“งื้อ จีฮุน”
เสียงงุ้งงิ้งน่ารักที่คุ้นเคยที่จะเปล่งออกมาทุกครั้งที่โดนคนตัวโตกว่ากลั่นแกล้งด้วยความเอ็นดู มือใหญ่บีบแก้มนิ่มพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน
มีวันไหนมั้ยที่จะไม่น่ารักห้ะ
“เราเจ็บนะ”
เจ้าของแก้มนิ่มเบะปากทำท่าจะร้องไห้ มือใหญ่ปล่อยเป็นอิสระ ขยับตัวดันแผ่นหลังของอีกคนให้ชิดกับพนักพิงโซฟา แขนยาวเอื้อมไปยันด้านหลังไว้ และใช่ เขากำลังคร่อมอีกคนอยู่
“จีฮุน วันนี้ไม่ทำได้มั้ย”
เจ้าของตาสวยช้อนขึ้นมองอย่างอ้อนวอน ปากสีชมพูเล็กนั่นยู่เข้าหากันอย่างน่ารัก มือทั้งสองข้างจากที่จับจอยเกมส์อยู่ก็ปล่อยออกและยันกับไหล่กว้างแทน
“ไม่ได้ เพราะวันนี้อูจินน่ารักกว่าทุกวัน”
เขายกยิ้มและจรดสันจมูกของตัวเองสูดดมพวงแก้มนิ่ม ส่ายหน้าไปมา กดปลายจมูกจนจมลงไป อูจินดิ้นขลุกในอ้อมกอดของเขา
“งื้อ พอแล้ว”
พยายามผลักใบหน้าของเขาออกแต่ไม่เป็นผล
กลิ่นหอมอ่อนๆจากครีมอาบน้ำทำให้เขาไม่อยากจะเลิกสูดดม เอาจริงๆมันเพราะท่าทางของอูจินเวลาถูกแกล้งต่างหาก ยิ่งแกล้งยิ่งขัดขืน ยิ่งขัดขืนยิ่งน่ารัก
“เราจะฟ้องจินยอง”
“ไม่กลัว”
เขาแสยะยิ้มแล้วพลิกกลับตัวอูจินให้มาอยู่บนตัก พร้อมกับโอบบั้นท้ายมนไว้
“กลัวสักนิดได้มั้ย ไม่อยากโดนแกล้งแล้ว”
อูจินงอแง
“แกล้งเพราะรักรู้เปล่า”
เขาฉวยโอกาสหอมพวงแก้มนิ่ม อูจินตกใจจนตีอกเขาอย่างแรง แรงแบบแรงจริงๆ จุกเลยเนี่ย
“อ้อนหน่อยได้มั้ย วันนี้หมดแรงแล้ว”
“หมดแรงก็ไปนอน ไม่ใช่มาแกล้งเราแบบนี้”
อูจินกอดอกไม่พอใจ เขายิ้มแล้วรีบเปลี่ยนเป็นใบหน้าสลดอย่างทันควัน
อูจินหน้าเสีย
มือเล็กๆค่อยๆยกขึ้นมาลูบแก้มเนียนเขา ก่อนจะโน้มตัวลงมาจนอกแทบจะชิดกัน ริมฝีปากเล็กจูบที่จมูกเขาเบาๆและใบหน้าดื้อรั้นนั่นมาคลอเคลียที่แก้มของเขา
“งื้อ ขอโทษ นี่ไงอ้อนแล้ว อย่าโกรธเลยนะ”
“จูบสิ จะหายโกรธ”
“ม ไม่ได้”
อูจินเลิกลั่ก
“ทำไม หื้ม?”
