้ชีวิตด้วยความหวังขนาดมหึมาว่าตััวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้ 

ทำให้เราตระหนักได้ว่าตัวเองในวัย 27 แทบจะไม่เหลือเอเนจี้แบบนั้นหลงเหลืออยู่แล้ว

พอนึึกย้อนกลับไปมองตัวเองในช่วงนั้นก็คงประมาณนี้ (อาจจะไร้สาระกว่าเด็กสมัยนี้อยู่หน่อย)

ใช้ชีวิตแบบสนุกสนานเฮฮาม่ต้องคิดอะไร โดดเรียนได้อย่างไม่รู้สึึกผิด เที่ยวกลางคืนกินเหล้ากับเพื่อน(เที่ยว) จำนวนมาก หลงระเริงคิดว่าตััวเองเพื่อนเยอะ หากแต่ความจริงต่อมาเหลือเพื่อนที่ยังคบอยู่เพียงหยิบมือ

ถามว่่าอยากย้อนเวลากลับไปใช้ชีวิตแบบนั้นอีกไหม...ก็อยากนะ 

คิดถึงช่วงเวลานั้น แต่ต้องเป็นตัวเราในวัยยี่สิบเหมือนกัน 

เพราะเราในตอนนี้แบตพลังชีวิตใกล้หมดตลอดเวลา ออกไปเดินห้างไม่เกินชั่วโมงก็เหนื่อยแล้ว 

ไปผับแบบเต้นคงไม่ไหว ถนัดนั่งบาร์ฟังเพลงชิวมากกว่า

มองว่าในแต่ละวัยมันก็มีช่วงเวลาของมัน เก็บเกี่ยวทุกสิ่งรอบตัวให้มากที่สุดเพื่อที่ตัวเองในวัย 40 จะได้ไม่เสียใจว่าทำไมวัย 30 ถึงไม่ทำ