สิ่งที่ใครหลายคนมักจะละเลยความสนใจไป
นั่นคือ ท้องฟ้า
เป็นธรรมชาติที่อยู่กับเรามาตลอดเวลา
และแน่นอน มักไม่ค่อยมีใครสนใจกับสิ่งนี้เลย
อาจจะไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่าสวยงามเพียงใด
และเธอทำให้ฉันได้รู้ว่ามีสิ่งที่สวยงาม
"นี่ เวลาเศร้าเราชอบมองท้องฟ้า"เธอว่าแบบนั้น
ใช่ เวลาฉันเศร้า ฉันจะมองท้องฟ้า เพราะมันมีเธอมีบนนั้น
ความทรงจำของเธอ รอยยิ้มของเธอ อ้อมกอดของเธอ
แค่เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็อิ่มเอมใจจนยิ้มได้ทั้งวัน
สถานที่ที่เรามักชอบไป
คือ ทะเล
ฉันชอบถ่ายรูปเวลาเธอเดินตามริมหาดทรายที่คลื่นซัดเข้าฝั่งมา
เธอมักจะเล่าเรื่องอะไรที่เจอมาให้ฟังตลอดเลย
ส่วนใหญ่ก็เรื่องของการทำงาน ผู้คนและตัวฉัน
เธอมักจะบอกรักฉันในทุกวันๆ ก่อนนอน
หรือในช่วงเวลาที่พิเศษ
พวกเราชอบนั่งพิงกันในเวลาของ 2 ทุ่มครึ่งที่ริมทะเล
อากาศที่เย็นสบายและแสงดาวที่พร่างพราย
มือเราสองถูกกุมเอาไว้แน่น เสียงลมหายใจที่เบาบางและหัวใจที่เต้นระรัว
พวกเราพร่ำบอกรักและพรรณนาความรู้สึกให้กันและกันผ่านสายตาและคำพูด
จูบครั้งแล้วครั้งเล่า...
แต่ตอนนี้กลับมีแต่น้ำตาที่เปื้อนอาบแก้ม
ฉันเหยียบที่พื้นดินที่เดิมที่เราเคยนั่งกัน
"คิดถึงเธอจัง ที่รักของฉัน"
เสียงสะอื้นดังออกมาโดยไม่อายใคร
นึกถึงเธอกี่ครั้งมันก็ร้องไห้อย่างเดียว
อยากให้กลับมาหา อยากให้ทุกอย่างมันเหมือนเดิม
ทั้งๆที่สัญญากันไว้แล้วว่าจะไปเที่ยวที่อื่นๆด้วยกัน
แต่มันคงทำไม่ได้แล้ว
เธอไม่กลับมาหากันแล้ว
เธอจากไปแล้ว
ตลอดกาล..
ฉันว่ายน้ำไปเรื่อยๆจนระดับนั้นลึกและไกลออกจากผู้คน
ฉันกรีดร้องตะโกนออกมาสุดเสียงเท่าที่ฉันอัดอั้นมันไว้
ในใจของฉันมันแสนเจ็บปวดเหลือเกิน...
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in