เขาเชยคางมนขึ้นแล้วสูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากต้นคอขาว อ่า ผิวนุ่มดีจัง แถมยังเนียนมากอีกด้วย
“เดี๋ยวจินยองโกรธ”
“อย่างจินยองหรอจะโกรธ ไม่หรอกน่า”
“จีฮุนไม่ใช่เรา จีฮุนไม่รู้หรอก- อ อื้อ อย่ากัด”
เขาไม่สบอารมณ์นักหรอกที่อูจินพูดถึงคนอื่นเวลาอยู่กับเขา ฟันแหลมเลยขบและตบท้ายด้วยเม้มแรงๆที่ต้นคอขาวจนอูจินหลุดครางออกมา มือเล็กกำเสื้อที่ไหล่ของเขาแน่นพร้อมกับเชิดครางขึ้นสูง
“นะ จูบหน่อย”
“งื้อ จีฮุน”
อูจินพยายามอ้อน
“นะครับ”
แล้วเขาก็อ้อนเหมือนกัน
อูจินครุ่นคิด
“อ่า น้อยใจจังเลย”
เขาเปลี่ยนเป็นสวมกอดคนที่ตัวเล็กกว่าแทน ฝังใบหน้าลงกับหน้าอกของอูจิน สถานการณ์ในห้องมันเงียบไปหมด จนขนาดได้ยินเสียงแอร์
“ไม่ทำก็ได้ครับ ป่ะ ไปเตรียมรับจินยองกัน”
เขาอุ้มอูจินวางกับโซฟาและลุกขึ้น
“จ จีฮุน”
แต่อูจินเอื้อมมือมาดึงเสื้อเขาให้นั่งลงเหมือนเดิม ใบหน้าดื้อรั้นซุกลงกับแผ่นหลังกว้างของเขา
“ไม่เป็นแบบนี้นะ”
ตาคู่สวยเอ่อไปด้วยน้ำตา เจ้าเด็กขี้แย เขายิ้มแล้วคุกเข่าลงตรงหน้าอูจิน ส่งมือขึ้นไปเกลี่ยนน้ำตาออก
“ร้องทำไมหื้ม?”
“ก็จีฮุนโกรธ”
“เปล่าซะหน่อย ไม่อยากผิดสัญญากับจินยองต่างหาก”
“แต่เราไม่อยากให้จีฮุนเป็นแบบนี้”
อูจินหลับตาพริ้มและก้มลงจูบเขา ริมฝีปากเล็กดูดคลึงริมฝีปากล่างเขาอย่างนิ่มนวลก่อนจะเอียงคอไปอีกด้านและทำแบบเดียวกัน
“อย่าโกรธเราเลยนะ”
“ที่คอไปโดนอะไรมา”
เสียงทุ้มต่ำอย่างที่ไม่เคยได้ยินออกมาจากอีกคนทำเอาอูจินพี่เอามือตะปบต้นคอตัวเอง ใบหน้าดื้อรั้นมีเหงื่ออกตามกรอบหน้า สายตาหลุบลงทันที
“อูจินตอบ”
“อย่าดุได้มั้ยจินยอง”
“งั้นก็ตอบ”
อูจินนิ่งไปสักพัก จินยองวางดินสอทำการบ้านลง จ้องมองเจ้าของผมสีอ่อนที่นั่งหลังชิดอกตัวเองอยู่
“หันหน้ามาตอบด้วย”
กดเสียงต่ำลงไปอีก สัมผัสได้เลยว่าหัวใจอูจินเริ่มเต้นรัวเพราะตื่นกลัว
“จ จะตอบแต่ขอไม่หันได้มั้ย นะ”
“อืม”
เขาพยักหน้า
“จ จีฮุนทำ”
“ตอนไหน”
“เมื่อวาน ก่อนไปรับจินยองที่มหาลัย”
“อืม ก็แค่นั้น”
ขอจับดินสอทำการบ้านดังเดิม แล้วโน้มตัวไปหอมพวงแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยว
“ม ไม่โกรธหรอ”
อูจินเลิกลั่กทำตัวไม่ถูกเพราะภาพที่คิดไว้คงไม่เป็นแบบนี้ แบบที่เขานิ่งไม่ได้ดุได้ว่าอะไร
“จะโกรธทำไม เคยโกรธหรอ?”
