Brawl (20171205)
Frank Castle & Billy Russo



แฟรงค์ทะเลาะกับบิลลี่ เขาทะเลาะได้กับทุกคนนั่นแหละ ไม่มีเว้นเพราะว่าตำแหน่งเพื่อนสนิทหรอก แล้วก็เป็นเพราะนิสัยยียวนของอีกฝ่ายที่เป็นเหมือนน้ำมันราดบนกองเพลิง สุดท้ายมันก็บานปลายไปจนถึงการใช้กำลัง ถึงบิลลี่จะดูเหมือนอ่อนแอแต่ก็มีเรี่ยวแรงมากอยู่ทีเดียว มากพอจะยื้อยุดไว้ได้หลายนาที ท้ายที่สุดแล้วก็พ่ายแพ้ให้แก่คนที่กำลังถูกครอบงำด้วยอารมณ์หงุดหงิดอยู่ดี มือขวากดไหล่คนที่เพลี้ยงพล้ำลงกับพื้น มือซ้ายกำอยู่รอบคอ เข่าแทรกอยู่ระหว่างขาไม่ยอมให้บิลลี่มีโอกาสได้ใช้มันพาตัวเองหลบหนี

คนใต้ร่างแฟรงค์ตัวแข็งทื่อ ปฏิกิริยาผิดแผกไปจากปกติ จังหวะหายใจหอบถี่ ใบหน้าซีดเผือด มือที่พยายามผลักให้เขาออกห่างสั่นและอ่อนแรงจนน่าแปลกใจ ไม่เหมือนกับเมื่อนาทีก่อนหน้านี้เลย แฟรงค์ผละออก ถึงอย่างไรมันก็เป็นแค่เรื่องนิดเดียว เขาเองทำเกินไป แค่อยากเอาชนะตามประสาวัยรุ่นอารมณ์ร้อน แฟรงค์เดาะลิ้น เดินจากไป เหวี่ยงประตูห้องปิดโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองคนที่ยังไม่สามารถพาตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งหรือแม้แต่ขยับไปจากตำแหน่งเดิมได้ รอให้เย็นลงกว่านี้ค่อยคุยกันน่าจะดี

ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิด แฟรงค์นึกลังเลในการตัดสินใจของตนเองทันทีเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูรับอย่างไม่เต็มใจ เขาบอกเรื่องนั้นได้จากการที่บิลลี่มองแต่พื้น สนใจแต่ถ้วยทูน่าสลัดที่เป็นมื้อเย็นและรายการข่าวน่าเบื่อบนทีวี แฟรงค์ยืนเก้กัง ไม่รู้จะพาตัวเองไปอยู่ตรงไหน เหมือนอยู่ในบ้านของคนที่ไม่รู้จัก เขายืนมองซ้ายขวาพักหนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะที่ยังว่าง ไม่ห่างเกินไปแต่ก็ไม่ใกล้เกินพอดี นั่งมองบิลลี่ตักผักใบเขียวเข้าปากอย่างเหนื่อยหน่าย

“ปกติแล้วมันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ฉันไม่เคยรู้สึกว่านายน่ากลัวมาก่อน” บิลลี่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป ก่อนจะอธิบายเพิ่มเมื่อหันไปพบว่าแฟรงค์ขมวดคิ้ว “ที่ทะเลาะกันน่ะ นายก็รู้ว่าเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นบ่อยแค่ไหนเวลาฉันไปปาร์ตี้ข้างนอก”

อ้อ ใช่ พ่อรูปหล่อนี่มีเรื่องต่อยตีบ่อยครั้งอยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่มีใครฝากรอยไว้บนหน้าที่เจ้าตัวสุดจะภาคภูมิใจนั่นได้ เพราะถ้ามีใครทำเอาไว้ จุดจบของหมอนั่นคงไม่ได้อยู่ที่ฟันโยกหรือกระดูกหัก แฟรงค์พยักหน้า ตาแทบไม่ละไปจากคู่สนทนา บิลลี่วางถ้วยเปล่าลง เดินไปทางตู้เย็นแล้วหยิบเอาเครื่องดื่มบรรจุในขวดแก้วสีเขียวใสออกมา ยกมันจรดริมฝีปาก ดื่มไปเสียครึ่งแล้วจึงค่อยเล่า เรื่องที่ได้ยินนั้นไม่ใช่สิ่งที่แฟรงค์เคยได้ยินหรือรับรู้มาก่อน มันเป็นเรื่องเก่า เรื่องเมื่อตอนยังอยู่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เรื่องของผู้ชายใจดีที่เป็นคนหักกระดูกแขนซ้ายของบิลลี่เพราะไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ มือเรียวยกขึ้นแตะบริเวณนั้น นัยน์สีน้ำตาลเข้มจนแทบมองไม่เห็นลูกตาดำข้างในฉายความขมขื่นเลื่อนลอยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนขณะเล่า ปกติหากในนั้นไม่นิ่งเฉยก็มีแต่ความสนุกสนาน ไม่เคยมีใครได้รับอนุญาตให้เป็นประจักษ์พยานในตอนที่บิลลี่ รุสโซเจ็บปวดแบบนี้


“ช่างมันเถอะคาสเทิล ขอโทษด้วยเหมือนกัน”

คำขอโทษที่ควรจะกล่าวตอบออกไปได้ง่าย ๆ กลับเหมือนยารสขมวางแน่นิ่งอยู่บนลิ้น จะกลืนลงคอไปก็เกินทน ครั้นจะพ่นออกก็ลังเล

“ไปหาอะไรกินกันไหม อาหารสุขภาพของนายดูไม่น่าอิ่มเท่าไหร่ คืนนี้นายน่าจะไม่ค่อยว่าง” มีหนังสืออ้างอิงวางอยู่เป็นตั้งข้างแล็ปท็อป วันนี้วันอาทิตย์ ร้านอาหารบนถนนไม่ไกลจากที่นี่มีโรสต์ดินเนอร์ของโปรดของบิลลี่ อีกฝ่ายยิ้มตอบ เป็นครั้งแรกที่แฟรงค์รู้สึกว่าเส้นโค้งบนใบหน้านั้นชวนให้อึดอัดมากกว่าสบายใจ

“ไม่ล่ะ อย่างที่นายว่านั่นแหละ ฉันยังทำงานไม่เสร็จ”

เวร


.