“/เบี้ยC3/”เธอขยับเบี้ยสีขาวไปยังตำแหน่ง C3 บนกระดานเพื่อกินบิชอปของผม ก่อนที่พูดขึ้นมาว่า
“ฉันว่าเรื่องที่นายแต่งมันแปลกๆอยู่นะ”

“หืม”ผมขยับเบี้ยสีดำไปยังตำแหน่งD2 เพื่อเตรียมจะเลื่อนขั้นก่อนที่เธอจะเดินคิงสีขาวมาดักไว้

“/คิงD1/… ก็ประโยคที่ว่า‘บางทีฉันอาจจะคิดถึงเธอไปชั่วนิรันดร์’ ไง ฉันว่ามันดูน้ำเน่ามากเลยนะ”

แล้วผมก็นึกออกว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องแต่งที่ผมส่งให้เธออ่านผมขยับควีนสีดำไปยังตำแหน่ง C6 เพื่อกินม้าของเธอ จากนั้นค่อยตอบเธอไปว่า “เราว่าประโยคนั้นเป็นท่อนที่สมบูรณ์แล้วนะ”

“/เรือF6/… แต่ฉันว่ามันไม่โอเคนะมันยังไม่ลึกซึ้งพอ มันยังฉาบฉวยเกินไป” เธอทำท่าคิดเหมือนกำลังเรียบเรียงคำพูดก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า “มีคนบอกไว้ว่าพวกนักเขียนที่เขียนแนวอ่อนไหวอะไรพวกนี้น่ะชีวิตจริงก็ไม่ได้มีความรักที่ลึกซึ้งอะไรนักหรอก และฉันคิดว่างานของนายเข้าข่ายนั้นนะ”

ผมมองตรงไปยังเธอแน่นอนว่าเธอไม่หลบสายตา

เธอไม่เคยหลบตา

ผมขยับเรือสีดำไปยังตำแหน่งF7 แล้วตอบเธอไปว่า “เธอไม่คิดเหรอว่าจะมีคนที่เจอความรักที่ลึกซึ้งขนาดนั้น แล้วจะยังเขียนถึงเรื่องความรักอยู่น่ะ”

เธอจ้องตรงมา มองลึกเข้ามาในนัยน์ตาของผม ผมไม่รู้ว่าเธอกำลังมองหาอะไร

ไม่มีทางรู้หรอกว่าเธอกำลังคิดอะไร

“/ควีนG7/ เช็ค… ฮึ เธอไม่เคยมีความรักที่ลึกซึ้งขนาดนั้นหรอก /เด็กน้อย/”

เธอขยับควีนสีขาวเข้ามากินเบี้ยของผมก่อนจะประกาศรุก คิงของผมโดนควีนไล่ต้อนเสียแล้ว และในแง่นึงนั้นผมเห็นด้วยกับคำพูดของเธอนะ ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ในขณะที่ใช้นิ้วแตะลงไปบนตัวคิง

“เราอาจจะไม่เคยมีความรักที่ลึกซึ้งขนาดนั้นจริงๆนั่นแหละ”

ผมมองหาทางหนีทีไล่ไปทั่วกระดานแต่ว่าทุกตาเดินถูกดักไว้หมดแล้ว ไม่มีทางหนีอีกแล้ว

ผมจนตรอกแล้ว

ผมกำคิงขึ้นมาและวางกลับลงไปยังตำแหน่งF8 พลางมองเข้าไปยังนัยน์ตาของเธอลึกเข้าไปในนัยน์ตาของเธอ

“แต่ว่า...อย่างน้อยเราก็ได้รักไปแล้ว ถึงแม้ว่าเราจะรักคนๆนึงที่ไม่ได้มีใจให้เราเลยก็ตาม”

เธอนิ่ง ไม่ตอบคำ

เกิดความเงียบงันล้ำลึกโอบคลุมเราสองคนเอาไว้ความเงียบงันและเนิบช้า มีเพียงตาของเราสองคนที่มองไปยังตาของกันและกัน

ในที่สุดเธอก็ผุดรอยยิ้ม เหมือนโลกทั้งใบหอมหวาน และอบอุ่นขึ้น

รอยยิ้มเดิมๆที่ทำให้โลกทั้งใบหยุดนิ่งและเงียบงันในบรรยากาศที่เนิบช้า และกระชั้นสั้น