อูจินส่ายหัว
“อืม ก็ใช่ไง”
และเขาก็ทำการบ้านต่อ อูจินก้มคางชิดอกด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ มือเล็กเกลี่ยมือเขาที่โอบเอวตัวเองอยู่ตอนนี้ หัวทุยเอียงมาซบที่ต้นแขนเขาและถูไถไปมา
อ้อนสินะ
“จะเอาอะไร”
เขาเอียงหน้ามองใบหน้าดื้อรั้น สีหน้ากำลังฉายแววรู้สึกผิด
“ ม ไม่ได้จะเอาอะไร อยากขอโทษ”
“ขอโทษทำไม”
“สัญญากันแล้วว่าจะไม่ทำถ้าไม่ได้อยู่กัน3คน”
ข้อสัญญาที่เคยให้กันไว้เมื่อนานมาแล้วถูกพูดขึ้นมา จินยองยิ้มเอ็นดูและจูบริมฝีปากเล็กเบาๆ
“ตอนนั้นอายุเท่าไหร่ แล้วตอนนี้อายุเท่าไหร่แล้ว อูจินก็น่ารักขึ้น รู้ตัวมั้ย”
ทุกอย่างมักเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาและใช่ตัวอูจินเองก็ด้วย ไม่ใช่ที่นิสัยแต่เป้ฯคนน่ารักและดึงดูดที่ทวีคูณขึ้นทุกวันต่างหาก
“งื้อ อย่าชม อย่าเอาหน้ามาใกล้ด้วย”
มือเล็กผลักหน้าเขาออก เขายิ้มเพราะใบหน้าเขาไม่ได้ขยับแม้แต่นิด
“น่ารัก”
“อ๊ะ อย่า เดี๋ยวการบ้านไม่เสร็จนะ”
“ครับๆ”
เขาอมยิ้มและทำการบ้านต่อ
เวลาล่วงเลยไปสักพักเหมือนอูจินที่อยู่บนตักเขาจะเริ่มเบื่อแล้ว เลยซนหยิบปากกาสีของเขามาเขียนตัวการ์ตูนเล็กๆบนสมุดโน๊ต
เขามอง แต่ทำเป็นไม่สนใจ
“จินยอง”
“ครับ”
“ขอจูบหน่อยได้มั้ย”
อูจินส่งสายตาออดอ้อนแหงนขึ้นมองเขา เขายิ้มเอ็นดูก่อนจะก้มหน้าลงไปจูบอย่างที่ได้รับคำขอ ริมฝีปากปากบดเบียดกันอย่างเร่าร้อน ลิ้นชื้นแฉะสัมผัสกันอย่างโหยหา เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกเลิกขึ้นด้วยฝีมือของเขา เชยปลายคางขึ้นเพื่อรับจูบได้แนบชิดกันมากขึ้น เสียงหอบหายใจแฮ่กดังระงมกลบทุกเสียง
“ฮื้อ จ จินยอง พอแล้ว”
เป็นอูจินที่ผละออกมาก่อน เขาตบท้ายด้วยการดูดคลึงริมฝีปากเล็กเบาๆ อูจินหน้าขึ้นสี ฝุบหน้าลงกับโต๊ะ
“เขิน?”
“จินยอง ไม่เคยอ่อนโยนกับเราเลยสักนิด”
“ก็ไม่ใช่จีฮุน”
“อ๊ะ อ๊า จินยอง”
“อูจินอ่า”
และริมฝีปากของเราก็ประกบกัน เสียงริมฝีปากที่ดูดคลึงกันเสียงดังสู้ไม่ได้กับเอวสอบที่กระแทกเข้ากับบั้นท้ายมล อูจินใช้มือยันสองข้างยันโต๊ะไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองเสียหลักไปเสียก่อน เอี้ยวตัวไปด้านหลังรับจูบที่เร่าร้อนของเขา เขาเกี่ยวเอวคอดไว้ ลูบไล้มันอย่างมันส์มือ ส่วนอีกมือส่งไปลูบไล้ส่วนอ่อนไหวของอูจิน
เสียงโต๊ะเขยื้อน เสียงกระทบกันและเสียงจูบไม่ได้ยอมกันเลย
อูจินสูดหายใจเข้าลึก
“อึก อื้อ”
น้ำสีน้ำนมไหลเปรอะมือของจินยอง
“น่ารักมาก”
เขาหอมแก้มนิ่มและฉีกยิ้ม
สะโพกสอบสวนเข้าออกเร็วขึ้นเมื่อตัวเองต้องการจะปลดปล่อย
“จินยอง จ จินยองอ่า”
