ณ เดือนพฤษภาคมในฤดูก้ำกึ่งร้อนและฝน

ช่างเป็นเดือนที่แสนอบอ้าว

แต่มันก็แสนหอมหวานและน่าตื่นเต้น

วันนั้นที่ฉันและเธอได้มาเจอกัน

เธออาจจะจำไม่ได้

แต่ฉันจำไม่เคยลืมเลือนเลยนะ

สิ่งแรกที่ฉันได้พบเจอกับคุณ

คือเสียงงอแงของคุณที่บ่นออกมา

เป็นเสียงเกรี้ยวกราดที่ได้ยินครั้งแรกก็ทำให้ฉันตกหลุมรัก

ประหลาดเนอะ ที่ฉันคนนี้ดันมาตกหลุมรักเธอเพียงเพราะเสียงที่เธอบ่นพึมพำ

ใบหน้าที่มุ่ยลูกแมวขี้น้อยใจ กับปากน้อยๆของเธอ

ช่างแสนน่ารักอย่างกับอะไรเลย

วันนั้นที่ฉันได้เข้าไปด้วยอารมณ์ที่เย็นที่สุด

ฉันเลือกที่จะให้กำลังใจและมองดูความพยายามของเธอ

ภาษาปากต้องบอกได้แค่ว่า "โคตรน่ารัก" เลยล่ะ

จากที่หลงรักผ่านเสียง ก็เริ่มเปลี่ยนการกระทำที่แสนเรียบง่าย

ถึงจะมีการงอแงไปบ้าง แต่เธอกลับอดทนและเลือกที่จะทำต่อ

แม้เธอจะสามารถพักหยุดได้ก็ตาม...

โถ่ เจ้าแมวน้อย

ไม่ต้องพูดถึงตอนที่เธออ้อนฉันล่ะ

แค่ย้อนคิดนึกถึงฉันก็แทบจะเขินมุดดินแล้ว

"คนบ้าอะไรมันสามารถน่ารักได้ขนาดนี้วะ" ฉันคิดในใจด้วยคำถามนี้ประมาณ 10 รอบในตอนนั้น

หลังจากงานทุกอย่างจบลุล่วงลง

พวกเราก็ได้แลกเปลี่ยนช่องทางติดต่อกันและกัน

นั่นแหละคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราสองคนได้มารักกัน...

แต่ตอนนี้มันคือจุดจบของความรักเรา

ช่างเปล่าเปลี่ยว ไร้เสียงของเธอ

เหมือนกับขาดชิ้นส่วนของร่างกายไปเลย

"ขอบคุณเธอ ที่ทำให้รู้ว่าใจฉันยังมีอยู่" ฉันฮัมเพลงเบาๆก่อนจะนอนขดตัวบนเตียงที่เราสองเคยนอน

ให้ตายสิ ความคิดถึงกำลังกัดกินหัวใจของฉัน

คิดถึงเสียงเธอ

คิดถึงหน้าเธอ

คิดถึงการงอแงของเธอ

คิดถึงการหึงหวงของเธอ

คิดถึงใบหน้าหวานๆของเธอ

คิดถึงดวงตาสุกใสของเธอ

คิดถึงทุกอย่างที่มันเป็นเธอเลย

แต่...

"จากวันนี้ ขอให้เขาดูแลเธอให้ดี".....