เสียงครางเร้าอารมณ์ของอูจินคือเชื้อเพลิงชั้นดี
“อึก อื้อ”
เขาซุกลงกับต้นคอของอูจิน กระตุกตัวแล้วปล่อยน้ำสีน้ำนมในตัวของอีกคน
เสียงหอบแฮ่กของทั้งคู่ดังขึ้น
ก่อนที่เสียงประตูจะดังขึ้นแทรก
“โห ไม่รอกันเลยวะ”
น้ำเสียงยียวนตามประสาของจีฮุนดังขึ้น อูจินรีบหันไปมอง จินยองรีบคว้าเสื้อตัวเองที่ถอดไปมาคลุมขาอูจินไว้
“ช้าเอง”
“ก็ชมรมเขาประชุมนี่หว่า”
จีฮุนวางกระเป๋าตัวเองลงและเดินไปช้อนอูจินมาบนตักตัวเองแทน
“อ้า”
“ขอโทษครับขอโทษ”
แก่นกายของจินยองที่เชื่อมกันอยู่จู่ๆก็ถูกเอาออกทำให้อูจินสะดุ้งเฮือก กายร่างสั่นระริก แรงแทบจะไม่มีอยู่จากการร่วมรักจากจินยองเมื่อครู่
“กลับมาแล้วครับ”
จีฮุนยิ้มแฉ่ง
“อ อื้อ เหนื่อยมั้ย”
อูจินถาม จีฮุนพยักหน้า แล้วเขาก็รุกล้ำจูบอูจินจนอูจินผงะ ริมฝีปากอุ่นบดคลึงอย่างเนิบนาบแต่หนักหน่วง มือใหญ่ไล้ไปตามเอวคอดย้อนขึ้นไปถึงหน้าท้องแบน ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออก
จินยองที่นั่งมองสถานการณ์นั้นได้แต่แสยะยิ้มและจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“จ จินยอง”
แต่อูจินเรียกเขาไว้
“อยู่ด้วยกันได้มั้ย”
อูจินบอบบางมากในความคิดของจีฮุน อูจินแม้จะดูตัวใหญ่กว่าจินยองแต่ไม่ใช่เลย ขนาดแขนขานั้นเล็กกว่ามาก เขากลัวว่าแค่สัมผัสอูจินก็จะเจ็บแล้ว
“อื้อ จีฮุน”
เสียงครางหวานเรียกชื่อของเขาพร้อมกับโอบคอเขาไว้ ส่วนกลางลำตัวของเขาดันเข้าไปข้างในช้าๆ เขาขบเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น อูจินเองก็กอดเขาแน่นไม่แพ้กัน
เขาโถมกายเข้าไปจนส่วนกลายลำตัวเข้าไปจนลึก อูจินแอ่นอกขึ้นสูงเพราะความเสียซ่านที่แล่นเข้ามา
ยังดีที่มีจินยองประครองอยู่ด้านหลังที่คอยปลอบประโยมอูจิให้ใจเย็นลง ไม่ตอดรัดเขาจนแน่นขนาดนี้
“อูจินอ่า”
เขาซุกไซร้ซอกคอขาวที่มีกลิ่นที่เขาหลงใหล แตะลิ้นร้อนแฉะชื้นกับยอดอกสีหวาน เล้าโลมมันอย่างนิ่มนวล มือใหญ่สัมผัสขาอ่อนอย่างช้าๆและเบามือ ไม่อยากจะทำให้ร่างกายบอบบางนี้ต้องเจ็บ
“อ๊า!”
อูจินหลับตาแน่นเมื่อเขาขยับแก่นกายเจอจุดกระสัน ตัวเขาถูกโถมเข้าอ้อมกอด ขาเรียวเกี่ยวเอวเขาไว้อย่างรู้งาน เขาส่งมือไปยันหัวเตียงไว้เพื่อเป็นหลัก ก่อนจะขยับเข้าออกอย่างช้าๆเว้นแต่ว่าเต็มไปด้วยสัมผัสที่หนักหน่วง
เขาทั้งสองคนโอบอุ้มอูจินไว้ในอ้อมกอด เขาไม่เคยไว้ใจให้ใครโอบกอดอูจินเว้นแต่จินยอง เพราะรู้ว่าจินยองแกร่งพอที่จะสามารถปกป้องอูจินได้
และจินยองเองก็เช่นกันไม่ไว้ใจให้ใครแตะต้องอูจินเว้นแต่จีฮุน เพราะรู้ว่าจีฮุนอ่อนโยนกับอูจินมากสักแค่ไหน
เขาทั้งคู่ไว้ใจกันและจะช่วยกันโอบอุ้มอูจิน
“อ๊ะ อ้า จีฮุน”
อูจินจิกเล็บที่หลังของเขาซ้ำที่รอยเดิม เขาซี๊ดปาก ก้มลงมองใบหน้าดื้อรั้นที่เอ่อไปด้วย้ำตาของความสุขสม อดไม่ได้ที่จะดูดคลึงริมฝีปากเล็กนั่นให้ขึ้นสีกว่าเดิม
มือของจินยองประครองอูจินไว้ แรงกระแทกของจีฮุนนั้นอาจไม่เท่าองเขาแต่มันก็แรงมากพอที่จะทำให้อูจินปวดตัว
“จินยองอ่า จีฮุนอ่า”
อูจินส่งมือไปเกลี่ยใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่ก่อนจะมอบจูบที่แก้มให้คนละครั้ง
“เรารักจีฮุนกับจินยองนะ”
กลิ่นนิโคตินอบอวลอยู่ที่ระเบียงด้านนอกของคอนโด จีฮุนหยิบซิปโป้ขึ้นมาต่อบุหรี่อีกมวนของตัวเอง จินยองสูดมันเข้าไปและพ่นออกมาให้ควันลอยไปตามสายลม
“อูจินนี่ น่ารักขึ้นทึกวันเลยเนาะ”
เป็นจีฮุนที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อน จินยองพยักหน้า
“ตอนนั้นยังเป็นแค่เด็กขี้อายคนนึงแท้ๆ”
และพวกเขาก็หัวเราะกัน
“สัญญาที่ให้ไว้ ขอโทษนะ กูเป็นคนพังมันเอง”
“อืม กูเข้าใจ มึงก็คงไม่อยากทำ”
“แต่เป็นเพราะอูจิน/แต่เป็นเพราะอูจิน”
พวกเขาพูดพร้อมกันก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิท ที่รู้ใจกันดีเลยล่ะ
“อูจินแคร์มึงมากมึงก็รู้ แล้วมึงเองก็คงจะน้อยใจที่อูจินไม่ยอม คงโดนอ้อนมาล่ะสิ”
“รู้ดีสมกับเป็นแฟนเก่ากู”
“หุบปาก”
จินยองเหยียบเท้าของจีฮุนอย่างแรง จีฮุนเพียงแต่หัวเราะคิกคักไม่โต้ตอบ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราหมดรักกัน
แล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรามีคนรักใหม่คนเดียวกัน
และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เรามาลงเอยกันแบบนี้
ที่รู้แน่ๆคือพัค อูจินคนนั้นที่ทำให้ชีวิตของเราทั้งคู่มีความสุขขึ้น หลังจากที่ห่างหายจากคำนั้นมานาน
“อูจินแคร์มึงมากกว่ากูอีก”
“หรอ รู้ได้ไง”
จินยองต่อบุหรี่มวนใหม่ ยืนหน้าไปให้จีฮุน จีฮุนหยิบซิปโป้ขึ้นมาจุดและเอามือบังลมให้อย่างที่เคยทำให้บ่อยๆ
“ก็เมื่อวานกูจะทำ แต่อูจินบอกว่ามึงจะโกรธ เนี่ย มันน่าน้อยใจปะวะ”
จินยองหัวเราะออกมา ทำเอาจีฮุนหัวเราะตาม
“มึง”
“ว่า”
“รู้เปล่า บางครั้งตอนมีอะไรกันสามคนบางทีกูก็คิด”
“อยากกลับไปรับอะดิ”
“ตีน”
ตีนที่ไม่ใช่คำด่าแต่จินยองยกขึ้นมาถีบตูดจีฮุนจริงๆ
“เบาหน่อยดิวะ”
จีฮุนลูบตูดตัวเองปอยๆ
“อะ ว่าต่อ มึงคิดอะไร”
“มึงไม่เคยอ่อนโยนกับกูเหมือนที่ทำกับอูจินเลย”
น้ำเสียงเขาไม่ได้เศร้า เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับจีฮุนแล้ว เอาจริงๆก็แค่อยากพูด
“มึงไม่ชอบให้กูทำเบานี่หว่า”
จีฮุนหัวเราะร่า
“โอ๊ย!”
“เบา เดี๋ยวอูจินตื่น”
แล้วทั้งคู่ก็หันไปมองตัวดื้อที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงพร้อมกัน
“เตะกูซะแรง”
“รำคาญมึง”
“ฮ่าๆ ไม่รู้ว่ะ กูรู้สึกทะนุถนอมเขามากกว่าคนอื่นๆที่กูรู้จัก กูคิดว่าอูจินบอบบางมากๆ กลัวว่าโดนตัวก็จะแหลกด้วยซ้ำ กูอยากอ่อนโยนกับเขาให้มากๆ”
แม้จีฮุนจะมีนิสัยที่เอาแต่ใจไปเสียหน่อย หาเศษหาเลยกับอูจินบ้างเป็นบางครั้ง แต่เรื่องบนเตียงนั้นจีฮุนจะอ่อนโยนกับอูจินที่สุด
“รักมากเลยดิ”
“มากกว่ามึง”
“รู้ได้ไงว่ามากกว่า”
จินยองแสยะยิ้ม และสูบนิโคตินเข้าปอดอีกครั้ง
“กูก็คิดเหมือนกันว่ะ มึงไม่เคยมีความสุขเท่านี้เลยตอนอยู่บนเตียงกับกู”
“มึงแม่งไม่เด็ดเท่าอูจิน”
“ตีน”
“ถ้าถีบมึงตกตึกเลยนะ”
จินยองใช้บุหรี่ที่คีบชี้หน้าจีฮุนที่เตรียมยกเท้าขึ้นมาแล้วจีฮุนก็ค่อยๆยกเท้าลง
“ก็กูก็รักของกูนี่หว่า”
จินยองเอามือค้ำราวระเบียงไว้แล้วมองดาวบนท้องฟ้า จีฮุนเองก็ทำแบบเดียวกัน
“บางทีเรื่องราวมันจะต้องจบลงเพื่อจะให้เกิดเรื่องราวใหม่ๆก็ได้นะ”
“กูไปนอนละ อยากกอดอูจิน”
“ชักรำคาญมึงละวะ”
จีฮุนหัวเราะ จินยองขยี้หัวบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่แล้วเปิดบานประตูกลับเข้าห้องไป ขายาวก้าวขึ้นเตียงช้าๆ ตัวดื้อหันซุกเข้ากับอกของจินยองอย่างคุ้นเคย จินยองโอบกอดอูจินเอาไว้
เขามองภาพนี้จากข้างนอกแล้วนึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ที่คนรักของเขาทั้งสองคนรักกัน
คำพูดทิ้งท้ายของจินยองเหมือนจะบอกให้เขาเลิกยึดติดกับเรื่องเก่าๆ
มันก็เกือบจะดีขึ้นแล้วล่ะ เพราะอูจินทำให้ทุกวันของเขามีความสุข แต่คำพูดนั้นมันสะกิดเขา
ที่เขาอ่อนโยนกับอูจินแบบนั้นไม่ใช่แค่เพราะว่าอูจินนั้นบอบบางและน่าทะนุถนอมสำหรับเขา
แต่มันเป็นเพราะถ้าเขาไม่ทำ เขาจะเสียอูจินไปแบบที่เสียจินยองไปอีก
“จีฮุน ทำไมไม่เข้าไปนอน”
อูจินเดินงัวเงียออกมาที่ระเบียง เขาอมยิ้มและรับอีกคนเข้าอ้อมกอด
“มาชมวิวครับ ดูสิดาวสวยจะตาย”
“งื้อ มัวไปหมดเลย มองไม่เห็น”
คงจะสะลึมสะลือสินะ
“กลับไปนอนกันนะ ข้างในหนาวมากๆเลย”
“เดี๋ยวไปเพิ่มแอร์ให้มั้ยครับ”
“งื้อ ไม่ใช่หนาวแอร์ หนาวเพราะไม่มีจีฮุนกอดต่างหาก”
“แต่จินยองก็กอดแล้วหนิครับ”
“ก ก็อยากให้จีฮุนกอดด้วย งื้อ ถามเยอะแล้ว ไปนอนกัน”
เด็กดื้อเริ่มงอแงเพราะง่วงนอน เขายิ้มตามจนปวดแก้มไปหมดแล้ว และเขาก็ยอมเดินเข้าไปในห้องตามแรงจูงของอูจิน
อูจินล้มตัวนอนลงตามมาด้วยเขาที่กอดอูจินเอาไว้จนหลับชนกับอกเขา ส่วนจินยองเองที่เหมือนจะรู้สึกตัวก็คว้าเอวอูจินให้ตัวเข้าอ้อมกอดอีกครั้งนึง
“ฝันดีนะอูจิน/กู๊ดไนท์ตัวดื้อ”
พวกเขาพูดออกมาพร้อมกันๆ จีฮุนจุมพิตที่หัวทุย ส่วนจินยองจุมพิตที่หน้าผากมล
“ฝันดีนะจีฮุน จินยอง”
#SSPDFIC #SSfiftyfic
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in